Ondertussen in Congo….
Van de week was ik weer eens te gast bij de lieftallige dame E. Zij kookt niet onverdienstelijk moet ik zeggen, en als ik in vorm ben wil het daar ook nog wel eens gezellig zijn. Soms loopt die gezelligheid uit de hand; emoties, oud zeer en drank beginnen dan plotseling op te spelen….nou berg je dan maar! Dan komt het voor dat de gastvrouw met een stuk touw aan de tafelpoot wordt vastgebonden, als ze weer eens slaperig wordt en de gasten terug naar huis dreigt te sturen. Of ze begint juist uitbundig te dansen en te zingen, net terwijl haar gasten slaperig zijn en naar huis willen, dat komt ook voor.
Afgelopen zaterdag was het weer volop jolijt want we hadden een nieuw gezelligheidje bedacht: om beurten mochten gasten op de laptop een favoriet clipje uitkiezen. Die werd dan afgespeeld terwijl de andere gasten het uitgebreid gingen afzeiken. Dit onder het genot van veel alcoholische versnaperingen natuurlijk. Gezellig dat het was joh!
Hoewel ik inmiddels de meeste clipjes alweer vergeten ben, is er toch eentje die blijft rondspoken in mijn hersenpan. Dat is namelijk de Afrikaanse rapper BALOJI in samenwerking met de band KONONO No 1, een keuze van de gastvrouw zelf. Ze had deze Baloji een maandje terug live in RASA gezien, maar had ongelukkigerwijs nagelaten haar K-zaag-buddy vooraf te verwittigen. “Een retro-futuristische mix van rumba, mutuashi, sébéné, soukous, ska, roots, reggae en afrofunk met als middelpunt de elektromagnetische stem van deze boomlange magiër, ” zo omschreef RASA het, las ik achteraf. Voor mij zit er niets anders op dan mijn immer zuivere oordeel louter op clipjes te baseren.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=sD3tWgZAav8]
Mijn belangstelling was dus meteen goed gewekt voor deze artiest uit de Democratische Republiek Congo. Dat heeft er ongetwijfeld mee te maken dat ik vorig jaar nog dat geweldige boek “Congo’ van David Van Reybrouck had gelezen. Een zinsbegoochelend boek over de onthutsende moderne geschiedenis van deze voormalige Belgische privé (!)-kolonie (van Koning Leopold II). Samen met Heart of Darkness van Joseph Conrad dé twee koloniestandaardwerken uit mijn verder armoedige boekenkast.
Congo dus, een reusachtig land dat als enige Afrikaanse staat TWEE tijdszones kent, maar het is dan ook minstens zo groot als heel West-Europa bij elkaar. Congo en hoofdstad Kinshasa komen in “Congo” naar voren als ongekend heftige brouwsels van stammen, volkeren, politieke stromingen, corruptie, religies, bijgeloof, enzovoorts. Daar komt nog het (on)geluk bij dat de grond onder Congo bomvol zit met kostbare bodemschatten, waardoor er meteen en vooral ook grotere belangen in het spel zijn. Om die reden verkeert het land in een bijna permanente staat van allerlei burgeroorlogen. Speelbal van globale krachten, en Jan met de baseball-pet is weer zwaar de lul natuurlijk.
Maar we hadden het over Baloji. Hoewel geboren in Congo, groeide hij op in Wallonië. Aanvankelijk rapte hij wat bij de lokale formatie Starflam. Naar verluidt zette een brief van zijn biologische moeder, die hij al dik 20 jaar niet meer had gezien, zijn wereld op zijn kop. Baloji besloot zijn roots niet langer te verloochenen, en na wat eerste probeersels vertok hij spoorslags naar zijn moederland. Daar zette hij zichzelf op de kaart met een bliksemse mix van Congolese muziek en hiphop. Vooral zijn samenwerking met de familieband Konono no.1 springt in het oog.
Konono no 1 was al in 2003 met The Ex op NL-toernee. Ook werkte men samen met Deerhoof en Björk-in-d’r-mooie-jurk. Ik citeer nog wat over Konono no 1: “…met stevige resonerende likembes (duimpiano) en zware, van schrootijzer vervaardigde percussieve elementen. Geen etnologische museumsfeer, maar flinke oerwoudtechno met minimalistische transcendentale melodieën en hevige tribale ritmes. De ideale soundtrack voor het harde tropische leven in Kinshasa.’
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=sD3tWgZAav8]
Hier dezelfde clip nogmaals
Het concert in RASA werd akelig slecht bezocht, hooguit een man of 40 hoorde ik. Tja, dat is toch eigenlijk van een enorme triestigheid. Dan heb je een band binnen de stadsmuren met de heftigheid en urgentie van een act als Public Enemy. Maar OMDAT ze uit een derdewereldland komen, heeft men er hier een apart circuitje voor bedacht. Neo-apartheid! De NL-media hebben in principe hun deuren hermetisch gesloten voor dit soort acts, TENZIJ ze toch in de zeldzame omstandigheid zijn dat ze door weten te breken. In principe is dat onmogelijk – Catch 22– , maar alleen wanneer er een Mauro-achtige zieligheid in het spel komt dan wil het westerse publiek wel overgaan tot een luid aanzwellend applaus.
Zoals ook het geval was met het ook uit Kinshasa afkomstige STAFF BENDA BILILI (die lui miste ik dan weer niet in RASA) die het tot Lowlands wisten te schoppen. Ik zag eens bij DWDD hoe fokkin mottenbal Aad van de Heuvel (!) een kwartier lang orakelde over deze band, terwijl de bandleden zelf sip toekeken, zittend in hun rolstoeltjes. ZIJ MOESTEN HUN GEHANDICAPTE DERDE WERELD-MUIL HOUDEN!
5 Responses to Ondertussen in Congo….