Primavera galore!
Gek word je van dat festival daaro in Spanje. Schema’s blijken onoplosbare sudoku’s die je steeds je darlings laat killen. De organisatie heeft 10.000 bezoekers meer uitgenodigd dan vorig jaar, waardoor de spreekwoordelijke hel van Sartre weer wat dichter bevolkt is. Heineken’s bier blijkt ook in het buitenland gemaakt van uilezeik en dan vraagt het programma ook nog eens om onmenselijke werkdagen van 18 uur of meer. Ja mensen, het is hard werken. Er zijn er die zich voor minder bij het RIAGG melden.
Ons duizelt het dus en wij zien door de bomen het bos ook niet meer. Daarom hebben El Snoeischaar, KoenraadPSS, uitzendkracht Martijn en mijn ondergetekende persoontje de verslagen van de vrijdag en de zaterdag maar op een grote hoop geknikkerd. Dan heb jij het meteen gehad en zijn wij ervan af. Zet je schrap, dus. Of nog beter: begin er gewoon niet aan.
De heren van LOOP stonden keurig gekleed de vrijdag te openen op het grote ATP-podium. Met vers gestreken bloesjes en hempjes deden ze precies wat ze vijfentwintig jaar geleden ook deden: slome psychedelische motirikversies spelen van nummers van Joy Division. Niet letterlijk natuurlijk, maar zo klinkt het. En nu klonk het zelfs zuiverder dan het ooit geklonken heeft. De gitaren zijn blijkbaar ook nieuw. Primavera Sound trekt elk jaar een aantal bijna vergeten bands uit de mottenballen, maar zelden klonk een groep oudere heren zo fris als dit viertal uit Londen. De band lijkt niet alleen herenigd, maar compleet herboren. Het publiek had er ook plezier in. Er gingen in elk geval nogal wat hoofdjes van middelbare leeftijd vrolijk op en neer. Daar gaan masseurs en fysiotherapeuten deze week nog veel plezier aan beleven!
Mevrouw Wijdbeens: cool granny Kim
Ga je naar Kim Gordon’s (en Bill Nace’s) nieuwe band HEAD/BODY kijken, hoop je toch een beetje Sonic Youth mee te krijgen. Om het publiek in de stemming te krijgen draait de plaatjesdraaier het psychedelische Doctor van The Outsiders. En daar wordt je dan een beetje chauvinistisch van. De sfeer zat er zeg maar lekker in dus. Qua verschijning mag Kim er trouwens nog best wezen. Ik mag alleen maar hopen dat mijn vrouw nog zukke benen heeft als ze 61 is! Van waar ik zat leek alles nog het oude. Dus kom maar op. En ja hoor, de versterker ging vol open en de gitaren van Kim en Bill copuleerden hevig. Nu zal er spoedig een ritme ontstaan en dansen we in het Auditorium op Dirty Boots of Teenage Riot. Maar voorlopig niets van dat al. Avant Garde rock was ons beloofd, Avant Garde rock kregen we. Kim schreeuwde, Bill jankte. Het is de grootste dooddoener bij de beoordeling van een fraai stukje Kunst: ‘Dit kunnen mijn kinderen ook’, dus ik zei nog even niks. Na tien minuten verlieten de eersten gedesillusioneerd de zaal. Sukkels, dacht ik toen nog. Zometeen wordt het legendarisch en praten we er over tien jaar nog over. Maar na na een half uur sloeg ook bij mij de twijfel toe. Dit is wel een erg lange soundcheck of overdreven lang intro. Toen naast mij de hele rij stoelen inmiddels leeg was, durfde ook ik enigszins beschaamd het slagveld te verlaten. In de hal klampte een boze fan mij aan: ‘Sonic Youth is dead, man… Sonic Youth is dead’. Hij kon zijn tranen amper onderdrukken. Ik weet niet of het nog goed komt met Kim, maar dit hadden mijn kinderen dus ook gekund.
