Rodney Cromwell maakt leukste plaat van het jaar
Ik heb lang genoeg gezwegen over Age Of Anxiety van Rodney Cromwell. De plaat is al uit sinds maart van dit jaar en hoe meer ik naar dit DIY stukje huisvlijt luister, hoe meer tot me doordringt dat dit gewoon echt de leukste plaat van 2015 is.
Rodney Cromwell is het alias van Londenees Adam Creswell. Het is niet zijn enige alias, want een aantal jaartjes geleden maakte hij samen met Alice Hubley platen onder de naam Arthur & Martha. Die Alice is trouwens de aanvoerster van Cosines. Dat is weer een andere sympathieke band uit het indiegenre, waar ik graag op een ander moment nog eens aandacht aan besteed. Hoe dan ook: hun single Autovia, een eigen, wat melancholische versie van Autobahn, is het beluisteren meer dan waard.
Rodney eerder dit jaar op Indietracks, met links zijn maatje Alice
Age Of Anxiety begon als een nieuwe plaat van Arthur & Martha, maar Adam merkte tijdens het opnemen dat het meer een plaat zou zijn voor zijn andere alter ego Rodney Cromwell. Alice zingt hier en daar wel mee en dat zorgt voor prettige afwisseling.
Rodney is duidelijk een kind van de jaren tachtig. Age Of Anxiety is een lange ode aan de belangrijkste synthpopsterren uit de jaren zeventig, tachtig en negentig: New Order en Kraftwerk. Waar het werk van zijn helden door de jaren heen steeds professioneler en gelikter werd, klinkt de plaat van Cromwell alsof het 1982 is en de synthesizer nog een onontgonnen wonderorgel is. Het geeft de plaat een subtiele laag van huiselijke analoge lulligheid die aanstekelijk werkt.
Pief, paf, bliep
De nummers zijn stuk voor stuk ijzersterk. Fax Message Breakup had op Power, Corruption & Lies van New Order kunnen staan. Black Dog is een pastiche op Temptation, waarin Cromwells versie van de bas van Peter Hook overigens beter klinkt dan die van Hooks vervanger op de nieuwe plaat van de echte New Order. Barry Was An Arms Dealer is die retecommerciële single die Kraftwerk nooit gemaakt heeft.
Enig minpuntje voor de kniesoor is dat Age Of Anxiety niet op vinyl is uitgebracht. Dat is een geldkwestie. Cromwell geeft de plaat uit op zijn eigen Happy Robots Records en naar eigen zeggen moet hij er minstens vijfhonderd verkopen om uit de kosten te komen. Onbegrijpelijk dat dat met deze plaat schijnbaar niet lukt. Je zou er crowdfunding voor uitvinden.
Over een week of drie verschijnt (fysiek alleen op ceedee, helaas) een spiksplinternieuwe EP met een “radio mix” van Black Dog en wat remixen van wat andere nummers van de plaat. Liefhebbers van dansmuziek in het algemeen en het werk van Erasure in het bijzonder zullen hun vingers aflikken bij “Rod’s Glitchy Disco Mix” van You Will Struggle. Hoor maar.
Goed, ik houd erover op. Ga maar gewoon lekker luisteren die plaat.
Comments
Related Posts
Thurston Moore zo goed als lid van onze koninklijke familie →
Nederlanders deden goede zaken op het Factory-label →
Indietracks festival: de Britse jeugd doet van zich spreken →
Pingback: Carice maakt beste plaat van het jaar - DeKettingzaag