Op een gegeven moment crepeer ik…
Marthy Coumans is altijd bezig. Vorig jaar is hij met zijn platenwinkel Grey Store naar Antwerpen verhuisd en zijn platenlabel Grey Past is opgegaan in Grey Productions.
Onder die noemer moet er van alles gaan uitkomen en gebeuren. Van mode tot muziek, allemaal in gelimiteerde oplages. De eerste vier releases zijn inmiddels uit, te weten vier elpees. We spreken af voor een luistersessie.
Grey Productions 01 is de EP van The VanCooths. Dat zijn Marthy en zijn twee dochters + band. Het is meteen hun laatste wapenfeit. “De oudste heeft geen zin meer om met ouwe zakken in een band te zitten.” Dat vindt Marthy wel mooi. Dat eigenwijze heeft ze in ieder geval niet van een vreemde. Net als haar kunstzinnigheid. Vol trots toont hij de hoes met daarop een schilderij van haar hand. Ondertussen knalt de muziek uit de luidsprekers. Gruizige indierock, of zoals hij het zelf omschrijft: shitgazer.
Marthy heeft een zwak voor de outsider – de mafketel op zijn slaapkamer of zolder, die zijn artistieke visie niet laat vertroebelen door zaken als geld of goede smaak. De andere drie platen zijn, niet helemaal toevallig, allemaal van dat soort eenlingen.
Voor Grey Productions 02 moeten we naar Philadelphia, waar Jo Kusy woont. Zijn muziek is een wonderbaarlijk mengeling van garagerock, psychedelica, glam en pop – een soort Punk Floyd.
“Jo ken ik uit zijn tijd met de band Far-Out Fangtooth. Deze plaat is eigenlijk een soort greatest hits en de eerste van drie platen die ik van hem wil uitbrengen. Ik heb honderden liedjes, iets van veertig cassettes afgeluisterd. Daaruit heb ik er zestig gekozen. Moet je horen, dit is eigenlijk bijna een hit. Zijn refreintjes zijn zo goed. Dit is typisch zo’n plaat die ik nog eens laat bijpersen.”
Ik help het hem hopen. Liefde is één ding maar er zit ook een hoop geld in deze onderneming.
“Als ik maar geen verlies maak dan vind ik het prima. En als bands naar een groter label kunnen dan moeten ze dat doen. Ik ben er om ze te helpen.”
Voor Grey Productions 03 vliegen we terug naar Nederland, om te landen in Delft. Daar woont de volgende eenling, genaamd Eric Geevers.
“Eric is een levende legende. Sinds de jaren ’80 maakt hij het land onveilig met bands als Paradogs, The Ace-Tones, The Flying Tygers en The Raving Bonkers. Daarnaast speelde hij in de band van Link Wray en bij de Fuzztones. Hij was bevriend met Fred en Toody Cole van Dead Moon, die ook muziek van hem hebben uitgebracht op hun Tombstone label.“
Ik zet de plaat op. De muziek klinkt en meteen schiet Marthy overeind.
“Dit is de beste neo-psych ooit! Deze gozer snapt het gewoon. Er zijn zoveel bands die dit proberen en er niks van bakken. Die hebben wel de juiste kleertjes en instrumenten, maar die sound en dat gevoel en die liedjes, dat kan je niet kopen. Moet je horen… Zo rauw en eerlijk. Eén brein met één visie.”
Grey Productions 04 is Dull Planet / Rotten Waves van Jellephant. Jellephant komt uit Arnhem. Daar maakt hij de ene na de andere plaat. Soms met band maar veelal in zijn eentje. Galmende indiepop waaiert uit de luidsprekers. Het doet me denken aan Jesus & Mary Chain en Crystal Stilts en Wavves. Marthy geniet wederom zichtbaar van wat hij hoort.
“Dat dit niet op alle radiostations te horen is…”
De luistersessie zit erop. Met de oren nog vol muziek vraag ik waarom de winkel naar Antwerpen is verhuisd.
“Breda was niet te doen. Ik hou van Breda maar voor wat ik wil is het te klein. Er is geen underground, geen plek waar dingen kunnen sudderen. Er is geen ruimte voor het afwijkende.”
Marthy heeft lang geprobeerd die ruimte zelf te creëren. Hij verbouwde zijn huis tot platenwinkel en organiseerde optredens voor bands, maar het bleek lastig om de rest van Nederland naar Breda te krijgen. Maar ja, de schoorsteen moet wel roken. Op het laatst was hij alleen nog maar onderweg om in heel Europa op beurzen te staan, zodat hij de winkel in Breda open kon houden.
In havenstad Antwerpen hoopt Marthy met zijn winkel en Grey Productions meer op zijn plek te zijn. Hij heeft volop rare collectors items gekocht en staat te popelen om die aan liefhebbers door te verkopen. Sommigen verzamelen om te bezitten, Marthy verzamelt om te delen. Maar waarom naar België getogen?
“ De huren in Nederland zijn zo belachelijk hoog. Daar doe ik niet aan mee. Ik had ook wel naar Utrecht gewild, maar dat is niet te betalen.”
Door de Coronacrisis zijn verhuizing en voorbereiding nogal in het water gevallen, maar het is de bedoeling dat de winkel half juni opent. Drukke tijden dus, want de volgende vier platenreleases staan ook alweer gepland, waaronder een elpee van zijn oude band The Four One & Onlys.
“Waarschijnlijk verkoop ik daar drie of vier exemplaren van maar het is zo goed!”
En dat is het enige wat telt voor Marthy. Voor de roem en het geld doet hij het niet. Daar is hij helemaal niet mee bezig. Het enige dat telt is de muziek. Hij is de curator van zijn eigen rariteitenkabinet. Voor hij de deur uitloopt vat hij zijn missie in het leven nog eens samen:
“Op een gegeven moment crepeer ik en dan heb ik gewoon mijn ding gedaan.”
Tot slot een korte documentaire over indie labels in Nederland met een hele jonge Marthy.
Comments
About the Author
Der Wolfshund Der Wolfshund - a.k.a. Barry Hofstede - is an independent writer. His work includes: theatre plays, short stories and song lyrics. He's also a columnist and story teller. Besides that, he's an avid record collector, part time rock star and deejay.
Related Posts
Weet Mandy, Indiana de hooggespannen verwachtingen wel waar te maken? →
‘Alternatieve indie’-avond in TiVre is voor 66,6% goed →
Naar de andere zijde met Jaakko Eino Kalevi →
