Raveonettes doen het nu elke maand
Het bleef wat stil op deze site na het bezoek aan het Cosmosis festival alweer twee weken geleden. Geen recensie van dit geinige festival. Was er dan niks te melden? Dan zou ik zo niet zeggen. Lachwekkend was de suck-you-ritie bij Sleaford Mods. Het publiek moest uitgelijnd het optreden van de twee heren uit Nottingham bekijken, maar dat ging niet volgens plan. Al snel surften armen en benen over het publiek, met hier en daar een opgestoken lange vinger richting de geelgeheste mannen. De Mods deden wat ze moesten doen, maar hadden zelf graag tussen de zure lappen willen liggen op dit late uur.
Fantastisch was het optreden van het gemutste K-X-P in de kleinste zaal. De mensen die er waren wisten dat ze op dat moment op de juiste plek waren in het immense Warehouse. Het was sowieso ‘bij ver’ de beste plek van het festival. Niet dat je wat zag van de band op het podium van twee turven hoog, maar dat neukte nix. Er was genoeg te horen. De motorik van Warm Digits en The Emperor Machine paste precies op de plek waar jaren geleden nog de machines stonden te bonken. Al zou een prettig zangeresje in hun muziek niet mis staan.
Er was natuurlijk een hoogtepunt en dat waren The Raveonettes. Dit Deense duo is ook alweer zo’n 15 jaar onder ons en bevindt zich op een genre-randje. Zwevend tussen harde en donkere reverb en lichte folksy invloeden is het voor sommigen lastig chocola te maken van deze band. Probeer dan maar eens wat fans binnen te harken. Dat lukte nu toch goed in Manchester. Na wat geklungel met het soundchecken en wat Deens heen en weer gelul met de geluidsman knalde ‘Endless Summer’ erin. Tot onze verrassing kwam het vrouwelijke stemgeluid uit de oprichter en gitarist Sune Rose Wagner en niet uit zangeres en bassiste Sharin Foo. Zij zorgde vooral voor de prettige samenzang die door hun nummers loopt.
Het idee om een soort muzikale Dogma 95 te volgen, zoals bij hun eerste plaat, hebben ze inmiddels laten vallen. In 2001, hier citeer ik het internet even, waren “de regels om alles in B-flat minor op te nemen, begeleid door niet meer dan drie akkoorden en elke song mocht niet langer dan drie minuten zijn. De ride-bekken waren ook uit den boze”. De regels verdwenen, maar de galmmuur is gebleven. Inmiddels zijn we zeven albums verder met een constante kwaliteit.
In 2016 komt er geen album, maar elke maand een nieuw nummer ”taking you on a ride, potentially schizophrenic and disjointed, potentially cohesive and related.”. De serie heet “Rave-Sound-of-the-Month” en elke laatste vrijdag van de maand uit komt er een single. In januari was dat het gitaarloze en sombere ‘This world is empty’. ‘Run Mascara Run’ is een donker slaapliedje waarbij de radio naast de zender staat. Vrijdag zag het schone ‘EXCUSES’ het licht. Nog 9 rave-sounds te gaan!
Comments
Related Posts
Regenjassenreggae uit Manchester →
Duds punkfunken er op los in Worm →
Manchester hoezee!, dankzij Gordon the Moron →
