Samantha nog meer in de voetsporen van Madonna

Zoals intimi weten zijn wij hier op de Zaag ook maar jongens van vlees en bloed. Dat feit zal er de domme reden van geweest zijn dat we rond 2011 helemaal vielen voor het New Yorkse bandje FRIENDS. Niemand die ons dat destijds kwalijk nam, de hitsige, diepe pop-funk met zwoele female vocalen van hun debuutsingle “I’m His Girl” was gewoon akelig goed. De hele dag door liepen we in het redactiehonk dat nummer mee te blèren: “When you see me walking around with him, I’m not just another chick, I’m his girl,” zongen we dan. We staarden er dan een beetje afwezig bij want van zo’n bezitterige vrouw kun je alleen maar dromen natuurlijk. Kom, laten we het nummer nog eens opzetten:

Ook live kon FRIENDS ons bekoren, al wisten we er meteen een stevige kanttekening erbij te maken. Even een zelfcitaatje uit die tijd, na een optreden in Rotown: “Live houden FRIENDS die sound gelukkig aan: een springerige funkbas, veel percussie en af en toe van die Afrikaanse gitaarriedeltjes. Twee beeldschone dames bepalen het gezicht van FRIENDS, vooral de bassiste is erg cool. De zangeres is misschien nog wel mooier, maar heeft duidelijk Madonna-pretenties zoals ze daar op podium ronddartelt. Nee, we vertrouwen dit niet helemaal; zodra ze de kans krijgt keert ze haar New Yorkse indie-vriendjes de rug toe en smeert ze ‘m richting sterrendom, let maar op! Voor de zekerheid hebben we haar NAW-gegevens nog even gecheckt: Samantha Urbani is de naam. Nou, daaraan zal het niet liggen in ieder geval, de perfecte popsterrennaam.“

Friends in Rotown

Die malle profetie kwam nog aardig uit ook. Nadat we een paar maanden later een minstens zo’n cute optreden van FRIENDS meemaakten bij Primavera, Barcelona was het snel afgelopen met de pret. De band kwam met een tegenvallend debuutalbum (‘Manifest!‘), pruttelde nog even wat door en nog geen jaar later lag het hele boeltje op zijn kont. Samantha ging er toen -je raadt het al- lekker alleen vandoor.

urbani friends

Mij hoor je mij niet zeggen dat we Samatha vanaf dat moment gingen stalken maar we volgden haar wel op de voet. Zo meldden we hier kort daarop al dat Samantha het liefje en muzikaal medeplichtige was van Dev Hynes aka BLOOD ORANGE. Van eenzelfde importantie was daarna haar duet met George Lewis Jr. aka TWIN SHADOW. En niet zomaar een liedje hè. Nee, dat betrof de indie-klassieker der indie-klassiekers die zij saampjes waagden te coveren: ‘There’s A Light That Never Goes Out’ van THE SMITHS. Hoor toch verdomme nog eens hoe fraai:

Kortom: talent heeft Samantha zeker wel en ook weet ze goed hoe ze aan moet pappen met the next hip guy. Ambitieus Italiaans vrouwenbloed kruipt waar het niet gaan kan… Maar daarmee lijkt haar verwantschap met Madonna toch te stokken want zoiets futiels als een internationale doorbraak lijkt er voor haar voorlopig niet in te zitten. Maar ach denk ik dan, stardom is voor de dommen, mijn Saman is daar veels te snugger voor.

Stoomcursus Samantha

Toch verraste ze onlangs vriend (mij dus) en vijand (heeft ze die wel?) met een nieuwe career-move. La Urbani is namelijk de muziek-biz ingegaan, ze heeft nu haar eigen platenlabel! Meteen doemen de Madonna-associaties weer op want was het niet La Ciccone die ooit haar eigen Maverick-label opstartte? Met ‘Jagged Little Pill’ van ALANIS MORISETTE had ze een bestseller van jewelste in handen (33.000.000 verkochte ex). Dat het uiteindelijk niet best afliep met Maverick Records doet nu even niet ter zake.

Het label van Samantha gaat URU heten en binnenkort komt de eerste release uit en dat wordt meteen een interessant plaatje. Het betreft namelijk een re-issue van een tot dusverre totaal onbekend gebleven Britse electro-ACT uit 1981. REXY was de naam daarvan en ‘Running Out Of Time’ was de titel van hun enige album. Deze wordt nu dus opnieuw uitgebracht. Obscure synth wave op URU? Ja joh, waarom niet! Op 18 maart is de verschijningsdatum. Hier alvast een voorproefje:

REXY was de band rondom het 19-jarige kunstacademietiepje Rex Naymann. Ze werd begeleid door o.a. toetsenman Vic Martin (die later nog met EURYTHMICS en BOY GEORGE zou samenwerken). Haar vokalen klonken nogal nonchalant en dat was precies de bedoeling. Ze praatte meer dan dat ze zong en dan ook nog eens met zo’n verveeld stadsaccent. In ieder geval: Samantha herkende zichzelf er meteen in, een lang gekoetserde wens gaat nu in vervulling want van zo’n classy re-release kun je alleen maar dromen natuurlijk. Goed bezig Sam!

rexy-running
Gewild dingetje: deze Nederlandse 45 rpm doet al gauw 45 eur