Peach Kelli Pop: vooral leuk!
De interesse voor de popmuziek brengt je soms op de vreemdste plekken. Gisterenavond bijvoorbeeld, toen bracht het OV-fietsje mij naar de shady, ongure kant van station Breda. In het havengebied om precies te zijn, achter de befaamde FAAM-febriek waar de rolletjes drop van de band rollen en weer d’rop. Daar, in het rode schijnsel van de vintage seksklup De Reeperbahn aan de overkant, daar bevindt zich zaaltje Electron. Donderdagavond spelen er twee meidenbands: PEACH KELLI POP uit California en THE SPYLOCKS uit Hoorn. Het avondje is georganiseerd door de onvermoeibare Marthy van de Grey record shop.
Eerst maar eens het voorprogramma van THE SPYLOCKS. Vooropgesteld: wat is dat toch met Nederland? Ons land zit stampvol ernstig bijdehante smetvreesgrietjes en het kunstenonderwijs schijnt ook van een goed niveau te zijn. Maar toch, de eerste, beetje normaal tot de verbeelding sprekende meidenband moet nog steeds opstaan. Wat is dat toch? Wat gooien ze hier toch voor rotzooi door het kraanwater?
De dames van The Spylocks uit Hoorn kun je dat verwijt niet maken. Ze doen een dappere poging tot goed doorrocken, wat al een kunst op zich is. Leuke herkenningspunten zijn covers van ‘Lies’ van The Delmonas (oorspronkelijk van The Knickerbockers vertellen ze erbij) “She’s a Runaround’ van Thee Undertones en verder nog iets van de Boegies. Die covers komen mij goed uit want dan hoef ik hier verder ook niet uit te leggen uit welk vaatje ze tappen, he he he. In ieder geval: dit zijn dames met smáák en ze hebben ook een alleraardigst vinyl singletje uit, het is maar dat je het weet joh.
Minstens 20 jaar jonger dan The Spylocks zijn de all american girls van PEACH KELLI POP. Ook zij halen mosterd bij de punkerts van weleer getuige hun ‘Oh oh I Love him so” van Thee Ramones. Dusdanig jong en sexy zijn ze dat het wat ongemakkelijk te aanschouwen is voor een man op leeftijd. Die opwapperende zomerjurkjes, die kniekousen waar onmiskenbaar de Lolita-quality vanaf spat… maar ja beschaamd wegkijken is ook weer zo wat… even doorbijten dus.
Het verhaal Peach Kelli Pop begon ooit met het meiske Allie Hanlon, zij drumde niet onverdienstelijk in het Canadese bandje White Wires. Maar ze wilde wel eens wat anders en op een goede dag besloot ze voor zichzelf te beginnen. Een echte muzikale ZZP’er werd ze, eentje die alle instrumenten zelf inspeelt zonder dat ze daarmee een pensioen opbouwt. Haar eerste opnames vonden dusdanig veel weerklank dat ze er serieuzer werk van ging maken. ‘Peach Kelli Pop,’ doopte ze toen haar solo-project om, vernoemd naar een nummer van die gouwe ouwe punkband Redd Kross.
Al drie LP’s heeft ze inmiddels volgespeeld, de derde kwam eerder dit jaar uit. Voor het eerst is hierop een heuse band te horen, allemaal meiden natuurlijk, inclusief een toetseniste. De hoezen van de Peach Kelli Pop-LP’s zijn mooi consequent vormgegeven. Op alle drie staan ook nog eens precies 10 nummers die gemiddeld een minuut of twee duren. Even hoofdrekenen: het totale oeuvre van PKP omvat in totaal precies een uur muziek dus!
De grote vraag die gisteren in Electron als een suikerspinwolk boven het podium hing was natuurlijk of de dames hun plaatwerk live van enige meerwaarde weten te voorzien. Nou, ik moet zeggen dat Peach Kelli Pop live in mijn ogen niet veel afwijkt wat we eerder aan het eind van de jaren 80 in de UK beleefden (Primitives, Shop Assistants, Talulah Gosh, etc) Dat wil dus zeggen: simpele pakkende melodieuze punk-pop, korte vrolijkmakende liedjes met teksten die vooral onbezorgdheid en zorgeloosheid als thema hebben (met hier en daar de gebruikelijke gemene steek onder water). Punk meets girlgroup, Ramones meet Sharangri-Las volgens de organisatie, maar Dickies meet Girlfriends had van mij ook gemogen.
Al met al: het is vooral leuk wat het vijftal ons voorschotelt, niet meer en niet minder. Het is zoals het is en je moet er niet meer achter zoeken: leuk en lekker fel, maar gelaagd kun je het niet noemen, eerder tamelijk eendimensionaal.
Leuk is ook als Allie tussen de nummers door vertelt dat hun Europese tourmanager een halve hartaanval kreeg toen hij de meiden gisterenmorgen van het vliegveld af kwam halen. Ze bleken maar liefst TWAALF tassen met merch-spullen bij zich bleken te hebben. Wisten zij veel…maar de vriendelijke bestorming van de merch table na afloop van het Breda-concert moet hem weer enigszins gerust stellen, dunkt mij.
Okay. Na afloop -het was al tegen twaalven- sprong deze jongen moe maar voldaan op de trein naar huus. Maar bij Dordrecht ging het fout want er moest weer zo nodig iemand voor de trein springen. Alle treinverkeer werd daar stilgelegd… dan maar met 3 man in de taxi naar Rotterdam gehopt. Daar in een lekker ranzig hotelletje de nacht doorgebracht. Bij het opstaan vanmorgen (een lekker ranzig ontbijtje gaat er tenslotte altijd wel in) bleek op de 4e etage van dat hotel een team van kaalgeschoren, stilzwijgende security-mannetjes met snuffelhonden in de weer, iets met drugs ofzo… Eenmaal op Rotterdam CS aangekomen bleek alles afgezet, overal gele hesjes, roodwitte linten, militairen, een brancard. Alle treinverkeer stilgelegd. Iets met een onschuldig terreurjochie ofzo….
Comments
Related Posts
Last Night At Club Vinex, Vol. 4 →
Legende of sprookje? →
Hank Williams in Breda →
