P.p.p.passie. Recensie Chuck Ragan

Het IJ leek afgelopen donderdagavond wel de Atlantische Oceaan. Met de Holland-Amerikalijn, achter 020-CS gelegen, gingen we naar het land der onbegrensde mogelijkheden. Daar wachtte Chuck Ragan op ons.

Kennen we Chuck Ragan? Zo niet, dan heb je de laatste Amerikaanse soundmix-show gemist. Daar maakte Chuck indruk met zijn fraaie vertolking van Bruce Springsteen. Leek echt precies. Zelfde polliepen, zelfde p.p.p.passie en Ken-Doe-uitstraling. En nu heeft die Chuck dus een eigen plaat gemaakt met teksten die lijken te suggereren dat de man al Amerikaans dromend door het leven gaat.
De p.p.p.passie golfde dus door de zaal zodat het soms leek of we in een emotioneel golfslagbad waren beland. Niet vreemd dat we onder het publiek Leon Verdonschot ontwaarden, toch ’s lands grootste Bruce S.-fan, op één na dan…

Wat mij meteen deed afvragen waar no.1, drs. Frans Timmermans, was. Zou goed zijn als hij eens bezig ging met een EU-richtlijn aangaande de toegang van Amerikaanse plagiatariërs tot onze interne markt. In iedere Europese Gamma-vestiging werkt wel een baardhipster die een hele knappe Bruce in huis heeft. Geef die ook eens een kans, Frans! Het neemt een EU van miljoenen om deze Chuck R. te stoppen!