Op zolder in Tivoli aan de lippen van Evan Dando hangen
Zonder overdrijven een trap of veertien moest deze arme jongen gisteren beklimmen om maar in zaal “Cloud Nine” te komen, helemaal bovenin de nok van Tivoli Vredenburg. Eenmaal aangekomen hing mijn tong zowat op mijn schoenen en puffend zeide ik tegen het bijdehante wicht dat bovenin de bezoekers de juiste weg aanwijst: “Met elke stap omhoog hiero voel ik me verdomme meer een berggeit dan een concertbezoeker.”
Ze lachte er sportief bij, dat was misschien nog het ergste
Ja, ik had het ook even te doen met de directie van die tent. Douwt het stadsbestuur je een joekel van een steenpuist door je strot en de logistieke nachtmerrie mag jij vervolgens lekker gaan oplossen. Zo stonden er gisteren op wel meer plekken jongens en meisjes te vertellen welke kant je precies op moest lopen. En dat staat allemaal op de loonlijst! Megalomanie heeft zo zijn prijs, ofwel tel uit je exploitatietekort. I’m out.
Deze foto is niet van gisteren hoor
Maar goed, enige inspanning was ook wel op zijn plaats want het was niemand minder dan de heer EVAN DANDO die gisteren daar op het podium stond. Een jaar of vijf terug gaf deze voormalige pretty boy, teenage heartthrob en Lemonheads-voorman weliswaar nog een naar verluidt dramatisch slecht concert in het oude Tivoli (LGW, 2009, een handjevol bezoekers was daarvan destijds getuige), maar het moet gezegd, nu zat C9 toch weer aardig vol. Een reputatie sneuvelt kennelijk niet zomaar, en de man blijft een legende natuurlijk.
Evan’s beste nummer gisteren vond ik
Dat het een ‘seated concert’ betrof, daar kon hij ook niets aan doen. Maar wel jammer, want zo alleen staand op het podium met zijn akoestisch gitaartje krijgt het al gauw iets van apies kijken terwijl er ook al gauw iets van landerigheid insluipt. Gasten om me heen zaten althans ongegeneerd onderuitgezakt hun mail te checken. Tot zover uw rock ‘n’ roll reporter!
Evan heeft natuurlijk een hoop liedjes op voorraad en dat is waarschijnlijk precies de reden dat zijn concert zo tergend lang duurde. Lang niet alle liedjes klonken mij bekend in de oren, maar feit is wel dat veel van die ouwe Lemonheads liedjes gewoon goed zijn en nog steeds stáán. Qua stem is hij er nauwelijks op achteruit gegaan en hij ziet er nog redelijk patent uit voor een ex-junk. Maar toch bekruipt je het gevoel dat het vooral ouwe glorie is waarmee je in slaap gesust wordt.
Er was ook nog een interessant voorprogramma in de vorm van de Canadese Sara Johnston. Vroeger zat zij in BRAN VAN 3000, die wij nog kennen van het hitje “Drinking in LA.” Net als Evan zoekt zij nu haar heil in het zeer beperkte concept van de singer-songwriter-met-gitaar, want hoe je het ook bekijkt dat is een beredruk domein waarin het verrot moeilijk uitblinken is. Ze heeft een mooie stem en is een mooie verschijning. Maar wist ze te raken? Nee mij niet, maar waarschijnlijk helpt het als je je vooraf in haar liedjes stort.
Leuker werd het nog even helemaal aan het eind toen ze “a very special guest” aangekondigde. Het bleek het Utrechtse talent MICHEL FENDERWOODS die haar kundig begeleidde op de guitarre acoustique. De twee hadden elkaar net deze dag in the flesh ontmoet en een liedje ter plekke ingestudeerd. Dat bewuste nummer staat op een recent verschenen doch verdomd moeilijk te verkrijgen vinyl singletje van zijn zij-project THE TRANSATLANTIC BUNNIES. Hm, toch nog wat actie benodigd dus, daar moeten we maar eens snel aan zien te komen…
Comments
Related Posts
The Parquet Courts halen het bloed onder je nagels vandaan →
Curtis Harding bakt er helemaal niets van →
