Ook weer overleefd: Motel Mozaique 2012
Hij kan er niets aan doen, maar op Dag 1 schiet uw Snoeischaar meteen in de chagrijn-modus. De zaaltjes zijn overal overvol, en de podia over het algemeen VEELS TE LAAG. Vooral in de pijpenla-podia zoals Rotown, Bird, en Minimall breekt dat op. Wie zich niet naar voren weet te wurmen kan het wel shaken en ziet geen moer. In Off Corso hetzelfde probleem. Ook het aanbod OP het podium is vanavond helaas niet al te best, er wordt dan ook links en rechts over geklaagd. Bij gebrek aan beter valt mijn keuze op WHITE RABBITS en BOWERBIRDS. Bij de “nu-folk” van de Bowerbirds is het avontuur ver weg, en ’t is ook nog eens allemaal poeslief. In plaats van energie te geven zijn het ernergiezuigers deze hippies, wat een slappe hap zeg. In Rotown (toffe kroeg, gezellige sfeer, leuk restaurant, maar als concertzaal een fucking drama) is het bij de White Rabbits niet veel beter. Het lijkt overal op, met een sound die zo aangeharkt is als de oprijlaan van Paleis ’t Loo. En hoezo is dit “post-punk” ??? De heertjes op het podium staan er quasi nonchalant gekleed, gekapt en getatoeëerd bij en wat dacht je wat, de mensen vinden ‘t leuk! Dus wie ben ik dan om te zeggen dat dit muziek is voor en door de H&M-Jugend?
Het bedroefde besef van een verloren avond…. Thuis voor de treurbuis was beter geweest.
Maar hoera, op Dag 2, de zaterdag, is het al een stuk beter!!! Des middags een optreden van DE STAAT op het dak van het oude Hofpleinstation, dat nu omgevormd is tot een soort vrijplaats. Nu is De Staat niet bepaald mijn favoriete band, maar vanmiddag doen ze een semi-akoestische set en dat is verassend goed. Ongedwongen en bevrijd van de drammerigheid die hen normaal gesproken kenmerkt, staan ze nu frank en vrij zichzelf te zijn, met een groovy en swampy set. Het geheel wordt gecompleteerd door een schitterend decor: de concrete jungle, de skyline van Rotterdam, de zon die doorbreekt terwijl er net een lange goederentrein beladen met containers in de tunnelbuis onder de Maas verdwijnt.
Daarna even een sit-down intermezzo. In de Schouwburg speelt ANE BRUN uit Noorwegen. Met collegaatje P. zit ik in de “loge” bovenin een biertje te drinken, en we maken gemene grappen over die quasi-alternatieve plofkip op het podium, over de hopeloze hobbezak die ze aan heeft, over haar klompvoetjes, en of ze nou wel of niet gewoon Annie de Bruin heet. Op de keper beschouwd best wel okay muzikaal gesproken, met twee drummers en een cello, goed uitgelichte show ook, maar tegelijk ook te theatraal, te mooi bedacht, je vraagt je af in welke fjord ze haar ZIEL heeft gedumpt.
Reikhalzend keek ik uit naar de optredens van FRIENDS en WILLY MOON. Beide acts bestaan nog niet zo lang en hebben nog maar nauwelijks platen uit. FRIENDS maakten wat mij betreft het leukste liedje van 2011, de zwoele pop-funk van I’m His Girl. Met het zinnetje dat blijft hangen: “When you see me walking around with him,. I’m not just another chick, I’m his girl”
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=O5VNumNJyqE]
Live houden FRIENDS die sound gelukkig aan: een springerige funkbas, veel percussie en af en toe van die Afrikaanse gitaarriedeltjes. Twee beeldschone dames bepalen het gezicht van FRIENDS, vooral de bassiste is erg cool. De zangeres is misschien nog wel mooier, maar heeft duidelijk Madonna –pretenties zoals ze daar op podium ronddartelt. Nee, ik vertrouw dit niet helemaal; zodra ze de kans krijgt keert ze haar New Yorkse indie-vriendjes de rug toe en smeert ze ‘m richting sterrrendom, wat ik je brom! Voor de zekerheid heb ik haar naam even opgezocht en genoteerd: Samantha Urbani. Nou, aan die naam zal het niet liggen in ieder geval. Op 4 juni komt het debuutalbum van Friends uit op Fat Possum Records, getiteld Manifest. We zijn benieuwd.
Friends in Rotown, met links Madonna, (foto: Adolf Corbijn)
Willy Moon in de Minimall (foto: collegaatje P.)
WILLY MOON beleeft vandaag zijn Nederlandse podiumdebuut. Strak in het pak en begeleid door twee strakke chicks op drums en gitaar, en met een strakke scratcher op de achtergrond komt Willy erachter dat strakheid zich ook tegen je kan keren. Want de makke is dat de nummers nooit langer dan twee minuten duren en ze zitten ook nog eens vol met breaks, waardoor het optreden nooit goed op gang komt. Tussen de nummers door kijken de bandleden steeds wat vertwijfeld om zich heen, alsof ze ook niet goed snappen waarom die liedjes zo snel zijn afgelopen. De pauzes tussen de nummers duren dan al gauw te lang. Uiteindelijk speelt Willy een nummertje of tien, wat neerkomt op een optreden van hooguit een half uurtje (terwijl zijn optreden voor een uur staat ingeroosterd). Hij verexcuseert zich na afloop nog dat hij niet meer liedjes heeft, tja… Al met al blijft nog steeds onduidelijk of we hier nou met een slimme marketingtruc of met De Nieuwe Elvis van doen hebben. Of misschien toch allebei? In ieder geval, Henkjan Smits zegt: je komt er wel Willy, alleen nog wat aan je repertoire sleutelen!
Over een paar weken volgt een herkansing op het Walk The Line-festival in Den Haag.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=GOczqCHs42s]
Willy speelt heel smaakvol I’m Shaking van Little Willie John (beter bekend in de versie van The Blasters)
‘s Nachts komt alle ellende in volle glorie terug. Ik pak de nachttrein van 1 uur, maar door een treinbotsing in Amsterdam en baanwerkzaamheden bij Delft, ben ik gedwongen om driemaal een stuk nachtbus te nemen, waardoor deze jongen uiteindelijk pas om kwart over vijf in zijn Utrechtse mandje ligt.
Comments
Related Posts
Samantha nog meer in de voetsporen van Madonna →
Het dansje van De Staat →
5 Responses to Ook weer overleefd: Motel Mozaique 2012