Nu volop aan de gang: de 15e Gonerfest!
Niet vergeten je coole rock ‘n’ roll-zonnebril, een kleine tiet met geld, een doosje paracetamol en een korte broek in je hutkoffer te proppen, meer is er eigenlijk niet nodig als je naar Gonerfest afreist. Yep, in het laatste weekend van september is het in Memphis, Tennessee nog volop zomer, de toegestroomde (inter)nationale gasten verzamelen zich dan in de diverse motels in de buurt. Of beter gezegd: rondom de motelzwembaden want die zijn steevast het decor van nachtelijke feestjes dan wel van vroege uitkatersessies. De bezoekers weten elkaar daar prima te vinden en dat is ook niet zo verwonderlijk als je je beseft dat vrijwel elke aanwezige wel een platenlabel heeft / voor een blog krabbelt / in een platenzaak werkt / in een bandje zit. Tegelijkertijd heb je daarmee al het ‘professionalisme’ wel gehad, want eigenwijs tot op het bot is dit festival. Puur instinctief volgt het het credo van ‘small is beautiful,’ radicaal afkerig van zaken als doelgroepen, business-cases, groeimodellen of ander geperverteerd modern gedachtegoed.
Jay Reatard in de Hi-Tone, Gonerfest 2007
Terwijl je dit leest is de boel al in volle gang, zweterige garagerock in al zijn facetten wordt er uitbundig gevierd. Het is de 15e editie alweer van dit lokale kroegfestivalletje dat qua karakter nog het best te vergelijken valt met kleine Oskar uit ‘die Blechtrommel.’ het weigert pertinent om groter te groeien! En dat terwijl het een global impact heeft, er wordt alom over de schouders meegekeken, nieuwsgierig wordt er meegesnuffeld naar wat er dit jaar op het programma staat. Zoiets zie je niet zo vaak, wat maakt Gonerfest zo bijzonder dan?
Een verklaring moet allereerst gezocht worden bij de stad zelf. En dan bedoel ik niet zozeer downtown Memphis, het stuk vergane glorie waar slome toeristen heengesluisd worden en waar de zogemaamde ‘legendarische’ bluesstraat Beale Straat gelegen is, slim gecreëerd om hen het geld uit de zakken te kloppen. Neen, Gonerfest concentreert zich rond Young Avenue en Cooper Avenue, dat is midtown en een kilometer of vijf van de oevers van de Mississippi verwijderd. Op Young Avenue bevindt zich platenzaak / platenlabel Goner Records en dat is het epicentrum van het festival. Eigenaren Eric (ex-Oblivians drummer) en Zach houden de touwtjes stevig in handen, ze zien erop toe dat de reikwijdte beperkt blijft tot hooguit 25 bandjes verspreid over vier dagen, en die mogen spelen in kroegen en zaaltjes in de directe nabijheid van hun winkel.
Badend in een rijke rock n’ roll-traditie heeft Memphis alles te bieden waar naar authenticiteit snakkende loonslaven zo naar verlangen. Allerlei plekken die je maximaal één keer in je leven gezien moet hebben liggen daar voor je voeten: Graceland, Sun Studio, Ardent Studio, het Stax Museum, het Lorraine Motel, het geboortehuis van Aretha Franklin, de Mississippi waar Jeff Buckley zo mooi in verdronk, het monumentje voor Rufus Thomas, de kerk van Al Green….
De Vier Elementen volgens Lydia Lunch. Het kreng is dit jaar ook van de partij.
Dus ja, qua ambiance kun je je niks beters voorstellen. En dan is er nog de muziek. Ikzelve had het voorrecht om twee jaar achtereen bezoeker te mogen zijn van Gonerfest, in 2007 en 2008 was dat. Je moet je voorstellen, het ene na het andere gedenkwaardige optreden schiet dan voorbij, gedachten dwalen terug naar Oh Sees, Jay Reatard, Mr Airplane man, Final Solutions, Carbonas, Hipshakes, Black Time, etc.. Daarnaast staat vooral het hardcore-gezellige karakter ervan me nog bij. Ofwel, zuipen, ouwehoeren en platen kopen tot je erbij neervalt, ’s nachts even snel herstellen in een muffe motelkamer en de volgende dag er weer stáán!
Wat heeft Gonerfest 15 te bieden dan? Ten eerste traditiegetrouw een aantal local heroes die bijna jaarlijks bereid zijn op te draven: Greg Cartwright (Reigning Sound, ook ex-Oblivians), Jack Oblivian (ook al ex-Oblivians, houdt het dan nooit op?), Harlan T. Bobo, the NOTS… In Memphis bestaat er daarnaast veel sympathie voor de scenes uit New Orleans (Quintron & Miss Pussycat, King Louie) en Frankrijk. De laatste jaren heeft ook uit Australië zich tot dat bevoorrechte rijtje gevoegd: Eddie Current Supperession Ring, Deaf Wish, Digger & the Pussycats, Amyl en de Sniffers die onlangs nog in Nederland te zien waren…
Elk jaar zijn er bands die er bovenuit steken en daarvan pak ik er nu even twee van bij de lurven. De Franse band EN ATTENDANT ANA komt uit Parijs en ohlala, dat zie je ook wel aan af: goed gekleed, gekapt en gegitaard. Deux filles et trois garcons, stijlvol tot in de kleine tenen, als je niet oppast ga je er Frans door lullen! Belangrijker nog is hun muziek, een smaakvolle melange van shoegaze-met-trompet, lofi-fuzz en goudeerlijke pop. Het Chicago label TROUBLE in MIND zag wel brood in dit ensemble en bracht onlangs hun debuutalbum uit. Hoogste tijd dat deze band onze contreien aandoet, ze wonen maar een Thalysritje bij ons vandaan toch?!
En Attendant Ana vannacht in de Hi-Tone
Een andere band met een afwijkende sound die thans op Gonerfest staat is ETHERS uit Chicago. Behalve dat een jankend orgeltje bij hen een hoofdrol speelt en dat ook zij een nieuw getekende Trouble in Mind-act zijn weet ik er, helaas voor jou, niet zoveel over te vertellen dus je mot zelf maar even luisteren, joh:
Tenslotte nog even wat bijzondere zaken betreffende Gonerfest 2018:
- Er wordt dit keer speciaal Gonerfest bier gebrouwen!
- Behalve Graceland, waar zoals bekend Elvis aan de verkeerde kant van het gras ligt, worden er dit jaar ook grafexcursies georganiseerd naar de laatste rustplaatsen van o.a. Jay Reatard, Charley Feathers, Isaac Hayes en Furry Lewis
- The Oblivians gaan weer eens optreden, het bijzondere is dat dit keer Stephanie McDee van de partij is, een zwarte New Orleans-zangeres en ‘zydeco-queen,’ van wie zij jaaaren terug al eens ‘Call the Police’ coverden
- Wellicht is dit allerlaatste Gonerfest, zegt men. Maar ja, dat gelul steekt elk jaar de kop op, het hoort er een beetje bij zeg maar
Fotootje van vannacht: Oblivians met Stephanie McDee
