Rechtopstaand rughaar bij Ronnie en de Ronettes in de Roundhouse

De vraag van vandaag luidt: is het mogelijk om naar Londen af te reizen zonder direct met de neus in de boter in te vallen? Die vraag stellen is hem beantwoorden: nee natuurlijk niet, want in Londen die grote stad, daar is altijd wat te doen! De eerste keer dat ik er was (1978) bleek The Clash in het Victoria Park te spelen, de vorige keer dat ik er was bleek er een grote tentoonstelling over The Jam plaats te vinden en afgelopen weekend bleken the Ronettes zowaar op te treden in de Roundhouse! Nooit had ik dat gedacht: dat ik The Ronettes ooit nog eens in levende lijve zou aanschouwen maar zie, de wond’ren zijn de wereld nog niet uit. Ronnie Spector en the Ronettes zijn voor vier optredens op de Britse eilanden neergestreken. Na Wales, Schotland en Ierland mag in Londen, 55 (!) jaar na hun vorige optreden, de apotheose volgen. En ook nog eens in de Roundhouse!

Eerst eens die Roundhouse. Nog geen 150 jaar geleden geloofde Nederland nog heilig in de trekschuit als zijnde het vervoersmiddel van de toekomst. Overal groeven onze voorvaderen naar wellust kanalen en vaarten. De Engelsen daarentegen (en ook de Belgen en de Duitsers trouwens) dachten daar heel anders over, de trein en het ijzeren spoor daar geloofden zij in! Maar ja, zij woonden dan ook niet in de blubber maar bovenop dikke lagen steenkool en ijzererts. Al in 1825 werd er tussen Stockton en Darlington, zuidelijk gelegen van Newcastle, de allereerste (stoom)treinlijn ter wereld aangelegd. Toen Nederland in 1839 schoorvoetend volgde (lijntje Haarlem – Amsterdam kwam gereed) waren die verrekte Engelsen ons natuurlijk al drie slagen voor. In Camden te Londen bijvoorbeeld werd in 1847 een ‘Roundhouse’ gebouwd, dat was een groot rond gebouw waarin een ‘turntable’ stond opgesteld. Op die draaitafel konden locomotieven een 180 graden-draai maken, zodat ze meteen rechtsomkeer konden maken. Is dat slim of niet? Maar ook toen al denderde de vooruitgang voort, na nog geen 10 jaar bleek dat gebouw te klein aangezien locomotieven steeds groter werden. Dus je kan wel zeggen, al vanaf 1857 was men naarstig op zoek naar alternatieve invullingen voor de Roundhouse.

Na dit uiterst nuttige geschiedenislesje maak ik even een reuzensprong in de tijd en belanden we in de jaren ‘60 van de vorige eeuw. Toen was de Roundhouse omgeturnd tot een amusementszaal en daar begint het pas echt interessant te worden. Legendarische concerten vonden er plaats. The Doors bijvoorbeeld, zij speelden maar tweemaal in Engeland, en je raadt het al, eentje daarvan vond plaats in de Roundhouse! Of toen in 1966 het undergroundkrantje International Times gepresenteerd werd, toen speelden Pink Floyd en Soft Machine er. En in de late jaren 70 was The Roundhouse opnieuw belangrijk toen zich de punkrockrevolutie voltrok. Allerlei bands met enige status (Ramones, Clash, Stranglers, X-Ray Spex, Sid Vicious) stonden in deze zaal, die een capaciteit heeft van zo’n 5000 (‘3300 standing, 1700 seated’).

Een beladen plek dus die Roundhouse, ook omdat de iconische hoesfoto van de eerste Clash LP daar vlakbij in een steeg genomen is. The Clash had daar in de buurt hun oefenruimte, vandaar. We hebben het dan over de ‘Camdem catacombs,’ een uitgestrekt ondergronds labyrint alwaar British Rail in vroegere tijden ruim 650 spoorwegpaarden gestald had staan. Alles ondergronds zodat die knollen bovengronds niet in de weg liepen. Thans is zeker de helft van die catacomben afgebroken, maar bijvoorbeeld in de ruimtes onder de Roundhouse zijn nu allerlei geluidsstudio’s gevestigd en effe verderop is het grootschalig in gebruik als hippe markt, de Camden Stables en de Camden Market Daar kun je ook het standbeeld van Amy Winehouse vinden, want dit was haar habitat, zij woonde hier om de hoek.

