Ook de broer van Vince Clarke ontwierp een Vera-poster
Dat het in het leven gaat om het ‘zijn’ en niet om het ‘hebben,’ dat vind ik zelf ook wel. Want wat heb je aan al dat bezit? Een doodshemd heeft geen zakken tenslotte en je leeft maar een keer. Nee, breek me de bek niet open, al dat eigendom, al die boeken en platen, ik wou dat er vanaf was. Gewoon alles digitaal, net zoals de opgeruimde yuppen hier in de buurt dat doen. Geen grammetje papier of vinyl in huis, daar wordt je pas gelukkig van!
Maar nee, vergeet het maar. Ik ben te vroeg geboren, een ouderwetse verzamelwoede had me al vroeg in zijn greep. De vrees is dat ik daar nooit meer vanaf kom, al dat zorgvuldig opgebouwde bezit zal ik als een kruis moeten blijven dragen. Ook zal ik moeten toezien hoe het almaar meer ruimte opslokt, hoe mijn arme appartement gebukt gaat onder een almaar in gewicht toenemende last. Het gekreun van doorbuigende vloer- en zolderbalken gaat soms al door merg en been.
Mijns ondanks kon ik onlangs toch de verleiding niet weerstaan om mijn stalen ros te bestijgen en de gang naar de binnenstad te maken. Een bekende boekenzaak alhier was namelijk opnieuw opengegaan, na een verhuizing naar het voormalige hoofdpostkantoor. Pure nieuwsgierigheid dreef me erheen. Nou, qua binnenhuisarchitectuur viel het vies tegen maar het boekenaanbod is daarentegen nog steeds overweldigend. En je voelt ‘m al aankomen: een uur of twee later stond ik weer buiten, zo’n bruine milieuvriendelijke papieren rotzak vol boeken met me meezeulend.
Een van de boeken die ik onmogelijk kon laten liggen was deze van Willem Kolvoort. Willem is min of meer de huisdrukker van Vera Groningen. Honderden posters verschenen er reeds van zijn hand, of misschien wel meer. Qua naam en faam evenaart hij daarmee met gemak de status van iemand als Martin Kaye. Je weet wel, de Brit die eind jaren ‘70 / begin jaren ‘80 in de kelder van Paradiso zijn grafische werkplek had. Vanuit dat spelonk -over ‘the scene of the crime’ gesproken!- zagen honderden Paradiso-posters hun gezeefdrukte levenslicht. Anders dan in het geval van Martin Kaye destijds wordt Willem’s werk thans wél meteen voor vol aangezien. Zijn posters zijn al direct bij het verschijnen gewilde verzamelobjecten (nee, ik heb ze niet!). Afgelopen januari ging samenlopend met de boek-release een heuse expositie van zijn werk van start in het Groninger Museum. Wil je dat nog zien dan moet je echt razend snel zijn want het was daar nog te zien tot en met 20 september jl.
Saillant is dat uitgerekend Vera er nogal laat bij was destijds. Het begon daar pas te lopen toen andere bekende Nederlandse poptenten al volop hun draai gevonden hadden. In het boek draait men daar niet omheen. “Muzikaal gezien liep Vera eind jaren zeventig nog wat achter. De punk en de new wave die een paar jaar eerder waren doorgebroken trokken een jong publiek naar Huize Maas, terwijl er in Vera voornamelijk hippiegrootheden en artiesten uit de jazz een blues werden gepresenteerd.’. Zo kon het gebeuren dat een aantal legendarische concerten (Pistols, Ramones, Talking Heads, Jam) niet aan de Oosterstraat maar aan de Vismarkt, niet in Vera maar in Huize Maas plaatsvonden. Waarbij we gemakshalve maar voorbijgaan aan de laten jaren ’60 /vroege jaren ‘70 toen toute popliefhebbend Grunnen uitging in Huize Apollo (ook wel bekend als Concertzaal De Jong) aan de Hereweg alwaar bijvoorbeeld de Velvet Underground en Pink Floyd nog gespeeld hebben.
Huize Apollo. De hele zaak fikte in april 1973 tot de grond toe af en werd vervolgens gesloopt
Maar met hen aanbreken van de eighties kwam alles weer goed, Vera zou de achterstand ruimschoots inhalen. Sterker nog, in de decennia daarna groeide de tent uit tot toonaangevend in de vaderlandse underground-scene. Wie kent dat verhaal nou niet?
Maar waar ik heen wil is een specifieke poster die niet van de hand is van Willem Kolvoort maar van een anonieme ontwerper. Het is er eentje ter aankondiging van een Sonic Youth-concert. Je kan ‘m terugvinden in een ander, tien jaar eerder verschenen boek, ook over Vera-posters. Hierin staat een wat breder overzicht en het beslaat ook een langere periode. Posters zoals die vanaf de begintijd gemaakt werden door verschillende, soms ook naamloos gebleven ontwerpers.
De Sonic Youth-poster is uit 1983 en onbedoeld typeert het die overgangsperiode waarin Vera voor het eerst ‘alternatieve’ bands ging boeken. Het was duidelijk nog even zoeken geblazen toen. Hoewel Sonic Youth destijds tot de meest opruiende nieuwe bands van hun generatie gerekend mocht worden lijkt die poster eerder op het tegendeel te wijzen. We zien een en-profil aanzicht van een onderuitgezakt zittende bluesmuzikant, of althans daar lijkt het veel op. Hoe kwam de ontwerper in kwestie in godsnaam op het idee om voor zulk een suffe afbeelding te gaan? Naar de reden daarvan kunnen we slechts gissen, waarschijnlijk was het gewoon onbenul. Maar komisch is het zeker! Och, kon ik maar in het bezit komen van een zo’n poster…
Net zo grappig is (persoonlijke ontdekking van mij) dat die afbeelding rechtstreeks afkomstig lijkt te zijn van de achterkant van een singlehoesje van Yazoo, van een jaar eerder. Jazeker Yazoo, dat fameuze Britse electrosoul-duo, bekend van ‘Don’t Go, ’Only You’ en van hun keigave LP ‘Upstairs at Eric’s’. Vince Clark (echte naam Vincent Martin) en Alison Moyet waren de twee hoofdpersonen, de keyboard-guy en de zangeres. Alison had de stem van een sigaren rokende bordeeleigenares, ergens uit deep down south Louisiana, dus voor Yazoo was die afbeelding van een bluesneger niet eens zo misplaatst.
Maar van wiens hand is de Yazoo-afbeelding dan? Op het hoesje staat geschreven ‘Sleeve designed by Rocking Rick Lego.” Zozo da’s interessant, maar wie is Rocking Rick Lego dan wel? Even online zoeken biedt uitkomst, we lezen erover op een Yazoo-fansite: ‘The cover was made by Rocking Rick Lego, who is actually Vinces brother Rodney Martin.’ Okay helder, zo kwam het dus dat de broer van Vince Clarke feitelijk de ontwerper was van een Vera-poster!
Comments
Related Posts
Confessions of an El Zombie-roadie. TiVre 18 nov. →
Marlene Dumas op het snijvlak van pop en popcultuur →
Toen Joy Division bij ons op theevisite kwam →
