Onbeschaamde Golden Oldies-show van Blondie

“Dit is echt de laatste keer dat ik naar zo’n bejaardenconcert geweest ben, hoor hee,” zegt mijn makker Drs. F.P. zeer beslist, direct na afloop van het Blondie-concert. Tijdens het optreden was ik hem uit het oog verloren en zelf had ik me wel vermaakt eigenlijk. Blondie (de groep Blondie) had zo’n beetje al zijn (haar?) hits er in 1,25 uur doorheen gejast, tot groot enthousiasme van het samengestroomde publiek, waaronder – subtiele indicatie van relevantie van band- nog veel jongelui.

Met P.’tje was ik vorig jaar ook al bij Patti Smith geweest, nog zo’n New Yorkse punk-legende natuurlijk, eveneens in Paradiso. Toen stonden we nog gebroederlijk naast elkaar ons te storen aan het driftig meezingende en boven het hoofd meeklappende klootjespubliek. Maar nu heb ik daar niet zo’n last van, eerlijk gezegd. Maar hij dus wel: een hoekig dansende homo (iedere band krijgt het publiek dat het verdient) was bij hem voorgedrongen en was vervolgens ook nog eens uitvoerig en opzichtig met selfies in de weer en aan het facebooken geslagen, want – homo digitalis- al zijn billenmaten moesten weten dat hij ERBIJ was natuurlijk.

Ondertussen op het podium dartelt Deborah Harry parmantig als een gedresseerd platje door het hoge gras. Een vrolijke uitstraling, een blije lach….De ene karakteristieke pose na de andere, opwapperend platinahaar, een spannend broekje … Yep, in haar eentje doet ze alle leeftijdsgrenzen vervagen. Net nu we dachten dat 60 het nieuwe 30 is, moeten we onze mening alweer bijstellen: 70 is het nieuwe 20!

Tja, Blondie, wat moet je er verder over zeggen? Terwijl zij strijdbaar rondhupst, drumt Clem Burke krachtig en subtiel vanachter een paar glazen geluidschermen. Chris Stein ziet er nog immer cool as fuck uit, en de tourbassist switcht even soepel als anoniem van disco (‘Call me’) naar punky new wave (‘Presence Dear’)… Kortom, alles naar wens, alles bij het oude, niks nieuws onder de zon, maar wel verdomd lekker!

Alleen ‘Denis’ spelen ze mooi niet, als dat geen laatste teken is van punky dwarsigheid… Bij wijze van verrassing wordt wel ‘Fight for Your Right (to Party!)’ ingezet. Ook de uitgelaten Oranje-sfeer geeft het concert een bijzonder tintje mee. Nederland had immers nog geen half uur ervoor de Soccerroos verslagen, en vervolgens was het Leidseplein volgestroomd met uitbundig Museumpleinpubliek. Ook binnen in Paradiso is oranje de dominante kleur & Debs doet er vrolijk aan mee, de schat.

(foto’s subtiel van FB gejat, dank je Pam van der Veen!)

Alles nog eens overpeinzend prijs ik mezelf gelukkig dat ik die hele New Yorkse 1977-scene nu aardig ingehaald heb: Ramones 8 x, New York Dolls 2x , Suicide 2 x, Television, Talking Heads, Patti Smith en nu ook Blondie… Alleen verdomme, die ene avond in 1984/5 vervloek ik. Johnny Thunders zou in Tivoli spelen, ik had een kaartje nota bene, brandend in mijn kontzak. Maar het was zó ákelig gezellig in de kroeg dat ik uiteindelijk niet gegaan ben…. Maar nu ik erover nadenk, Richard Hell heb ik ook nog nooit gezien. Zou hij nog spelen? Leeft hij überhaupt nog? Hm..

Afijn genoeg genostalgied nu! Aanstaande zondag alweer spelen TRAAMS en GIRL BAND in Ekko & dat belooft wat te worden joh!

PS: Nog een nagekomen bericht van me zussie, die er ook bleek te zijn:

‘Ik stond dan redelijk vooraan maar het geluid was zo slecht! En waarom zat die drummer achter die wand? Toen we naar buiten gingen stond ze daar handtekeningen uit te delen. Kijk dan:’