Prettiest Eyes in Vera Groningen, 13 sept 2018

Valt dat even tegen zeg, als de trein de provincie Groningen binnenglijdt blijkt er niks te zien van door gaswinning half ingestorte huizen. Zou het dan toch allemaal gelogen zijn? Hmm… wat in ieder geval wel klopt is dat Groningen de afgelopen week bofte als een achterlijke want maar liefst drie bands uit de stal van het vermaarde Californische label Castle Face gaven los van elkaar in Vera hun enige NL-show. Allereerst waren er op zaterdag de mighty Oh Sees met een uitverkochte show. Die band is -wie weet dat nou niet- het speeltje van John Dwyer en hij is tevens platenbaas van dat label. Dat bestieren van dat label doet hij samen met Matt Jones en deze Matt Jones is weer het opperhoofd van Male Gaze die de dag ervoor in Vera speulden. Het trio aan bands werd afgelopen donderdag gecompleteerd door Prettiest Eyes, ook op Castle Face dus. Pardon, Prettiest wie? Prettiest Eyes zeg ik!

Prettiest Eyes betreft een trio dat Los Angeles als uitvalsbasis heeft. Deze band bestaat nu eens niet uit hopeloos doorgestudeerde blanke heren maar gewoon uit twee gewone Puerto Ricanen en een doodgewone Mexicaaan. Net als soortgenoten als Useles Eaters en Pow! (beiden hebben ook platen uit op Castle Face) maken zij ‘synth-punk’ of ‘psych-punk,’ oftewel harde, korte down-to-earth rocknummers met dito teksten en met een dreinende, nasty klinkende sintezeiker als belangrijkste instrument. Prettiest Eyes wijkt af van genoemde bands door de totale afwezigheid van de gitaar. Van die eeuwige rockgitaar moet ik eigenlijk zeggen. Ik vind: iedere band die pogingen doet dat instrument overbodig te maken moeten we toejuichen. Het wonderlijke is ook: een eventueel gemis aan dat ding speelt geen enkele rol bij Prettiest Eyes want een effectieve inzet van het beschikbare instrumentarium vult dat gat als CO2 in een ouwe gasbel.

Omdat ik nou eenmaal een heavy sucker ben voor bandnamen moest ik natuurlijk eerst effe uitvissen waar die naam Pretties Eyes nou op slaat. Nou, dat bleek in dit geval een makkie want de smartphone geeft rap antwoord. Net als Cut Worms (zie de Zaag van vorige week) blijkt de term ‘prettiest eyes’ onderdeel van een gezegde/spreekwoord. Als de gelegenheid daarom vraagt plegen Engelstaligen namelijk heel wijs te zeggen: the prettiest smiles hide the deepest secrets; the prettiest eyes have cried the most tears and the kindest hearts have felt the most pain.’ Of varianten daarop. Of dat allemaal waar is weet ik nie, maar dat die Angelsaksen een bijdehand volkje zijn, dat is me nu wel duidelijk!

Ik zaag nog even door over Prettiest Eyes want ik moet er bijzeggen dat hun recente plaat ‘Pools’ zonneklaar maakt dat ook Suicide en the Birthday Party inspiratiebronnen zijn. In de vakliteratuur wordt bovendien hier en daar gerefereerd aan twee antieke LA-punkbands die ook al met synths aan het rotzooien waren. We hebben het dan over Chrome en The Screamers, twee bands die ik hoognodig eens moet uitchecken.

Oh ja, en ik moet je ook nog vertellen dat je tegenwoordig op nog geen minuut lopen van Vera prima en goedkoop pitten kan. Aan de Rade Markt bevindt zich het Bud Gett Hostel, volgens Google kost een slaapplek daar minimaal 70 euries maar na een simpel telefoontje bleek dat het ook voor € 26,50 kan. Daarvoor krijg je een lekkere helft van een stapelbed, maar dat is dan wel in een slaapzaal vol nerveus krabbende studentjes hè, van die types die er maar niet in slagen een kamer te vinden.

