Robyn: de Madonna van de indiepop
Het concert dat de Zweeds popdiva Robyn op 10 april in de Melkweg zou geven was binnen enkele seconden uitverkocht. Fans die achter het net hadden gevist waren daarom zeer in hun nopjes toen het concert verplaatst werd naar gisteravond in een veel grotere zaal in het hoofdstedelijke Arena-uitgaansgebied. Blijkbaar hadden Robyn en haar management de Nederlandse liefde voor haar muziek onderschat. Als dank trakteerde Robyn ons op een show waar Madonna zich niet voor zou schamen, zonder ook maar iets van haar indiecred te verliezen. Het was uitbundig, sexy en feestelijk, met genoeg ruimte voor onze eigen individuele muziekbeleving. Want Robyn is er voor de feestbeesten, maar zeker ook voor muurbloempjes.
Nog even voor wie het niet wist: Robyn was ooit een Zweeds kindsterretje, dat al op 12 jarige leeftijd liedjes de hitlijsten in zong. Daardoor viel ze al snel in de handen van de beroemde Zweedse hitindustrie. Ze werkte met Max Martin (de man die de meeste internationale hitsingles ooit schreef en produceerde) en tekende op het Zomba-label, waarmee ze een collega werd van Britney Spears, The Backstreet Boys en Kelis. Bezoekers van filmhuisfilms zullen haar nummer Show Me Love uit deze periode kennen (niet te verwarren met het gelijknamige nummer van Robin S). Het speelt namelijk een belangrijke rol in de Thomas-Moodyssonklassieker Fucking Åmål. Hoe dan ook: na tien jaar juk van muziekmoguls worstelde Robyn zich vrij en begon vanaf het begin van de jaren 2000 de muziek die ze zelf wilde maken uit te brengen op een eigen label. Daarbij werd ze af en toe geholpen door Zweeds hipsterproducers als The Knife en Kleerup. En zo werd rupsje Robyn de vlinder die ze vandaag de dag is.
Kindster Robyn
Tussen 2005 en vorig jaar bracht Robyn drie zelfgeproduceerde platen uit. Die leveren tezamen met wat non-album singles genoeg materiaal op voor een zinderende show van bijna twee uur. Robyns combinatie van pop uit de betere songfestivalcategorie, edgy dance en teksten die zowel euforie als diep verdriet behandelen trekt een divers publiek. We zagen veel groepen mannen en vrouwen waarvan wij veronderstelden dat zij Griekse beginselen zijn toegedaan (waar uiteraard niets verkeerd mee is), vrolijk uitgedoste jonge en oudere hipsters, maar ook de iets gezettere muziekliefhebber op leeftijd die je eigenlijk altijd wel tegenkomt bij concerten. Interessant was dat al deze individuen op hun eigen manier de muziek van Robyn vierden. Sommige uitbundig dansend, anderen luid meezingend en weer andere met gesloten ogen en in zichzelf gekeerd. Vlak voor het laatste nummer benoemde Robyn deze verschillen en liet ons weten dat het precies de bedoeling is. Wij waren dus een fantastisch publiek!
Hoogtepuntje
Robyn speelde met haar band in een decor dat het midden hield tussen een kunstwerk van Christo en Seinfelds puffy shirt. Met licht- en camera-effecten schiep ze bij ieder nummer de gewenste sfeer. Bij een deel van die nummers werd ze ook nog eens vergezeld door een danser die de dynamiek op het podium vergrootte en de zaal voordeed hoe te bewegen – met aanstekelijk effect. Na drie nummers kwam het publiek los en veranderde de HMH in een kolkende menigte. En dat op een doordeweekse woensdagavond. Ieder nieuw nummer kon uit verschillende hoeken van de zaal op bijval rekenen. Ons persoonlijke hoogtepunt was de dampende clubtrack Love Is Free, die Robyn met haar onlangs overleden producermaatje Christian Falk in 2015 uitbracht onder de naam La Bagatelle Magique. Verder mogen we niet onbenoemd laten dat Robyn haar allergrootste knalhit Dancing On My Own een perfecte nieuwe draai gaf door het publiek het nummer te laten zingen. Het bezorgde zangeres en publiek kippenvel tot onder de oksels.
Kippenvel vanaf 55 seconden
Maar wat ging er dan niet goed? Eigenlijk vrij weinig. Vooraf twijfelden wij of Robyn zo’n groot podium aankon, maar dat was totaal ten onrechte. Robyn heeft de allure van een stadionact. Helaas, voegen we daaraan toe, want we zien haar natuurlijk het liefst in een intieme club. Verder vermoeden wij dat niet alle zang uitsluitend via microfoons in onze oren belandde, maar in dit geval lieten wij ons graag foppen. Tenslotte waren we niet zo onder de indruk van de set van voorprogramma Yung Marco. Die gast hebben we weleens beter aan het werk gezien, Maar misschien was het helemaal niet de bedoeling dat hij het publiek teveel opwarmde. Niet veel om aan te merken dus. Als wij de NRC waren, deelden we zo vier ballen uit.
Comments
Related Posts
Dylan Leblanc laat ons denken →
Gezellig wit boomeravondje met Nitzer Ebb en Front 242 →
Tropical Fuck Storm bijt, zuigt en schuurt dat het een aard heeft →