Al een eeuwigheid snakte ik ernaar uit om ooit nog eens een concert mee te maken van de zwaar legendarisch Mac Rebennack, beter bekend als Dr John. Op 30 mei 2014 om 21.40 uur, strak aan de Middelandse Zee-kust, iets noordelijk van Barcelona, is het dan zo ver: DR. JOHN & THE NITE TRIPPERS betreden het Ray Ban-podium . Op het eerste gezicht lijkt zijn optreden te veel door te schieten naar North Sea Jazz- achtige ongein. Dus: breed uitgesponnen nummers, een breed lachende neger op bas, aanmoedigingen tot meeklappen enzovoorts. Ook de geijkte voodoo-spulletjes (plastic doodshoofd op piano) had hij wat mij betreft thuis mogen laten. Maar… dan begint het te dagen: de man blijkt nog steeds fantastisch bij stem en ook zijn timing is nog perfect. Achteloos gooit hij er stukken sprankelend piano- of gitaarspel uit. Alles wat New Orleans tot zo’n geweldige maakt stroomt hier en thans in zijn ad’ren tezamen. Zijn begeleidingsband (hey datzelfde antieke orgel werd gisteren ook bij Charles Bradley gebruikt) bestaat maar uit een paar man, waardoor de meester alle ruimte krijgt om te shinen. Klassiekers als Walking on Guilded Splinters en Right place, Wrong Time passeren de revue. Ik weet het zeker nu. Wat een geweldenaar deze Dr John!
Brooks met zijn nieuwe auto
Over THE GROWLERS was al het een en ander te lezen op deze site. De heren toeren er lustig op los en komen nu dus net als wij in Barcelona terecht. Een medebezoeker omschreef het geluid van de band als “soepel”. Treffender kan bijna niet. De band brengt hun nummers met een gemak dat wijst op veel samenspel. Een volledige maaltijd is het niet, maar wel een lekker tussendoortje. Later op de avond zou zanger Brooks Nielsen trouwens nog zijn hiel breken tijdens het stagediven bij The Black Lips (zie hierboven). Gelukkig kan hij er zelf om lachen. De toer gaat vanzelfsprekend gewoon door.
Als trotse bezitter van een echte Mancave was ik wel benieuwd naar CAVEMAN. Ik verwachtte een podium bezaaid met vieze onderbroeken, oude nummers van voetbaltijdschriften, elpees met blote vrouwen erop en half met urine gevulde pet-flessen. In plaats daarvan zag ik een stel New Yorkers die hun kleding bij de betere Boerenbond op fifth avenue hadden gescoord. Zeker, de stem van De zanger was dik in orde. Die tribale drumgeluiden kunnen ook zo gebruikt worden in een hollywoodepos. En er zaten heus wel leuke liedjes bij. Maar wat Caveman vooral aantoonde is dat het riskant is om als band de mode van het moment te volgen. Op het moment dat je doorbreekt, kan dat moment immers weer voorbij zijn en maak je muziek die al weer wat gedateerd aandoet. Bij de Caveman was de mode van het voorbije moment de Fleet Foxes. Gelukkig is er in de retrofiele popmuziek voor iedereen een tweede kans. Dus over een jaartje of tien mag Caveman het weer eens proberen.
Heilige mis
‘Support your local outlaws’ zegt een sticker op de gitaar van SLINT’s David Pajo. Terwijl zijn zwaar getatoeëerde handen steevast niet meer dan enkele akkoorden beroeren slaat het publiek als in trance zijn verrichtingen gade. Steeds als er een nummer afgelopen is doet het vijftal op het podium even helemaal niks en volgt er een ongemakkelijke stilte. Uit diverse hoeken op het veld wordt er dan “ssssstt!!” gesist, tegen hen die het wagen hun muil open te trekken. Zo krijgt het ritueel iets van een heilige mis. Alle (grotendeels mannelijke) nerds in het publiek staan aan de grond genageld. Kennelijk zegt Slint iets heel essentieels over hun onbegrepen bestaan in deze stompzinnige wereld. Het moge duidelijk zijn: Slint heeft helemaal niks ingeboet als het gaat om spanningsvolle, soms dromerige, soms knoertharde ‘core’. Pssst, dit was zeer indrukwekkend! En wat dacht je wat: aanstaande vrijdag al staat Slint in Tivoli!
Het zonnetje scheen, de lucht was blauw, een zeilboot voer langs. En op het Heineken Podium speelde REAL ESTATE. De drummer las tijdens het spelen de krant, de gitarist knipte zijn teennagels, de bassist perste een sinaasappel. Het publiek was druk doende het blokkenschema te bestuderen. Kortom, een betere opener dan deze ijverige vertolkers van de betere kabbelmuziek was niet denkbaar.