Afijn, naar Vera dus. De clientèle blijkt in niets af te wijken van wat je elders in Nederland tegenkomt op een doordeweekse avond: een man of 40 publiek waarvan minimaal driekwart oudere mannen, terwijl tegelijkertijd buiten tienduizenden studenten zich in het uitgaansleven storten, waarvan minimaal driekwart jonge grietjes. Ach de moderne tijd, net wat u zegt… Drie in het zwart gestoken mannen nestelen zich frontstage. Links staat een langharige, nogal mysterieus John Cale-aandoende toetsenmanipulator klanken te ontlokken aan een tafel vol synths en ander vaag speelgoed. Rechts een geheel ander type, een stevig gebouwde chicano compleet met cowboyhoed. Zijn basgitaar tot in de finesses beheersend en heupdraaiend in zijn spel opgaand heeft hij veel weg van Stacy Pew, je weet wel de legendarische ‘raunchy cowboy’ van de Birthday Party, de man die het nooit kon laten om languit liggend zijn hoofd in de basdrum te douwen.

Middelpunt van Prettiest Eyes is drummer en lead vocalist Pachy Garcìa die centraal op het podium geposteerd staat. Pachy blijkt nogal een dissonant in dit gezelschap. Waar de plaat nog een neurotische dopehead als zanger suggereert blijkt het in werkelijk een klein, gezond ogend mannetje die de vrolijkheid en vriendelijkheid zelve is. Zo doet hij vooral denken aan zo’n ouderwetse gastarbeider die alleen maar aardig gevonden wil worden door degenen die hem uitbuiten. Het kan hem allemaal niet leuk genoeg zijn. ‘You are amazing’! krijst hij het stoïcijns toekijkende publiek al na twee nummers met een zwaar Spaans accent toe. Met het trommelen is ook iets geks aan de hand. Want waar Pachy zich op het podium tot een vaardig en technisch begaafd drummer betoont, eentje die begrijpt dat op het instrument hengsten helemaal niet inhoudt dat je sound er dan ook heavier door gaat klinken, diezelfde persoon klinkt op ‘Pools’ veel woester, ja bijna ‘tribal’ . Waar ligt dat aan, vraag ik me af. Is het de vette productie dan? Of mijn eigen geconditioneerde luistergedrag? Hm, nog maar eens goed luisteren dan..

Al met al durf ik de conclusie wel aan dat Prettiest Eyes live best wel goed is. Er zit een mooie opbouw in hun gig, van ingehouden in het begin tot vrij maniakaal op het eind. Dat je de rockgitaar geen moment mist is vooral de verdienste van basbeest Marcos Rodriguez die zoals gezegd zijn instrument totaal beheerst en zich ontpopt tot een podiumbeest in de ware zin des woords. Anderzijds zijn niet alle nummers even goed en zou de band meer indruk maken met een charismatische frontman in de spits, eentje die niet met beide handen gebonden is aan zijn instrument.

Pachy neemt een selfie buiten voor de deur van Vera alwaar een Prettiest Eyes poster hangt

De volgende dag zit ik zo fris als een hoentje al om 8 uur aan mijn ontbijt. Aangezien (de befaamde platenzaak) Elpee Groningen pas om 11 uur blijkt te openen heb ik mooi nog een paar uurtjes om Grunnen te verkennen. Dat is bepaald geen straf, stedenschoon tot zover het oog reikt en bij de Draaibrug aan het uiteinde van het A Kerkhof krijg ik zelfs even last van emoties want wat draait dat ding mooi zeg! Terug in de Oosterstraat ben ik even in verwarring. Wat krijgen we nou, Elpee blijkt verhuisd, op de vertrouwde plek zit nu een grillroom ofzo. Wat blijkt? Pal tegenover Vera zit een kledingzaak (‘Forever Changes’ geheten, gerund door Rene van Kaam die tevens de man is achter ‘het Platenblad’), daarbinnen moet je naar achteren lopen en dan de trap naar boven, ze zitten ze daar op een soort vide. Jaja hoge huren, ook in het hoge Noorden, zonder mijn trouwe smartphone had ik het mooi niet gevonden. Ik ben zo te zien de eerste klant vandaag. Nog steeds in mijn nopjes met die gave hoteldeal van gisteren koop ik voor 150 euries een mooi setje vinyl. ‘Goed bezig, joh’ hoor ik mezelf mompelen als ik weer buiten sta. Na op het Gedempte Kattendiep nog een Hooghoudt graanjenevertje weggetikt te hebben weet ik dat de tijd van afscheid nemen daar is. Missie voltooid en zie daar toch eens, de trein huiswaarts staat al verwachtingsvol puffend op me te wachten op CS.