Ryan Adams winkelt in de Action

Wat de toekomst gaat brengen is ongewis en daar moeten we het mee doen. Wie dat niet trekt, kan zich echter vasthouden aan een paar kleine zekerheden: er zal altijd weer een Woody Allen-film uitkomen, Feyenoord zal wederom geen kampioen worden en bij de eerste vriesnacht komen de ijsmeesters bij elkaar. En er is altijd weer dat nieuwe Ryan Adams-album om naar uit te kijken. Er is in dit millennium nog geen jaar voorbij gegaan zonder op zijn minst één nieuwe plaat van het fenomeen uit Jacksonville, Noord-Carolina, die de liedjes als warme broodjes uit zijn mouw lijkt te schudden. En het is altijd weer net die plaat die je niet verwachtte. Dacht je dat Ryan een nieuwe country-plaat ging uitbrengen, dan trakteerde hij je doodleuk op een hardrock-album. Verwachtte je een nieuwe serie sterke nieuwe nummers, dan strafte hij je met een serie zeldzaam flauwe, ongeïnspireerde liedjes of juist rare pathetische piano-ballades.
En nu heeft Ryan plotseling besloten een album van Taylor Swift in zijn geheel te coveren. Ik moet heel eerlijk bekennen dat de naam Taylor Swift mij nauwelijks bekend in de oren klonk. Dat schijnt dus een heel grote tienerster te zijn in de Verenigde Staten die met de plaat 1989 allerlei records heeft gebroken… Is mij volledig ontgaan. En precies dat album heeft Ryan besloten van voor naar achteren in dezelfde volgorde te spelen. Alsof Neil Young in 1975 had besloten om na Harvest de plaat Mississippi van Pussycat uit Brunssum te gaan coveren.
De scepticus krijgt het echter flink te verduren op dit nieuwe album. Want 1989 van Ryan Adams is echt een prachtig album geworden. Ryan zingt op zijn best en bespaart ons dit keer de pathetische vocale aanstelleritis die een aantal van zijn laatste platen ontsierde. Maar meer nog; de liedjes staan als een huis, ze zitten vol spanning, mooie orkestratie, lekker tempo. Geweldig kortom.
Natuurlijk heb ik toen het origineel er eens bij gepakt; 1989 dus van Taylor Swift. Was dat echt zo’n goed album? Mij overviel daarop een verbazing die zeer moeilijk te schetsen is. Het album 1989 van Taylor Swift laat zich nog het beste omschrijven als een van goedkoop Taiwanees plastic vervaardigd pruldingetje uit de schappen van de Action. Muziek voor in een slechte sportschool met net iets te pretentieus getatoeëerde Viva-lezeressen. Volkomen terecht dus dat ik dit fenomeen niet kende want op dat soort plekken kom ik niet.
Maar Ryan Adams luisterde blijkbaar door al die botox-beats heen. En transformeerde de wegwerpmuziek van Taylor Swift in een van de beste albums van 2015. Er zijn weinig momenten in het leven dat je met genialiteit geconfronteerd wordt; dit was zo’n moment.