Peter Saville, kikker in je bil
Afgelopen zaterdag was de maandelijkse glossy reclamebijlage van Het Handelsblad samengesteld door modeontwerper Lucas Ossendrijver. Ik had nog nooit van de man gehoord, maar wij blijken een waardering voor grafisch ontwerper Peter Saville te delen. Op driekwart van de bijlage werd ik aangenaam getroffen door een aantal prachtige afbeeldingen van Saville’s ontwerpen. En dat herinnerde me aan mijn voornemen om hem eens wat uitgebreider op de Zaag te kwakken.
Meestgedragen bandshirt ooit
Iedereen kent werk van Peter Saville. Al was het maar omdat hij minstens twee van de meest iconische platenhoezen aller tijden ontwierp: Unknowns Pleaures (een grafische weergave van het signaal van een stervende ster – rechtstreeks overgenomen uit The Cambridge Encyclopedia Of Astromomy) van Joy Division en Blue Monday (platenhoes met uitsnedes waardoor het op een floppy disk lijkt) van New Order. Maar waarschijnlijk ken je onbewust veel meer platenhoezen van hem.
Saville’s eerste poster voor Factory. Naar verluid kwam hij er ongeveer daags na de evenementen mee aanzetten.
Peter Saville is Manchesternees en was gedurende het hele bestaan van het Factory-label de huisontwerper. Bij Joy Division en later bij New Order droegen zijn ontwerpen zonder twijfel bij aan het succes van de bands. Ga maar na: de hoes van Joy Divisions eerste EP An Ideal For Living mocht gitarist Bernard Sumner zelf in elkaar knutselen. Die hoes is, samen met de bandnaam, de reden waarom de band vanaf het begin continu bezig is geweest sympathieën met het Nationaal-Socialisme te ontkennen.
An Ideal For Living: Jonge Hitleradept slaat op de trom. Joy Division presenteert zich aan de wereld.
Vanaf het moment dat Peter de hoezen voor de band ging doen, was het meteen goed. Zijn eerste hoes voor Joy Division was Unknown Pleasures (1979), meteen raak dus. Meteen vanaf dat moment waren zijn hoezen het belangrijkste visitekaartje voor de band. Genadeloze anti-pr, die de kids naar meer liet snakken.
Zomaar wat highly collectible werk van Saville
De hoezen van Saville boden weinig informatie over de band (het zou tot het album Low-Life uit 1985 duren voordat leden van New Order eens met hun snuit op de hoes kwamen) en droegen, samen met een ongekend gebrek aan interviews, bij aan het raadselachtig imago van zowel Joy Division als New Order. Liefhebbers kochten niet alleen een plaat van een band die ze tof vonden, maar hadden een begerenswaardig kunstwerk in handen. Dubbele verleiding dus.
Depero 1932
Net zo min als titels van nummers van New Order veel verband hielden met de nummers zelf (Confusion is een van de weinige nummers waarin de titel daadwerkelijk in het liedje te horen is), hadden de hoezen van Saville geen enkel concreet verband met het album. De postmoderne Saville liet zich inspireren door een ander tijdperk of een andere kunstvorm en verbond dat met het album. De combinatie lag nooit voor de hand, maar werkte altijd. De hoes van Movement (1981) is een aangepast werk van futuristische grafisch ontwerper Fortunato Depero uit 1932. Op de hoes van Power, Corruption & Lies (1983) staat een reproductie van een schilderij met een boeket van Henri Fantin-Latour (het origineel is nog tot eind deze maand te zien in Museum Gouda) en de hoes van Brotherhood (1986) bestaat uit een close up foto van een stuk titaanzink van de firma Biliton.
Saville 1981
De enige hoes die achteraf perfect aan zou sluiten bij de plaat was die van Closer. Saville gebruikte daarvoor een foto die Bernard Pierre Wolff maakte van een tombe op de Cimitero di Staglieno in Genua. Ian Curtis koos hem zelf uit. Hij wist blijkbaar meer dan band en ontwerper.
