Roky Erickson, een onstuimig laatste saluut
Het was afgelopen zondag alsof er een massieve, onzichtbare magneet hing boven de noordelijke IJ-oever. Telkens als een veerboot de oever aantikte en zijn stalen muilklep liet zakken dan spuwde het een lading freaks uit die als vanzelf richting Tolhuistuin trokken. Het waren freaks uit Amsterdam, freaks uit Den Haag, freaks uit Utrecht…overal kwamen zij vandaan. En ook al waren de meesten van hen grijzend en/of kalend, allen schitterden zij in de koude middagzon. Aldus klonterden zij daar gebroederlijk bijeen met maar één doel voor ogen: hun held Roky Erickson een laatste saluut brengen.
Niet veel later was het Tolhuiszaaltje al volgestroomd en voordat we het zelf goed en wel beseften stond plots Roky daar op het podium. Een imposante verschijning is het: robuust middenrif, sluik lang haar, volle grijze baard. Men had een stevige kruk voor hem neergezet, waarop hij tot het toegift zou blijven zitten.
De jonge begeleidingsband verdient de Kettingzaag-pluim van de week. Met schijnbaar gemak slaagden zij erin de 13th Floor Elevators-sound tot in de finesses te benaderen. Met veel klasse en stijl, met veel gevoel en inlevingsvermogen passeerden zo alle bekende Elevators-nummers de revue. Het geluid was mooi, ja soms werd het gemoed geraakt, wellicht mede vanwege het feit dat de klassieke ‘electric jug’ dit keer van de partij was. Bij vlagen ontroerend was het, en op de mooiste momenten hoefde je alleen maar even je ogen halfdicht te doen om je te wanen in de hoogtijdagen van de rauwe psychedelica, ergens halverwege de tweede helft van de jaren ‘60.
Roky zelf – vorig jaar in Los Angeles waren we er nog getuige van dat hij stónd gedurende het hele optreden- zong zijn liedjes en keek er stoïcijns bij, al leken zijn waterige ogen soms ook iets guitigs uit te stralen. Tekstvast was hij in elk geval, en verstaanbaar ook. En een Grote Held is hij ook natuurlijk, zelden heb ik mijn keeltje zo schor geschreeuwd, enkel om die ouwe baas op het podium toch iets van een goed gevoel mee te geven. Een soort van machteloos voel je je dan want dringt je adoratie nog wel door tot die 68-jarige?
De aanwezige freaks lieten zich in Amsterdam van hun inschikkelijke kant zien, althans ze leken de mindere puntjes van het optreden liever te negeren. Zoals: dat Roky wel gitaar zat te spelen maar dat die gitaar helemaal niet was ingeplugd. Of: dat zijn stem de hogere regionen weliswaar nog prima wist te behalen maar dat hij zich qua lager stembereik alleen maar wist te redden door het op een vervaarlijk gegrom te zetten. Of: dat moment dat de jug-speler een muziekstandaard voor hem neerzette zodat Roky de tekst kon meelezen. Hij zong het braaf op van het papier, echter doordat hij zijn gezicht wegdraaide zong hij dusdanig ver naast de microfoon dat hij geheel onhoorbaar was. Van dat soort dingen dus. Zodoende kreeg dit concert soms ook iets koddigs.
Toen alles was gedaan en de toegiften waren gepasseerd, toen mompelde Roky zowaar nog een ‘thank you’ in de microfoon, waarna zijn rijzige gestalte langzaam richting de donkere coulissen wegwaggelde. Het publiek bleef joelend achter en leek eendrachtig te beseffen dat dit echt de allerlaatste keer was geweest. Vaarwel Roky, hoorde je bijna als gemeenschappelijke zucht door de zaal trekken. Het is goed zo Roky. Hopelijk geniet je nog lang van een mooie oude dag daar in Texas. Dag Roky.
En in gedachten zag ik het meteen al voor me: hoe Roky een teruggetrokken leven gaat leiden, daar in het landelijke buitengebied van Austin. Hoe hij tot rust komt in een oude ranch die een bevriende fan hem aangeboden heeft, Roky kan daar blijven wonen zolang hij maar wilt. Hoe hij daar dan in de late middagzon op de veranda zit te snorren, zijn opgezwollen handen gevouwen over zijn imposante buik. Trouwe vrienden die hem komen opzoeken ontwaren soms een milde glimlach om zijn mond en horen dan toe hoe hij het refrein van ‘Levitation’ dromerig voor zich uit zit te neuriën.
Maar de waarheid is weerbarstig, de werkelijkheid in Amsterdam toch iets minder idyllisch. Sterker nog: het vervolg op zijn optreden was eerder ontluisterend. Ik heb getwijfeld of ik daarover moet beginnen op een onbetekenend blogje als deze. Maar vergeef het mij lieve lezer, het móet gewoon, het voelt aan als mijn journalistieke plicht ofzo. Wel lastig. Ahum, okay….het zat zo:
Na afloop bleven we nog wat in die tent hangen en we besloten er een hapje te gaan doen. Afijn, we waren al bij het toetje aanbeland toen ik moest pissen. Ik daalde af naar de toiletten beneden en… hey, dacht ik nog op de trap, daar heb je die jug-speler! Binnen gekomen in de toilet ontwaarde ik een vent bij de pissoirs. Tot mijn afgrijzen stond hij met zijn hoofd naar achteren gebogen en met zijn spijkerbroek afgezakt tot onder zijn bilnaad. En dat was nog niet alles: hij stond ook onstuimig te plukken aan zijn geslachtsdeel. Niet duidelijk was of hij dat deed om de resterende urine eruit te wapperen ofwel louter uit seksuele motieven. In verlegenheid gebracht dook ik instinctief weg tussen twee schaamschotten. En toen begon het te dagen….mijn God dacht ik, dat is Roky himself…
Toen ik voorzichtig nogmaals om me heen begon te loeren bleek hij het inderdaad te zijn. Dit keer stond hij pal achter me, voor de spiegel. Met zijn broek nog steeds afgezakt stond hij nu met een wilde blik zichzelf aan te kijken terwijl hij met zijn ellebogen een soort van kuiken nadeed. Mijn God…verder niemand in die plee, ook dat nog… Maar oef, luttele seconden later stonden ineens twee bandleden (waaronder die jug-speler weer) om hem heen, Ze mompelden onverstaanbare, geruststellend klinkende woorden terwijl ze hun best deden zijn broek weer op te hijsen. Mijn God….
Nu, een paar dagen later, heb ik het allemaal nog eens laten bezinken en is mijn respect voor die bandleden alleen maar groter gegroeid. Want ga er maar aanstaan: je bent jong, je droom komt uit, je gaat op Europese tournee. Vliegreizen, busje in busje uit, hotel in hotel uit….En dan op pad zijn met een man die (laten we het onder ogen zien) feitelijk een psychiatrisch patiënt is. Ongetwijfeld hebben ze een hoop met hem te stellen op deze tournee. De liefde voor zijn muziek én de liefde voor Roky moeten dan wel heeeeel diep zitten. Chapeau dus voor deze jongens, ook zij zijn Grote Helden!
(pics by Joan)
Comments
Related Posts
Dylan Leblanc laat ons denken →
Gezellig wit boomeravondje met Nitzer Ebb en Front 242 →
Tropical Fuck Storm bijt, zuigt en schuurt dat het een aard heeft →
