O la la!: The Limiñanas

Ekko gisteren. Terwijl Ekko-kopstuk Marlies Timmermans in het opstandige wingewest Groningen het ‘IJzeren Podiumdier’ in ontvangst neemt voor ‘beste directeur,’ zijn de achterblijvers in Utrecht er getuige van dat die oorkonde niet op niets gebaseerd is. Huh, over wie gaat dit dan? Over The Limiñanas man!

Ja, een grote verrassing (voor mij dan) zijn deze Limiñanas uit het zonnige Perpignan, Zuid-Frankrijk. Hoewel ze inmiddels al drie albums uit blijken te hebben op Trouble in Mind (helaas niet te koop in Ekko) kende ik ze totaal niet. Suf hoor, voortaan zal ik beter opletten, mams!

Een korte Spotify-trip bewees al: gedurende die drie albums zijn ze vlotjes geëvalueerd van voorzichtig zoekend naar zeer stijlvast. Online wemelt het van de referenties: Gainsbourg, yeye, 60s pop, Phil Spector, Beck, Ennio Morricone, Stereolab, Kim Fowley, Velvet Underground…. Nou dan weet ik er ook nog wel een paar: Jacques Dutronc, Dirty Beaches, Viva la Fête….

Op het podium stapt een vijftal in het zwart gehulde types. Een blondine drumt, een blondine zingt et trois garcons op de guitare électrique. Opvallend is de zeer heldere, transparante sound. De nummers lijken uitgebeend tot op het bot en vervolgens weer opgesierd met wat orgel- en tamboerijnaccenten. De kunst van het weglaten beheersen ze als geen ander. Wat overblijft is pure pop for now people. Gewoon een paar akkoorden, wat zwoele, half gezongen teksten eroverheen, verpakt in pakkende refreintjes. Steevast gooit de gitarist-met-de baard er aan het eind van ieder nummer een paar powerchords overheen, waardoor een lekker gekruid geheel ontstaat. Gatverpielekes, simpelweg de beste pop denkbaar.. terwijl het allemaal zo verbluffend eenvoudig lijkt, hoe krijgen ze het voor mekaar!

Middelpunt van dit alles is de zingende vamp Nika, pas sinds kort gerekruteerd. Charmant is nog een understatement. Broeierig en sexy komt meer in de buurt. Blondie revisited. Et Dieu créa la femme… Puur vanwege haar uitstraling -en zonder er ook maar iets ervoor te hoeven doen of aan te trekken- trekt zij alle aandacht naar zich toe. Grappig hoe zoiets werkt, want als ze zich na afloop onder het Ekko publiek begeeft is daar niets meer van over, is het gewoon weer een anoniem dametje. En wat dacht je wat, ze spreekt nog Nederlands ook: “we hebben geen liedjes meer,” verexcuseert ze zich na twee toegiften, de schat.

Omdat we wat bekende koppen denken te ontwaren en omdat we een sterk vermoeden hebben dat deze lui een verleden hebben in de Franse garagerock-scene, trekken we de stoute schoenen aan en vragen we het ze gewoon, na afloop in het rookhok. Wat volgt is een Babylonische spraakverwarring. Na 10 minuten rumoer, bier en gebrekkig engels komen we er stukje bij beetje achter dat er inderdaad volop connecties zijn. The Toxic Farmers maakt de ene deel van uit, de ander zijn broer drumde bij The Fatals, haar achterneef is eigenaar van Nasty Products en natuurlijk kennen ze Polar Strong, JC Satan en The Magnetix persoonlijk, enzovoorts.

Effe anoniem napaffen in het Ekko rookhock

O ja, als voorprogramma speelt OYAMA uit Rijkiejaaviek, met muziek zoals je dat tegenwoordig kan verwachten uit IJsland: sferisch, poëtisch, mystiek, feeëriek, weet ik veel. Maar desondanx een schuchter stelletje dat het buurthuisnivo nog maar nauwelijks ontstegen lijkt. De beleefdheidsapplausjes kunnen niet verhullen dat een eigen stijl nog ver weg is. En ook zo sloom. Je hoort mij niet zeggen dat er meer peper in die reet moet; een klein geysertje is ook goed… Pas tegen het eind wordt de schroom afgeworpen en blijken ze niet onverdienstelijke My Bloody Valentine-pastiches af te kunnen geven. Welgemeend advies: voorlopig nog even terug naar het oefenhonk, jongelui!