Saville ontwierp niet uitsluitend hoezen voor bands op Factory. Zijn schoorsteen bleef flink roken door opdrachten van tientallen andere opdrachtgevers. En dat waren niet de minsten hoor. Saville ontwierp voor OMD, voor Peter Gabriel (So en bijbehorende singles), voor Martha & The Muffins, voor Pulp, voor Paul McCartney, voor Suede, voor Nico, voor Goldie, voor Ultravox, voor Depeche Mode (natuurlijk samen met Anton Konijn) voor Visage, voor Roxy Music en zelfs voor Phil Collins (de hoes van de single You Can’t Hurry Love) en Wham! (bijna alles, inclusief de hoes voor Last Christmas). Hij was zogezegd in trek.
Werkje van Saville voor The Hac, zomaar ergens aan een muur
Het werk van Saville houdt trouwens niet op bij platenhoezen. Hij ontwierp zo’n beetje alle posters voor de legendarische Haçienda. Nadat zowel Factory als The Haçienda in 1993 op de fles gingen, werkte Saville voor verschillende reclamebureaus, ontwierp kleding voor Lacoste, Raf Simons, Adidas en Umbro en is sinds enige tijd de officiële cultuurpaus van Manchester. Een boeiend figuur dus, waarover je boeken vol zou kunnen schrijven. O, dat blijkt al gedaan te zijn.
Omdat ik dol ben op het eyecandy dat Saville ons biedt, sluit ik af met zomaar een greep uit zijn mooiste ontwerpen. En dan laat ik al die hoezen die je al zo goed kent even achterwege.
Getting Away With It – Electronic (1989)
Een hoesje voor het bandje van Bernard Sumner en Johnny Marr (en een beetje Pet Shop Boys). Dit is hun eerste single uit 1989. Krijg altijd dorst van dat plaatje. Pure verleidelijke reclamefotografie.
This Is Hardcore – Pulp (1998)
Nog zo’n glamourplaatje. Supergelikt, maar creepy tegelijk.
Talking Loud And Clear – OMD (1984)
Lekker tapijtje om op te liggen. Puntgave typografie en subtiel ondersteunend kleurgebruik.
Logo Amerikaanse tour New Order (1989)
New Order brengt Madchester en aciiiid naar de US van A. Klassiek Ecstasy-ontwerp.
Flesh & Blood – Roxy Music (1980)
Saville is een groot fan van Bryan Ferry en was dus apetrots dat hij in 1980 een hoes voor Roxy Music mocht ontwerpen. Lekkere wijven en speren, mooie combi.
My Life In The Bush Of Ghosts – Brian Eno & David Byrne (1981)
De derde klassieker die Saville op zijn naam heeft staan. Maar wie houdt de tel bij?
Leasure Noise – Gay Dad (1999)
Vreselijke bandnaam, malle plaat, sterke hoes.
Tenue England (2010)
In 2010 ontwierp Saville voor Umbr0 de officiele uit- en thuisshirtjes voor het nationale elftal van Engeland. Ze zijn er helaas niet beter mee gaan spelen.
Nico & The Faction – Camera Obscura (1985)
Ja mensen, ook voor Christa Päffgen mocht Peter een hoes ontwerpen. Weliswaar een beetje in haar nadagen, maar wel geproduceerd door John Cale en met James Young in de band, die er later nog een mooi boek over zou schrijven.
Oh Yeah – Roxy Music (1980)
Dit moet toch wel de singelhoes aller singlehoezen zijn. Maximaal minimalistisch. De aanhalingstekens spelen op subtiele wijze de hoofdrol.
Comments
Related Posts
Regenjassenreggae uit Manchester →
Dankzij Herbert Grönemeyer kun jij lekker naar je plaatjes van Neu! luisteren →
Toen Joy Division bij ons op theevisite kwam →
Pingback: Anthony H. Wilson scoort eindelijk weer eens een nr. 1 hit - DeKettingzaag
Pingback: Alle musea ter wereld hangen vol met Factory-shit! - DeKettingzaag