STOFKAP
TAFKAP, ofwel The Artist Formerly Known As Prince kenden we al, maar nu is er ook het hipste van het allerhipste: FKA TWIGS, oftewel Formerly Known As Twigs. Het betreft hier een Londens meiske van Jamaicaanse komaf. Eerst heette ze TWIGS, maar er bleek al iemand te zijn met die naam, dus vandaar de naamsverandering. Over haar podiumpresentatie is goed nagedacht. Met haar knappe, slanke verschijning gaat ze gehuld in een mooi wit, doorschijnend gewaad. Eronder is wat uitgekiend ondergoed zichtbaar. Met veel rook, tegenlicht en buikdansbewegingen levert dit een zeer fraai ‘plaatje’ op. Ja, ik zou haar zelfs sexy kunnen vinden als ze niet zo mager als een konijn was geweest! Maar muzikaal gesproken is het een ander verhaal: twee begeleiders staan in het halfdonker wat vaags en onnavolgbaars te doen met electronica waarop ze met drumstokjes staan te slaan. Zij zingt daar wat overheen, en – bijna gebruikelijk bij dit soort hippe acts – zodra het aankomt op mooi zingen dimmen de lichten nog verder. Alsof ze iets te verbergen hebben….
Ook het kleine potentaatje was bereid gevonden om naar Barcelona te komen. Even voor elven verscheen hij voor een vlag met de naam PIXIES erop op het Heineken-podium met in zijn kielzog een angstig om zich heen spiedende bassiste. Het dictatortje had daags erna een functioneringsgesprek gepland. Per SMS. Ik voorspel weinig goeds. Ik zag dat ons despootje enkele vernietigende blikken wierp toen de bassiste iets te ver uit zijn schaduw ging staan. Daar houdt het baasje niet van, dat moet ze toch weten. Alleen Joey mag een paar minuutjes wat spotlicht vangen door gekke dingen te doen met zijn gitaar.
Katy & haar pony
Bandleidster Katy Goodman (a.k.a. Kickball Katy) van LA SERA is een beetje een jokkebrok. Tegen het einde van haar set vertelde ze namelijk dat ze voor het eerst in Barcelona was. Met deze band misschien, maar wij zagen mevrouw een jaar of zeven geleden toch zekers te weten op een van de podia van hetzelfde festival spelen met haar vorige band Vivian Girls. Goed, we vergeven het haar onmiddellijk. Niet vanwege de charmante glimlach die haar gezicht geen seconde verlaat , maar vooral vanwege de fijne nummertjes die ze met haar vriendinnetje en twee vriendjes voor ons speelt. Katy, mocht je meelezen en mocht je ze op zoek zijn naar een leuk vriendje: wij zijn beschikbaar.
Mujeres is de beste band van Spanje. Gek dus dat gitarist Yago Alcover het nodig vond om nóg een band te beginnen. Nog gekker is dat UNIVERS helemaal niet zoveel anders klinkt dan Mujeres. Iets minder rauw, iets minder opzwepend, zelfs. Waar Mujeres een soort van Spaanse Black Lips zijn, is Univers de Spaanse Mozes & The Firstborn. Leuk om een biertje bij te drinken, maar verder niets om over naar huis te schrijven. Wij stoppen daar dus snel mee.
Lore & fans
Vol verwachting stonden wij ruim op tijd klaar voor het aantreden van die andere beste band van Spanje: het Baskische BELAKO. De band maakte met hun album Eurie grote indruk op onze redactieburelen. Luister maar eens naar het wonderschone Sea Of Confusion en dan snappie wat we bedoelen. Wij werden geenszins teleurgesteld. Bij opkomst oogde de band nog als een per ongeluk succesvol geworden middelbareschoolband, maar gaandeweg wierp de band alle schroom van zich af en bleken wij met een ruwe diamant van doen te hebben. De band heeft goede nummers, presence en heeft met bassiste Lore een publiekmagneet waar je usted tegen zegt. De opbouw van de set was professioneel en al op de helft van het optreden brulde het voltallige publiek de in aandoenlijk Engels gezongen teksten uit volle borst mee. Belako is een band om in je hart te sluiten.
Chicas with attitude
Datzelfde hadden we gehoopt van DUM DUM GIRLS, maar het imago van deze band is met ze op de loop gegaan. Natuurlijk is het leuk om de uitstraling van een stel kille tantes te hebben, maar echt leuk is het pas als duidelijk wordt dat het slechts toneelspel is. Dum Dum girls gaan teveel op in hun rollenspel. Gitariste Jules werd bestraffend toegekeken door opperdumgirl Dee Dee toen ze in een onbewaakt een glimlach niet kon onderdrukken. Ongezellig hoor. Deze band is vooral attitude, maar leverde, ondanks een paar lekkere albums, gewoon niet. Weliswaar maakte de geluidsman er ook nu weer een potje van op het Pitchforkpodium, maar daar kunnen we inmiddels gewoon doorheen luisteren. Bij Dum Dum Girls lukte dat niet. De eerste misser op het festival.
