Ook muzikaal is het behelpen geblazen met de nieuwe Tarantino
Zo zo zo mensen, ook gisteren trachtte de calvinist in mij zijn schaarse vrije tijd zo nuttig en efficiënt mogelijk te besteden. Dit keer door het bijwonen van een vertoning van The Hateful Eight, de nieuwste en achtste film van voormalig wonderkind Quentin Tarantino. Nou mijn mening heb ik al klaar, de media’s kunnen lullen wat ze willen maar deze film was nooit met zoveel lof en aandacht overladen geweest als het het werk was van een willekeurige debutant. Nu is het allemaal weer hossannah terwijl we toch echt dik drie lange uren zitten te koekeloeren naar een flinterdun, veels te lang uitgesponnen flutverhaaltje. Naar een western in de sneeuw dat er eerder uitziet als een toneelstuk vol eendimensionale, bordkartonnen typetjes dan als een geloofwaardig stuk theater met karakters van vlees en bloed. En onderwijl wil dat achtergrondgeluid van de almaar gierende sneeuwstorm maar niet guur aanvoelen.
Gaap zeg, wat was het moeilijk om hier de aandacht bij te houden. Het lijkt erop dat Tarantino in een ivoren toren is beland waar hij verstoken is van elke vorm van gezonde kritiek, anders kan ik het niet verklaren dat dit ding in deze oeverloze, zouteloze eindversie in de bioscopen is beland. Yep, als deze film iets in je teweegbrengt dan is het wel een ernstig terugverlangen naar zijn knettergekke, wervelende beginperiode. Neen, Tarantino begint verdorie steeds meer een normale regisseur te worden, eentje die de rollen in zijn films steevast reserveert voor zijn almaar bedaagder wordende miljonairsvriendjes (Michael Madsen en Tom Roth zaten zowat een kwart eeuw geleden ook al in Reservoir Dogs). Kortom, deze film zou ik niemand durven aanraden. Of ben ik nou ook hateful?
Ook qua gebruikte popmuziek is het een stuk minder in deze film, en dat zijn we niet gewend van heer Tarantino. Welgeteld drie popliedjes zitten er in, de traditional ‘Jim Jones at Botany Bay’ die actrice Jennifer Jason Leigh zit te zingen niet meegerekend. Ik loop ze alle drie even met je door:
White Stripes met ‘Apple Blossom’ uit 2000. Leuk nummer, daar niet van, maar het functionele nut ervan in deze film ontgaat me een beetje. Waarschijnlijk heeft het meer te maken heeft met een zakelijk deal tussen Tarantino en Jack White. Op Jack White’s Third Man Records is immers net, heel a-typisch voor dat label, de exclusieve vinyl-versie verschenen van de soundtrack van The Hateful Eight. Wel een voor hand liggende samenwerking tussen Jack en Quentin (ze flirtten al eerder muzikaal met elkaar, beiden bemoeiden zich bv met The 5,6,7,8,’s) maar reken er maar niet op dat dit een opwindende plaat is. Want behalve wat Ennio Morricone-deuntjes (de Italiaan werd exclusief gestrikt voor deze film) en de drie halve popliedjes staan er op deze dubbel-LP (!) vooral veel dialogen uit de film.
(bewuste nummer hoor je de eerste twee minuten)
Dan ‘Now You’re All Alone’ van David Hess. Een fraai ingetogen nummer, helaas wat kort te horen in The Hateful Eight. Is afkomstig van een andere soundtrack, van een 1972 horror-klassieker genaamd The Last House on the Left. IMDB legt uit: ‘a pair of teenage girls are headed to a rock concert for one’s birthday. While trying to score marijuana in the city, the girls are kidnapped by a gang of psychotic convicts.’ Hm, toch nog eens checken die film! Overigens, voordat David Hess de soundtrack voor die film maakte had hij zijn naam al gevestigd in songwritersland. Zo schreef hij ‘I Got Stung’ en ‘All Shook Up’ voor Elvis de Pelvis en ‘Speedy Gonzalez’ voor Pat Boone.
Tenslotte, ook interessant is het nummer dat we helemaal aan het eind tijdens de aftiteling horen, het mij tot voor kort onbekende, tekstueel zeer onheilspellende ‘There Won’t Be Many Coming Home’ van Roy Orbison. Ook dit nummer blijkt van oorsprong van een andere soundtrack afkomstig, en wel van de uit 1967 stammende western The Fastest Guitar Alive. Dit is de enige speelfilm waarin The Big O ooit speelde, in een hoofdrol nog wel! Nou was Roy nooit een extravert figuur en mij dunkt dat je dat als acteur juist wel moet zijn. Maar zie de clip hieronder, Roy kweet zich nog aardig van zijn taak (check zijn acceptabele dans-moves!). En, hey dat is curieus, hij heeft voor deze ene keer zelfs zijn karakteristieke zonnebril afgezet. Zo herken je ‘m bijna niet! Wel leuk voor wijlen Roy is dat zijn muziekjes nog steeds met regelmaat op allerlei soundtracks terecht komen. Zijn gezongen melodrama’s lenen zich daar kennelijk goed voor. Wie herinnert zich zijn liedjes niet uit bv Pretty Woman, A Most Wanted Man en Blue Velvet?
Zes andere Roy-nummertjes uit The Fastest Guitar Alive, ooit op YouTube gezet door ene Max van Velzen 🙂
Comments
Related Posts
De beste plaat uit de jaren ’80, van de beste zanger uit de popgeschiedenis? →
