Saaaaaaai…
The Kryng heeft een nieuwe plaat uit! Het nieuws zou saai zijn als het niet zo opwindend was. Hun derde plaat alweer. Zou die net zo goed zijn als de eerste twee?
Oordeelt u zelf alhier. Dan lul ik ondertussen verder…
Oh, en het antwoord op bovenstaande retorische vraag is ‘ja’.
De zwart-witte, minimalistische hoes doet denken aan De Stijl en het werk van Piet Mondriaan. Maar de muziek is allesbehalve kleurloos. Op elpee nummer drie maken de boys volop gebruik van de mogelijkheden die een studio biedt. Ik kreeg er hetzelfde opwindende speeltuingevoel van als wanneer ik voor Victory Boogie Woogie sta.
So Many Girls is de meest veelzijdige elpee van de drie langspelers die The Kryng tot nu toe heeft afgeleverd. Natuurlijk zijn The Beatles nooit ver weg, maar er is veel meer aan de hand. US garage, freakbeat, folk(rock), merseybeat, psychedelica en pop spelen een vrolijk spelletje stuivertje wisselen met elkaar. Ik bespeur zelfs kloddertjes ‘moderne’ invloeden (powerpop, vroege REM) op het doek.
Kantje 1 begint met het Byrds-achtige titelnummer in extreem links/rechts stereo. Een noviteit in het kleurenpalet van The Kryng. Het zorgt voor een mooie open sound maar ik zal er nooit fan van worden. Vooral waar het drums en zang betreft. Maar daar is de monoschakelaar voor uitgevonden.
Na het folky openingsnummer is het rocken en grooven geblazen met If I Could. De swingende tamboerijn en waanzinnige orgelsolo geven perfect het speeltuingevoel weer dat deze plaat zo kenmerkt.
De toffe nummers vliegen je om de oren, maar absoluut hoogtepunt van kant 1 is Woman In My Head. De productie en instrumentatie tillen het nummer boven al het andere moois uit dat er omheen valt te beluisteren. Wat een drama! Zeldzaam en bijzonder in het toch al zeldzaam bijzondere oeuvre van The Kryng.
Net zoals het daaropvolgende liedje Can Get Better, maar dan anders. Een lieftallig klinkende akoestische ballade over een hopeloze liefde. De engeltjes van Syd Barret en John Lennon zaten op Mark Ten Hoors schouders toen hij deze schreef. Wonderschoon…
Kantje 2 begint in met het lekker jengelende en Big Star-achtige Chyld. Dat gezegd hebbend, nergens klinkt The Kryng als een aftreksel of kopie van wat liedjesschrijver Mark thuis in de platenkast heeft staan. The Kryng klinkt als The Kryng. Het is meer een echo van herkenning die nagalmt als de plaat is afgelopen. De liedjes zelf zijn Mark Ten Hoor ten voeten uit.
Na een driedubbel elektrisch openingssalvo is het met Another Girl Now tijd voor een akoestische adempauze. De geweldige achterwaartse solo die het liedje siert had zo op Revolver kunnen staan. En nu we het toch over The Beatles hebben, in het volgende nummer wordt voor de verandering iets Melotron-achtigs uit de kast getrokken. En zo viel ik al luisterend van de ene verbazing in de andere.
The Kryng schildert met de drie basiskleuren, maar door daarmee aan het mengen te slaan kan je alle kleuren maken. In ieder liedje is wel iets aan de hand. En met de puike productie van Arjan Spies als vernislaag is het plaatje compleet, het schilderij af.
Kleurrijk en divers. So Many Girls van The Kryng is een topelpee!
Comments
About the Author
Der Wolfshund Der Wolfshund - a.k.a. Barry Hofstede - is an independent writer. His work includes: theatre plays, short stories and song lyrics. He's also a columnist and story teller. Besides that, he's an avid record collector, part time rock star and deejay.