Over BOOGARINS kunnen we korte zijn. Deze Brazilianen musiceren al sinds de lagere school en dat werpt toch zijn vruchten af. Onder leiding van Jimi lookalike Fernando Almeida speelt de band een soort psychedelische trópicalia die net zo goed smaakt als een verse Caipiranha. Maar dan met een scheutje GHB.
HOSPITALITY heeft een leuke plaat uit, maar zijn op het podium te braaf, te netjes en te timide. Eigenlijk zijn ze gewoon ronduit saai. Dit was niet langer dan vier nummers uit te houden. Gelukkig bood DËNVER een vrolijk alternatief op het altijd gezellige Adidas-podium. Deze girl-boyband bracht voor een overwegen gay publiek een vrolijke mix van indiepopdance á la Saint Etienne, inclusief een leuk dansje op een fijne discokneiter. Zelfs de roestbenige Snoeischaar deed uitbundig mee.
CONNAN MOCKASIN is en blijft een rare snuiter. Vorig jaar bij LGW hebben we al veel plezier beleefd aan zijn strapatzen en ook vanavond is het weer raak. Connan is onvoorspelbaar, maar zijn band weet hem altijd te volgen. Heel erg knap. Met de soepele grooves bediende hij ook nog eens danslustigen op hun wenken. Maar wat was dat? Bij het laatste nummer stond er ineens een donkere jongen mee te spelen op gitaar, in wie wij onmiddellijk Dev Hynes van Blood Orange herkende. Wat hij precies deed konden we niet goed horen, maar Connan heeft blijkbaar veel vrienden.
Boodschappenlijstje van Blood Orange
Even later mocht Connan ook nog een nummertje meespelen met BLOOD ORANGE. Maar dat was pas nadat Dev ons getracteerd had op een lekker sexy concert. De seks kwam niet alleen van de puike band, de lederen kleding en Dev’s geile nummers. Neen, ook ex-Friends-zangeres, nu Dev’s girlfriend Samantha Urbani deed een opwindende duit in het zakje. Dev sloot af met een fijne jam (waar Connan dus bij mocht aansluiten) waarin hij Samantha minutenlang toezong dat hij met haar wilde copuleren gelijk een beest. Sexy én romantisch dus, die man. Dames, wees gewaarschuwd!
SHARON VAN ETTEN is een New-Yorkse singer songwriter met de naam van een Aldi-cassière uit Helmond. ‘Sharon van Etten heeft dikke tetten’, zo fluisterde een mede-redactielid. Hij was zich vast niet bewust van de uitwerking die die opmerking op mijn festivalbeleving had. De hele vrijdag leefde ik toe naar het moment dat Sharon haar enorme bos hout op het ATP-podium ging presenteren. Ik was geheel naar voren gekropen. Dat was overigens geen grote prestatie want de opkomst was mager en bestond grotendeels uit ernstig kijkende Spaanse feministes. Dat voorspelde al weinig goeds.. Het zal u dan ook niet verbazen: Sharons Jamón-Jamón vielen behoorlijk tegen, althans wat grootte betreft. Cupje A of misschien B als ze een sport-BH aanhad. Die nacht viel ik pas in slaap na inname van een Albanese slaappil.
Van links naar rechts: Charlie Moonheart, Mikal Cronin, Emily Rose Epstein, Ty “ganzenbips” Segall
Als uitsmijters op het Pitchfork-podium op de zaterdagnacht heeft de organisatie TY SEGALL en BLACK LIPS bedacht. Een echte Snoeischaar neemt nooit genoegen met tweederangs, dus vandaar dat hij zich al vroeg geposteerd heeft op Rij 1, om maar niets te hoeven missen van deze twee geweldenaars. Vooraf was het even afwachten waar Ty nu mee zou aankomen: met zijn semi-akoestische “Sleeper-“set of met zijn superfuzz hardrock-show. Welnu, dat werd dus het laatste. Toen ik bij het opbouwen van het drumstel Emily Rose Epstein zag rondscharrelen wist ik al genoeg! In feite bleek dit dus min of meer een herhaling van zijn Fuzz-show in Tivoli tijdens LGW, anderhalf jaar geleden. Met dien verstande dat er ook wat nieuwe liedjes gespeeld werden natuurlijk. En waar in Tivoli de gillende gitaren de boventoon voerden (ik was daar niet zo kapot van), daar domineerde nu de heavy fuzz-sound. En wel op zo’n manier dat het in al zijn gemeenheid dwars door je heenging. Behoorlijk heftig dus! Overigens, de dokter in mij ontwaarde nog dat Ty steeds corpulenter wordt, de zwembandjes maken zijn riem al onzichtbaar kan ik je melden. En met zijn ganzenreet ziet dat er een beetje koddig uit he.
