Oef, we hebben het gered! De vierde dag LGW
Ondanks het vroege tijdstip van 14.00 uur en de Sinterklaasintocht is Ekko verrassend goed gevuld als RYAN SAMBOL het podium bestijgt. De Texaan is zienderogen net het rookhok uit komen rollen en het zal wel aan zijn sjofele uiterlijk liggen dat ik mezelf erop betrap dat ik zachtjes doch spontaan “Daar komt Swiebertje’ begin te prevelen. Compleet met glaswollen kapsel krabt hij wat aan zijn kruis, hijst zijn broek op en frutselt wat aan zijn bretels. Yep, zo ziet hij eruit alsof hij zojuist Saartje een goeie beurt heeft gegeven. Maar hola, wacht even, de muziek van deze gast is niet te versmaden. Verlost van zijn band THE STRANGE BOYS kan hij solo ( of ‘a la carte’ zoals hij het zelf noemt) eindelijk zijn eigenste ik laten zien. Gewoon een man met gitaar, maar zijn stem is best wel uniek en breekbaar, ja bijna even fragiel als zijn postuur. Gecombineerd met veel charme en humor houdt hij zich moeiteloos staande. Bob Dylan-invloeden verbloemt hij daarbij niet, getuige een vrolijke en afsluitende meezingcover van het mij verder onbekende ‘It’s alright’ (een Basement Tapes-afdankertje volgens Ryan). De vraag die echter blijft hangen is: zal hij ooit in staat zijn om zijn brood hiermee te verdienen?
Ryan Sambol
Daarna speelt QUILT, hoe was dat ? Eenvoudig, ik citeer nu voor het gemak even mijn eigen Kettingzaag-aankondiging want die stukkies worden toch maar zeer matig gelezen: ‘De muziek van QUILT is even landerig als sprankelend. Drie slome duikelaars die een mooi contrast vormen met de woestklassieke schoonheid van frontvrouwe Anna Fox Rochinsky. Typisch zo’n veel te bescheiden band die volledig onterecht over het hoofd gezien is tot nu toe.’ Nou nou, zo is het maar net, hier is geen woord van gelogen! Met hun poppy dream-psych boort Quilt in Ekko probleemloos diepere lagen van opperste schoonheid aan. Ietwat te suikerzoet volgens de een, een soort Carpenters in psych-verpakking volgens ander. Hoe dan ook, en passant weten ze alweer een hoop zieltjes erbij te winnen. Wonderschoon dit. Neen, van deze band zijn we nog niet af!
Kijk, speciaal voor mij een perfect gesigneerde plaat van Quilt. Over 25 jaar is deze plaat misschien wel 14 euro waard ofzo.
Middagafsluiter in Ekko is AMBER ARCADES, het bandje van de Utrechtse Annelotte de Graaf. Zij heeft een bijzondere relatie met LGW want, zo babbelde ze laatst tijdens een speciale LGW-talkshow, een LGW-gast die bij haar couchsurfte bleek over belangrijke contacten in de platenbizz te beschikken. Een deal met Heavenly Records vloeide er zomaar uit voort!
Ook op het podium blijkt Annelotte vocaal begaafd, oftewel ‘ze heeft d’r bekkie niet op d’r rug zitten,’ zoals mijn moeke zou zeggen. Bijna geroutineerd doet ze haar aankondigingen en niet gehinderd door enige bescheidenheid doet ze dat ook nog in het Engels (!). Amber Arcades hebben echter de pech om na Quilt geprogrammeerd te staan en van deze band naar Amber Arcades is als eerst zwemmen in het diepe om daarna door de badmeester teruggestuurd worden naar het pierenbadje. Een gebrek aan speelplezier of vakmanschap kun je AA niet verwijten maar de liedjes zijn wat aan de brave kant en de vocalen klinken nogal vlak. Een zalvende synthesizer laat het Arcades-geluid vooral gepolijst en radiovriendelijk klinken. Alsof ze hengelen naar een 3FM-award en dat kan niet de bedoeling zijn toch? Ik zie hier een discrepantie want Annelotte lijkt tegelijkertijd wel degelijk de diepte te willen zoeken, getuige ‘a song about Dutch architect Constant Nieuwenhuys’ en een gecoverd Nick Drake-nummer. Afijn, hier en daar overtuigen AA wel degelijk, vooral als ze de ballads opzoeken of juist flink uit de bocht durven te gieren. Een vaderlijk advies tot besluit: beste meid, verscheur gewoon dat kutcontract want het Jacqueline Govaerts- of Anwar el Ghazi-effect ligt geheid op de loer. Doe in plaats daarvan net als jullie vrienden van Quilt: gewoon lekker eindeloos overal spelen, uiteindelijk brengt dat het meeste geluk x.
