Pussy Riot kwam, zag en verdween tussen de coulissen
Afgelopen woensdag verzetten we de bakens richting tweede stad des lands, alwaar het tussen de woon- en kantoortorens door altijd zo gezellig hard waait! Sinds jaar en dag vindt daar het IFFR plaats, je weet wel dat filmfestival waarvan de gemiddelde leeftijd der bezoekers nog harder stijgt dan de prijs der tickets. Ook dit jaar heeft men weer een woud aan middelmatige rolprenten in de aanbieding. Het is daarbij de sport om naarstig op zoek te gaan naar de pareltjes, naar beelden die je de rest van je leven bij zullen blijven, zoals bijvoorbeeld dit jaar met die nu al legendarische abortusscene uit The Tribe!
Zelfs als we de mediahype die het festival omringt voor granted nemen, dan blijft het verbazing wekken dat dezelfde films die in het arthouse om de hoek hooguit een week of twee draaien, tijdens dit festival over een enorme aantrekkingskracht blijken te beschikken. Het volk siddert en struikelt bijkans over elkaar heen om maar aan de felbegeerde kaartjes te komen… Ziedaar het kuddegedrag der alternatievelingen.
Wijzelf hadden in de voorverkoop al volop kaartjes aangeschaft toen er naderhand nog een heel programma-onderdeel werd ingeschoven: PUSSY RIOT! Eerst ’s middags om 13 uur een ‘talkshow’ met die humorloze belgenlul genaamd Tom Barman, iets wat we graag langs ons heen lieten gaan natuurlijk. Dan des middags een vertoning van de documentaire ‘Pussy Riot vs. Putin’ en des avonds in het Oude Luxor Theater een live-optreden van de band, eh sorry… van het femistisch kunstenaarskollektief PUSSY RIOT. Voor dit optreden hadden we dan wel pijlsnel kaartjes bijgekocht. Yep, enig kuddegedrag is ook ons niet vreemd!
Toen het eenmaal zover was kwamen er slechts twee pussies opdagen, dus gingen we er voetstoots van uit dat de derde nog vrolijk ergens in de Goelag Archipel zit weg te kwijnen. Vanwege die ‘punk-prayer,’ weet je nog oudje (letterlijk: “Virgin Mary, drive Putin away”). Maar navraag bij een bekende Utrechtse Free Pussy Riot-T-shirt–ontwerper leerde dat dat niet zo is, zo wist hij ons heeel deskundig na enig googelen te melden (smiley).
In datzelfde Oude Luxor vond een jaar of tien terug ook de IFFR- première plaats van de Dixie Chicks-documentarire ‘Shut up and Sing.’ Die deed verslag van de totale media-boycot die dit Amerikaanse country-trio ten deel viel in de nasleep van de tweede Irak-oorlog rond 2004. De Dixie Chicks hadden het namelijk gewaagd om zich tijdens een live optreden in London te laten ontvallen dat ze zich ervoor schaamden dat hun president uit hun Texas afkomstig was (letterlijk: “Just so you know, we’re on the good side with y’all. We do not want this war, this violence, and we’re ashamed that the President of the United States is from Texas”).
De overeenkomsten zijn opvallend: ook toen ging het om een jonge, compleet onschuldige meidenband die het in het botte hoofd had gehaald om de machthebbers van hun eigen land met wat kritiek te porren. In beide gevallen schoten die machthebbers, – atoomgrootmacht of niet- in een gigantische kramp en leken ze midscheeps geraakt op hun zwakste plek. In beide gevallen volgden draconische maatregelen met nare gevolgen voor de meiskes zelf. Ik zie een patroon hier ….
Maar goed, wie dacht dat Pussy Riot zelf in Rotterdam zou komen optreden komt bedrogen uit. De (thans geblondeerde) dames betreden weliswaar het podium en beantwoorden wat vragen in een krukkig soort Engels (‘a cycle of songs’ noemen ze een optreden, zal wel typisch vrouwelijk zijn J), maar als het aankomt op optreden dan worden twee bevriende Russische bands geïntroduceerd: JACK WOOD en SCOFFERLANE. Nou okay dan!
Beide bands blijken weinig eigens / Russisch in zich te hebben. Beiden gaan volledig op de conventionele, Angelsaksische toer inclusief versterkte gitaarrock, de bekende gitaarposes, hippe kapsels en het gebruik van Engelstalige teksten. Maar ach, precies dezelfde ellende zien we hier in Nederland (en op Eurosonic) ook volop om ons heen, nietwaar? Dus vraag ik me af: waarom zouden Russische jongeren zich niet in dezelfde clichés mogen uitdrukken, hm?
Dat gezegd hebbende: SCOFFERLANE legt zich volledig toe op het bekende Crime and the City Solution- / Birthday Party-/ Joy Division-idioom, inclusief zwarte kledij. Best wel goed gespeeld maar tegelijkertijd best wel triest dat twintigers uit-dat-land-waar-zoveel-aan-de-hand-is zich wensen uiten in uitgekauwde en gedateerde retro-rock. Even achterin de zaal staand valt ons een woud aan oplichtende smartphone-schermpjes op, wat lijkt te wijzen op massale verveling bij het zittende filmfestivalpubliek. Maar tegelijkertijd blijft men stug zitten, wellicht in de ijdele hoop dat de KGB zelf het podium misschien nog komt bestormen of zoiets?
Jack Wood
Ook JACK WOOD, de tweede band van de avond, grijpt opzichtig terug naar westerse voorbeelden, maar dan uit het meer recente verleden zoals naar The Kills en PJ Harvey. Toch, het klinkt allemaal wat frisser en verschil is ook dat ze een geweldige, piepjonge zangeres in de gelederen hebben die weet wat goed rock-zingen inhoudt en wat show maken is. Flair, uitstraling en enthousiasme fladderden plots over het podium, het publiek rijst zowaar op uit het rode pluche, ja er is zelfs even sprake van een vonk die overslaat en zo eindigt de avond toch nog vrolijk.
Comments
Related Posts
Niet zwichten zegt Pussy Riot →
Wat bezielt die Dandy Dave toch? →
Waar is Harry Merry? →
