Oui oui, Lisa Portelli kan het zomaar gaan maken
Zaterdagavond toog deze jongen nou eens niet naar een smerig undergroundhol. Neen, voor de verandering besteeg ik mijn stalen ros en fietste in een rechte streep richting de zuidpunt van de provincie Utrecht. Daar kwam ik moe maar voldaan aan bij de stadspoorten van het fraaie, historische stadje IJsselstein. Aldaar, in een huis waar ooit de plaatselijke baker praktijk hield, daar stond een uniek en exclusief optreden voor Nederland op stapel. Van LISA PORTELLI, afkomstig uit het verre Frankrijk.
Nooit van haar gehoord? Nou, dat komt goed uit want voor mij gold precies hetzelfde. Het was echter aan gastheer M. te danken dat hij zijn huiskamer toch vol stond. Een maandje eerder namelijk had hij, fervent liefhebber als hij is van allerhande schone muziekklanken, kordaat een uitnodiging naar zijn ganse vriendenkring rondgemaild. Hierin stond te lezen:
‘Lisa Portelli uit Reims is een wonderkind van de Franse indiepop. Op haar twintigste, in 2007, bracht ze in eigen beheer haar eerste album uit. In 2011 volgde haar officiële debuut, het briljante ‘Le Régal.’ Lisa woont inmiddels in Parijs en werkt daar aan haar volgende album. Speciaal voor ons komt ze een voorproefje geven van deze nieuwe plaat. Niet alleen heeft Lisa nooit eerder in Nederland opgetreden, het wordt zelfs überhaupt haar eerste bezoek aan ons land!’
Binnen aangekomen geeft M. mij nog wat nadere toelichting hierop. Lisa heeft de gewoonte om haar platen middels crowdfunding te financieren, vertelt hij. En zoals bekend, daar horen funders zoals hij dan ook wat voor terug te krijgen. In haar geval bood ze aan bereid te zijn tot het geven van concerten bij mensen thuis. Dat liet M. zich geen tweemaal zeggen. Hij trok de stoute schoenen aan en vroeg haar voorzichtig of dat aanbod ook voor Nederland geldt. ‘Mais oui!’ scheen ze toen uitgeroepen te hebben. En aldus geschiedde, zaterdagmiddag kwam ze al aan, met de trein uit Parijs.
Of Lisa meteen een scherp beeld van IJsselstein op haar netvlies had is een ander verhaal. Feit is dat ze enkele dagen voorafgaand aan het bezoek op haar facebookpagina zoiets schreef als: ’Ik ben reuze blij dat ik binnenkort ga optreden in Amsterdam, de stad waar Chet Baker het leven heeft gelaten.’ Nou ja, ik begrijp dat wel denk ik. Als jij bij iemand op bezoek zou gaan die 15 kilometer van Tokio vandaan woont dan ga je tegenover je vrienden ook niet al te genuanceerd doen over de correcte plaatsnaam, ja toch?
Ah bon, maar wat kregen we nou te zien en te horen? Een mooie verschijning is Lisa Portelli, dat in elk geval. Goed gekleed, geschoeid en gekapt. Zelfbewust en charmant, zoals het een Française betaamt. Haar gitaarspel is daar een weerspiegeling van, zou je kunnen zeggen. Ondersteund door een spaarzaam ingezette beatbox weet ze er de nodige spanning en afwisseling in te krijgen. En steeds als de aandacht wat dreigt weg te sijpelen trapt ze met haar delicate witte slofschoentjes ferm een effectpedaal in. Ik zeg, eerder kittig dan kattig deze madame, absolutement!
Ondanks het feit dat Lisa in haar moerstaal zingt kun je haar muziek nauwelijks een voortzetting noemen van de bekende Franse meisjespoptradtitie, vind ik. Dus wat mij betreft geen echo’s van vroegere yè yè-girls als France Gall, Jacqueline Taieb, Francoise Hardy, Sylvie Vartan… Daarvoor is Lisa te veel een muzikant, daarvoor staat ze te veel met haar beide benen in de moderne tijd. Neen, het is gestripte rockmuziek wat we te horen krijgen (normaal gesproken speelt ze met een band), ontsproten aan een Angelsaksische wereld.
Het geboeid toeluisterende huiskamerpubliek krijgt ze al snel aan haar voeten. Ja, zij applaudisseren zich de handen blauw. En als het optreden afgelopen is moeten aanwezigen eerst effe uitvogelen wat ‘we want more’ ook alweer is in het Frans. Oh ja, dan weet men het weer. Een welgemeend ‘encore!’ klinkt dan eendrachtig uit een dertigtal kelen.
Kort na afloop wordt mijn eeuwige bescheidenheid (netjes je beurt afwachten) weer eens een keer afgestraft. Al haar tien meegebrachte cd’s blijkt ze dan al verkocht te hebben. Dan maar even van de gelegenheid gebruik gemaakt om naar haar favorieten te vragen. The XX (wegens het minimalisme) misschien? Nee nee, daar heeft ze nooit van gehoord. Of de vroege Elvis Costello (vanwege diens zakelijke gitaarspel, ‘sur son première disque’ hoor ik mijzelf brabbelend toelichten)? Nee, maar daar gaat ze beslist een keer naar luisteren, zegt ze. Radiohead dan, vanwege de sfeer in de nummers? ‘Ah oui, bien sur!’ Okay goed, ze is een groot fan van die lui! Weten we dat ook weer.
En fin, om kort te gaan, ik daag bij deze onze nationale muziekinstituties uit: geef deze dame een kans en ze krijgt er gegarandeerd succes mee. Bij DWDD, bij Le Guess Who, op 3FM, bij Excelsior, in Paradiso en op Vlieland, whatever…. De pest is alleen: wij Nederlanders kijken zo stug, star en eenkennig USA- en UK-waarts dat we simpelweg geen benul lijken te hebben van wat voor fraais er in onze omringende landen te halen valt. Soit.
En Lisa zelf? Die heeft wel wat andere zaken aan haar hoofd. Voor de dag erna staat er een uitje naar Amsterdam op het programma, M. zal haar daar dan rondleiden. Dus reken maar dat ze ook die plaquette ter nagedachtenis aan Chet Baker onder ogen krijgt!
En ja hoor! (deze foto is er hier later opgezet)
Check ook Spotify