Marching Church
Als we even later de trappen richting Pandora bestijgen om deelgenoot te worden van het MARCHING CHURCH-concert dat gaande is, komt er juist een onrustbarend grote stoet mensen de zaal uitstromen. Tot twee keer toe horen we uit betrouwbare (vrouwelijke) bron dat het ‘afschuwelijk’ is daarbinnen, dus eh.. dat maakt nieuwsgierig! Wat zouden die verrekte Denen nou weer aan het uitspoken zijn? Eenmaal binnen blijkt er niets aan het handje. Wel maakt de zanger zijn excuses over het begin van het optreden, “I was frustrated,’ verklaart hij. Ja ja, dat zal wel. Misschien komt het wel omdat deze lui overduidelijk naar de vroege Bad Seeds hebben geluisterd. En gekeken, want Caviaanse puntschoenen en een fles sterke drank binnen handbereik maken het plaatje compleet. Wat we krijgen is een emotioneel beladen part 2 van het concert, met als bizar intermezzo een pakkende coverversie van “You’re The Greatest Lover” van onze eigen Luv’ (!). Marching Church eindigt met een soort van wankel zeemanslied en dat is gewoon heel erg goed. Echter: aan enkele broodmagere bandleden te zien koerst dit zootje ongeregeld af op een heroinedode of twee. Knap lullig natuurlijk maar je krijgt er wel wat roem voor terug!
Okay, nu geef ik het stokske door aan Julien, onze Leische Rijn-bikkel die het als enige Zager tot het bittere eind volgehouden heeft. Hulde! :
Jerusalem In My Heart speelt in Cloud Nine zijn Oosterse soundscapes. Hij wordt hierbij ondersteund door de visuals van filmmaker Charles-André Coderre. Coderre maakt de visuals on-the-spot en gebruikt hierbij vier analoge projectoren met 16mm en 35mm films. JIMH zit tijdens het optreden in zijn eentje in het donker en speelt op een Oosterse gitaar mee met muziek uit de computer. Hierdoor is het optreden kil en onpersoonlijk; de muziek komt dan ook totaal niet bij me aan. Halverwege ga ik uit verveling een paar meter naar achteren staan om te kijken wat Coderre allemaal uitspookt met de visuals en projectoren. Dit is een stuk boeiender dan dat wat er op het podium gebeurt en dat geeft toch te denken… Weinig Jerusalem in my heart vanavond!
Dan is het in een volle Ronda de beurt aan de curatoren van deze avond Suuns. Deze groove georiënteerde rock band speelt een solide set, maar ook dit is niet helemaal mijn cup of tea. Het draait bij Suuns vooral om de beat en daar om heen worden flarden tekst, gitaren en keyboardpartijen ingevuld. Liedjes met een kop en een staart ontbreken; te abstract voor mijn smaak.
Op naar de afsluiter van het festival: Junun in de Grote Zaal. Dit is het project van Israëliër Shye Ben Tzur die muzikanten uit verschillende delen van India heeft samengebracht en tot Rajasthan Express heeft omgedoopt. En oh ja, de gitarist van Radiohead: Jonny Greenwood vindt het ook tof en heeft zijn gitaar eraan verbonden. Hij neemt echter een bescheiden rol in achter op het podium en speelt een bescheiden deuntje mee op gitaar/bas en legt af en toe een fundamentje met beats uit zijn laptop.
Het optreden daarentegen start alles behalve bescheiden wanneer de blazers het publiek verrassen en met het zaallicht nog aan al spelend door de zaal het podium betreden. Daar aangekomen is het feest en dat blijft het: de muzikaliteit en het plezier van de band spat van het podium en de zaal reageert enthousiast terug. Ook mijn voetjes gaan van de vloer en ik dans tot het einde de ballen uit mijn broek. Uiteindelijk loop ik net als iedereen met een grote smile op mijn gezicht de Grote Zaal uit en fiets met het blazersdeuntje nog in mijn hoofd, tevreden terug naar huis.
Comments
Related Posts
Jaarlijst 2016 – Frank – →
Nog wat laatste tips voor Le Guess Who (deel 3) →
Een stuk of 25 Goud geaderde Tips voor Le Guess Who (deel 2) →