G.I. Joe
Net als bij Ty voel ik me bij Black Lips een stoere zeekapitein, want probeer maar eens koers te houden met honderden springende Spanjaarden, Italianen, Bulgaren in je nek! En dan daarachter nog eens 5000 man! Maar zo nuchter vooraan staand was ik nu eens goed in de gelegenheid het fenomeen Back Lips van dichtbij te observeren. En dan valt een ding op: dit is een zeer hardwerkende band! Ze mogen dan een beetje rebels over het podium paraderen met een fles wijn in de aanslag, de slokjes die ze daaruit nemen zijn miniem hoor, is meer een pose. Ook had ik nu eens oog voor het drumwerk van Joe Bradley. Want welbeschouwd blijkt hij de machine achter de Black Lips: geraffineerd en verfijnd drummend (hij slaat niet zoals de meeste drummers, maar hij tikt meer) met veel subtiele afwisseling erin verwerkt. Daarnaast zet hij ook veel accentjes met tamboerijn enzo en zingt hij alle refreinen mee, terwijl hij sommige stukken ook solo zingt. Echt zwoegen voor hem, dus bij deze: alle lof voor Joe Bradley!. Ook opvallend: het volk achter me blijkt een groot deel van de Black Lips liedjes uit volle borst mee te kunnen zingen, ook alles van hun laatste plaat. Ja deze band is groot in Zuidelijk Europa! Even buig ik nederig mijn hoofd en besef me hoe weinig betekend het voor de Black Lips geweest moet zijn om vorige week nog dat LGW-optreden gedaan te moeten hebben voor een stel broodjenuchtere, kat-uit-deboom-kijkende Hollanders.
Cuttecoppy
En dan had de organisatie nóg een vlammende uitsmijter in de aanbieding. Bij de double bill met CHROMEO en CUT COPY likten wij op voorhand al verlekkerd onze vingers af. Chromeo bleek helaas veel geschreeuw en weinig wol. Met geheel verchroomde gitaar, basgitaar en diverse podiumhulpstukken leek het heel wat, maar muzikaal had het eigenlijk niets om het lijf. De band speelde tot ons verdriet weinig stukken van het recent verschenen White Women. Blijkbaar zijn ze niet zo overtuigd van de kwaliteit van het werkje. Gelukkig had het grotendeels gedrogeerde publiek dat allemaal niet zo door en dansten zij alsof er geen dageraad zou aanbreken. Wij spaarden onze voetjes wat. En gelukkig maar, want we hadden ze erg nodig bij Cut Copy. In Nederland krijgt deze band ternauwernood de kleine zaal van De Melkweg gevuld, maar buiten onze landsgrenzen zijn ze dus huge. Wij snappen wel waarom. De band kan putten uit vier onverwoestbare dansalbums, die in het uur dat ze speelden allemaal aan bod kwamen. En hoewel het intussen toch alweer half vijf in de ochtend was, lukte het de bezoekers, ondanks de vier festivaldagen in de benen, niet om stil te blijven staan. Bij floorfiller Lights & Music was zelfs een lichte aardbeving voelbaar in het nabijgelegen Sitges. Cut Copy neemt geen gevangenen, maar speelt op leven en dood. En zo zien wij het graag.
Na afloop nog even bij opkomende zon baantjes getrokken met de heren van Cut Copy
Comments
Related Posts
Ty Segall live op het strand van Zandvoort, 17-08-2022 →
Black Lips in het Burgerweeshuis →
Flat Worms slaat je om de oren, maar geeft je ook netjes een hand →
Pingback: Alles legendarisch | KETTINGZAAG
Pingback: Mijn eerste keer in het nieuwe Tivoli | KETTINGZAAG