Primavera Sound 2017 ooggetuigenverslag #1
Ja, het doldwaze Primavera Sound muziekfestival is weer begonnen. Tegenwoordig is het een evenement met een week voorpret en een week napret in allerlei lokale zaaltjes, maar wij sluiten aan bij het zwaartepunt, traditioneel het eerste weekeinde van juni.
Woensdagavond stond in het teken van allerlei festivalrituelen als kaartjes inruilen voor polsbandjes, de barprijzen op je laten inwerken (dit jaar geen ingenieus bonnensysteem of kraskaarten, maar gewoon contant of pinnen!) en loopafstanden tussen podia inschatten. Tussendoor hadden we nog tijd om het optreden van SAINT ETIENNE te bezoeken. En dat beviel goed. De band brengt precies vandaag (2 juni) een nieuwe plaat uit (Home Counties) en daar speelden ze natuurlijk wat nummers van. Die klonken lang zo pittig niet als klassiekers als Only Love Can Break Your Heart of Like A Motorway, maar dat zal met de onbekendheid te maken hebben. Waarschijnlijk zingen we ze aan het eind van volgende week even hard mee. Mede door de gezellige huiselijkheid die Sarah Cracknell en Debora “Debsy” Wykes aan de voorstelling meegaven, voelden we ons onmiddellijk weer thuis in Barcelona.
Je kunt niet duidelijk genoeg zijn
Donderdag begon het voor het echie. Eerst maar eens een kijkje genomen bij de nieuwe toevoeging aan het festivalterrein: een dancebeach. Onder neppalmbomen kun je daar, mojito in de hand, lekker heupwiegen op allerlei dansplaatjes. Wij sloten aan bij de Salsoul-discoset van ALEXIS TAYLOR, de zanger van Hot Chip, die wij de middag ervoor zowaar tegen het lijf liepen in de lokale supermarkt. Het was gezellig daaro, maar na een tijdje wilden we toch wel even een bandje aan het werk zien.
Een beetje gay is best okee
Gelukkig was daar JENS LEKMAN, die optrad in de zgn. Hidden Heineken Stage, dat zich in een omgebouwde parkeergarage bleek te bevinden. Alle 700 bezoekers hadden speciaal in de rij gestaan om een speciaal polsbandje te halen waarmee je de parkeergarage in mocht. Jens en zijn all female band ontvingen dus een zeer warm welkom, waardoor de temperatuur nog meer opliep. Drie kwartier charmante liedjes vlogen voorbij. Jens drukte ons na de laatste op het hart goed voor elkaar te zorgen en toen konden we weer de felle zon in.
Lek Jensman
Want er was ook nog Ricki Lake, of NIKKI LANE, of hoe ze heet. Eerder hebben wij hier al bericht over haar libidoverhogend stemgeluid. In Barcelona zette ze haar beste beentje voor en tokkelde op haar gitaar dat het een aard had.
Ondanks haar vermomming herkenden wij haar toch!
Er gonsde gisteravond twee namen over het festivalterrein. De eerste was die van ALDOUS HARDING, het Nieuwzeelandse fenomeen dat vorige week indruk had gemaakt met haar eigenzinnige optreden in Later…With Jools Holland. In dezelfde verstopte parkeergarage als waar Jens Lekman speelde, bracht zij haar idiosycratische folkmuziek. Het is muziek die alleen op een afgelegen eiland kan ontstaan. Eigenzinnig op het randje van weird. Vooral haar kinderlijke naive en daardoor hypnotiserende stemgeluid valt op. Eind van het jaar treedt ze op bij Le Guess Who?. Niet te missen.
“Ze lijkt verrekte veel op Harry Merrie”, merkte een andere bezoeker op. Het zal de outfit zijn.
Er kwamen uiteindelijk redelijk weinig lieden opdagen bij Aldous, want de andere naam die rondgonsde was die van ARCADE FIRE. Die staan zaterdag op het officiële programma van het festival, maar gisteren trakteerden zij ons op een verrassingsoptreden ter ere van hun nieuwe plaat. Goed, na een paar nummers heb je het wel gehoord, maar toch sympathiek die geste.
Lalala!
We waren in de gelegenheid om nog even te kijken hoe het ervoor staat met THE MOLOCHS. En wij zien een stijgende lijn. De band klinkt nu niet alleen meer als The Stone Roses, in een van de nummers verweeft de zanger zelfs een stukje Sally Cinnamon in de tekst. Nummers staan als een huis, publiek reageert superenthousiast. Toch blijft de band wat schuchter. Onze vraag van de avond was dus: wie helpt The Molochs over hun schroom heen?
Liam Gallagher in de dop
Het Parijse VOX LOW begon door een omslachtige soundcheck een stief kwartierke later, maar dat kwam goed uit. Het gaf gelijk de tijd om eens goed rond te kijken op het spiksplinternieuwe Bacardipodium. Dit jaar is er aan de andere kant van het festival 5000 m2 terrein bijgekomen. Onder de noemer Bits staan er diverse DJ’s en dansbandjes op een prachtige locatie. Comfortabele zitplekjes, cocktailbars en foodtrucks maken dit tot een aangenaam minifestivalletje. Vox Low begon aan een goed opgebouwde set. Het duo Raymond en Couderc was voor de gelegenheid aangevuld met bassist en drummer die zorgde dat hun donkere wave voldoende drive kreeg. Lekker monotoon, weggemoffelde zanger en genoeg motorik om voor mij (tot nu toe) het onbetwiste hoogtepunt van PS17 te zijn.
In de spotlight
Wat was er verder nog? DEATH GRIPS voegden een overtreffende trap toe aan de overtreffende trap van geluidsextremisme. En de jeugd vrat het als Brabantse MDMA. Bij de soundcheck sprongen rij een tot dertig op en neer en bij het eerste nummer van de set vloog er een liter of vijftig bier door de lucht, alsmede allerlei ledematen en complete personen. De heksenketel was compleet en zou alleen maar toenemen. Wij probeerden het te begrijpen, trokken ons tegelijkertijd zo onopvallend mogelijk terug en concludeerden: generatiekloven bestaan nog steeds.
S U R V I V E, speelde braaf een dreunende en denderende electronische set. Wij schreven al eerder over deze band, dus dat herhalen wij niet, Wel viel op er na het concert minder bezoekers bij het podium stonden dan ervoor. Misschien is dit ook te wijten aan de eerder vermelde generatiekloof.
Op naar dag drie…
Comments
Related Posts
Last Night At Club Vinex, Vol. 10 – The 2019 Edition →
Heupwiegen met je handen in de lucht →
De nalatenschap van Jason Molina is in goede handen →