*De Camden catacombes toen het nog het domein was van zwervers, zuiplappen, oefenende punkbands en andere* *ongure types…*

Nog een brokje geschiedenis: The Ronettes zijn al vanaf 1961 bezig, in de tijd dat de girlgroupsound het dominante geluid in de popmuziek was vormden deze drie vrijgevochten meisjes uit Spanish Harlem een trio. We hebben het over Veronica (‘Ronnie’) Benett samen met haar zusje Estelle en nichtje Nedra. Hun rokken waren net iets korter, hun zwarte mascara net iets zwaarder aangezet en hun beehive-kapsels waren net iets torenhoger opgetoupeerd dan die van hun tijdgenoten. Aanvankelijk begonnen ze als piepjonge twist-danseressen in de Peppermint Lounge en maakten vervolgens als zangtrio op het Culpit-label een paar 45s die weinig tot niks deden. Daar kwam radicaal verandering toen Phil Spector zich rond 1963 over de groep ging ontfermen. Hij lijfde ze in op zijn Philles-label en verleende het trio hun typerende geluid, waardoor liedjes als ‘I can hear music’ en “Be my baby’ als kanonskogels de hitparades inschoten. Zodoende werd de karakteristieke, ietwat schelle en kinderlijk aandoende stem van Ronnie ‘the voice of a generation.’ En dat de Ronettes-look thans nog steeds tot de verbeelding spreekt bleek een jaar of 50 jaar later wel toen Amy Winehouse haar uiterlijk er volledig op zou baseren.

Nou waren die meiden van The Ronettes tijdens hun hoogtijdagen niet alleen slechts 17 a 18 jaar maar ook nog eens gezegend met incredible good looks. We kunnen het uncle Phil dus moeilijk kwalijk nemen dat hij smoortje verliefd werd op Ronnie. Dusdanig stapelgek op haar was hij dat hij liedjes voor haar begon te schrijven die speciaal voor hém bedoeld leken! Normaliter schreef hij zijn liedjes in de hij-zij vorm, maar met Ronnie ging ineens alles in de jij-ik vorm. Dus zoals in ‘Baby, I love you’ en ‘When I saw you’. Achter de knoppen van de Gold Star Studio gezeten kon Phil haar dus mooi – losgeweekt van de andere twee meiden die hij op tournee stuurde- eindeloos die persoonlijke teksten in laten zingen. Met behulp van wat gedimd licht leek het zo net of zij het tegen hem alleen had…. Afijn, Phil en Ronnie trouwden in 1968 en sinds die tijd heet zij Ronnie Spector. Zakelijk handig is Ronnie zeker ook want de achternaam Spector hield ze aan, ook nadat ze in 1972 blootsvoets en met behulp van haar moeder op een onbewaakt ogenblik van hem wegvluchtte. Hun huwelijk was uitgedraaid op een ware ramp. Vier jaar lang had ze opgesloten gezeten in zijn Californische villa. Jaren vol doffe ellende, huiselijk geweld, pistoolgezwaai en ziekelijke jaloezie van zijn kant. Maar gelukkig, sinds haar vlucht is zij weer ‘vrij’ en treedt zij solo op.

En toen was de grote dag dus daar, afgelopen zondag. De Roundhouse blijkt een imposant gebouw, volmaakt rond met een ranke gietijzeren draagconstructie en met een volmaakt rond dak dat rust op in stervorm geplaatste reuzenbalken van elk zo’n 20 meter lang. Eenmaal binnen verbazen we ons over de verschillende inhoudsmaten der wijnglazen (‘medium’ is identiek aan een klein bierglas bij ons) en over de kleding van de Britse bezoekers want vrijwel zonder uitzondering houden zij gedurende het hele concert hun zware winterjassen gewoon aan! Dat zal wel iets te maken hebben met de hoge prijzen van de cloakroom, in ons geval 7 pond voor twee jassen en een tasje! Ook het voorprogramma van vanavond wekt enige verbazing, dat blijkt een zangkoor dat normaliter oefent onderin de Roundhouse-studio’s. Het is typisch zo’n hippig en ‘leuk’ zangkoor dat losjes uit de heupen koorversies doet van menig bekend popliedje, in Nederland wemelt het er ook van, helaas. Volkomen misplaatst dit geneuzel, je zet Jantje Smit toch ook niet in het voorprogramma van Eros Ramazzotti?

