Now this is Fun!
Marscheaux doet A Broken Frame nog eens over.
Eind vorige eeuw waagde Gus van Sant zich aan het ‘coveren’ van de filmklassieker Psycho. Hij kreeg er van de pers en publiek flink van langs voor zijn gewaagde experiment. Van “wat voegt het toe” tot “ van zo’n icoon blijf je af” gilden de fans. Dus ook al maak je de film frame voor frame na, als de vonk ontbreekt, blijft er van het originele hoogstandje weinig over. Door de ideeënarmoede in Hollywood zien we steeds vaker remakes van allerlei publieksfavorieten, maar zelden is herhaling frisser dan het origineel.
Nah, bijna hetzelfde dan.
Covers in de muziek is juist weer aan alledaags verschijnsel. Vaak als eerbetoon, plaatvuller of om de even de tijd te doden. Er wordt een blik bekende artiesten opgetrokken om een verzamelaar te maken met hun favoriete covers. Dat kan nog wel eens wat aardigs opleveren. Mindere varianten zijn als er wat lokale, vaak minder getalenteerde muzikanten, worden opgetrommeld om hun variatie op te nemen. Die zijn er alleen voor de echte fans, die alles willen hebben.
Een album nummertje-voor-nummertje coveren is wat ongebruikelijker. Na wat zoeken blijkt dat Becks Record Club een wat zaaddodende poging gedaan heeft om ’The Velvet Underground & Nico’ onder handen te nemen. The Easy Star All-Stars bracht de bekende reaggeabeat in Radioheads OK Computer, waarmee ze veel lof oogstten. Daarentegen sloeg Ryan Adams eerder dit jaar Taylor Swifts 1989 volledig plat door er een vervelend singersongerwritersausje over heen te gooien. Het leverde niet meer dan een overbodige slaapversie op.
Nieuw & Oud
Maar hé, waar wilde ik het ook alweer over hebben? O ja, de remake van Depeche Mode ‘A Broken Frame’ door het Griekse damesduo Marschaeux. Als je Marianthi Melitsi of Sophie Sarigiannidou roept, kijkt er altijd wel één om. Waar anders dan op een Devotee-avond in Thessaloniki vindt hun eerste ontmoeting plaats. Pas jaren later krijgt deze ontmoeting een vervolg in Athene en vinden ze elkaar rond hun gezamenlijk obsessie synthpop, beter nog Depeche Mode. Nog niet eerder dwars gezeten door het de wens om de muziek te maken, besluiten ze dat toch te gaan doen. Hun eerste product is een cover van Hot Butter’s Pop-Corn. Wat zelfs nog(maals) een klein Grieks hitje werd. Daarna volgt op hun debuut meer covers van onder meer Kraftwerk – Computer Love en Pure van the Lightning Seeds. Dit aangelengd met eigen nummers die zo op een Human League plaat hadden kunnen staan. Op hun volgende platen nam het aantal eigen brouwsels toe, maar werd wel Regret van New Order van een bewerking voorzien.
Nu dus de remake van het volledige tweede album van Depeche Mode. De duistere plaat na het plotselinge en pijnlijke vertrek van Vince Clark. Vince die eigenhandig het bubblegum-imago van DM bij elkaar schreef. Dat imago dat in Nederland is blijven hangen, terwijl de overige drie inmiddels alweer 33 jaar verder zijn. Op ‘A Broken Frame’ (1982) is Depeche Mode op zoek naar een nieuw geluid en identiteit. Ze willen laten horen waar ze vandaan komen. Dat is de slaapstad Basildon, denk aan Lelystad en dan onder een grauwe sluier. De plaat klinkt er duister en melancholisch door met hier een daar een sprankje hoop. Het is zeker niet hun beste plaat, maar alles wordt gereed gemaakt voor de weg naar onder meer ‘Black Celebration’ uit 1986
De geluiden komen in 1982 nog rechtstreeks uit hun synthesizers, waardoor het reproduceren wat eenvoudiger wordt. Later gebruiken ze, net als Test Dept. en Einstürzende Neubauten, meer eigen gemaakte en vervormde geluiden. Dat zet ze in de jaren’90 aardig voor het blok als hun live-tapes kwijt zijn. Oud bandlid Alan Wilder mag voor een klein prijsje alles nog eens opnieuw komen inspelen, omdat niemand het meer weet hoe het ook alweer op de plaat is gekomen.
Marsheaux
Marschaeux heeft het dus gelukkig makkelijker. Een ander voordeel is dat in 30 jaar de productiemogelijkheden sterk zijn verbeterd. De plaat klinkt prettig en voller. Nummers zijn wat beter opgebouwd (intro’s net wat langer aangehouden) en de mindere nummers van het album zijn opgepoetst. ‘The Meaning of Love’ wordt zo een elektronische stomper en ‘Satellite’ is een stuk spannender geworden. Maar doordat het album origineel zo donker is en Dave Gahan’s zang de sfeer bepaalt, is het lastig om de luchtige stemmetjes van Marscheaux op waarde te schatten. Tegelijkertijd zorgt dit ook voor een draai waardoor je met andere verwachtingen naar de plaat luistert.
De Devotees hebben gemixte gevoelens over het eindresultaat, dat eigenlijk alleen maar bedoeld als unieke merchandise. En wat vinden Dave, Martin en Andy ervan? ‘Just Can’t het Enough of ‘Enjoy The Silence’. Tot nu toe het laatste. Hier draait ie in ieder geval overuren.
MARSHEAUX – "Monument" from UNDO records on Vimeo.