Maar dan komt ze op, onder kletterend applaus en als een ware diva, RONNIE SPECTOR! ‘(There is a rose in) Spanish Harlem’ van Ben E. King weerklinkt, zéér toepasselijk!. Op een groot scherm achter het podium schieten allerlei vintage foto’s en 8 mm filmpjes voorbij. Oh yes, it’s nostalgia time! Ronnie, thans 75 jaar, komt nog redelijk kwiek over, al wordt het zicht op haar nogal belemmerd door een koppel ordinaire neptieten en een dito zware pruik. Maar hey, als deze dame begint te zingen gaan alle haren op mijn achterlichaam spontaan overeind staan. Met haar nasale vibrato en New Yorkse accent is ze de vrouwelijk evenknie van Joey Ramone. Of beter gezegd: Joey had háár als grote voorbeeld natuurlijk. Dit is een popicoon van de bovenste plank, deze dame verdient ons aller R.E.S.P.E.C.T !

*Hey jij daar! … kom eens bij tante Ronnie*

Broer en zus?

Ronnie wordt vanavond begeleid door een 11-koppige band (o.a. 3 blazers, 2 pianisten, 2 nieuwe Ronettes). Het door ons zo verfoeide koor komt haar even later een paar maal ondersteunen (tijdens ‘Be my baby’ en ‘Walkin’ in the rain’) en godskanarie zeg, het moet gezegd worden: juist op die momenten is Phil Spector’s fameuze Wall of Sound in full effect! Sorry dus voor mijn eerdere lelijke woorden, lief koor. Ik weet ook zeker: als Phil Spector niet in de bak had gezeten (hij zit nog steeds vast vanwege moord op een actrice) en dit gehoord had dan had hij vast instemmend met zijn pistolen gezwaaid!

Nog een paar bijzonderheden: Ronnie deelde ooit het bed met Keith Richards (hij wel…) , ze waren toen best wel verzot op elkander. Het Keith-nummer ‘I’d much rather be with the boys’ (dat wij ook kennen van Reigning Sound) was ooit bedoeld voor de Ronettes en wordt nu alsnog door haar ingezet en omgekat tot ‘I’d much rather be with the girls.’ Heel mooi! Ook bijzonder is haar versie van ‘You can’t put your arms around a memory,’ een zeldzaam kwetsbaar nummer van Johnny Thunders. Oh ja, en ik was nog vergeten te vertellen dat het met Veronica’s zusje Estelle Benett slecht afliep. Die raakte na het uiteengaan van The Ronnettes (moet je je voorstellen: op je 20^e is alles afgelopen) in zware depressies, eindigde dakloos en overleed eenzaam en alleen in 2009. Ronnie zingt een prachtige invoelende ballad voor haar zusje en ja hoor, tijdens het intermezzo maakt ze een net iets te grotesk traanwegveeggebaar. Oh yes oh yes, het blijft showbiz!

*Welke sukkel heeft deze platen nou niet in huis?*

Aan het eind van het optreden zien we een filmpje voorbij trekken waarbij Amy Winehouse-in-betere-tijden een LP van de Ronettes vasthoudt. ‘Her mother Janis is in the audience tonight,’ verklapt Ronnie. Veel dingen komen samen nu want 200 meter verderop staat het standbeeld van Amy en een paar honderd meter de andere kant op (30 Camden Square) staat Amy’s voormalige woonhuis. Yep, Amy Winehouse was een echte Camden-girl en het is mooi dat Ronnie haar nu eert met een versie van ‘Back to Black.’ Kortom: missie geslaagd, gaaf concert, rughaar weer in model. Na afloop duiken we nog even de nabij gelegen nachtkroegen Elephant’s Head (de dj draait de Ronettes!) en The Good Mixer in. Wat een heerlijk zootje weirdos en winos bij elkaar hier zeg, goed om te weten dat Amy hier stamgast was destijds…