Samen vallen en opstaan met Metropolis Festival
Op een zeer zomerse zondag beleeft Metropolis een jubileumeditie, het festival bestaat dit jaar namelijk op de kop af een kwart eeuw. Het festival heeft in de loop der jaren talloze hoogte- en dieptepunten gekend, zoals dit jaar nog het faillissement van organisator JMR, of zoals vorig jaar de plensbuien. Maar als een soort bakker Van Münchhausen heeft het zichzelf telkens weer als een phoenix uit de bagger weten te sleuren, of zoiets.
Dit jaar is men er toch mooi in geslaagd om vier podia met goeie muziek bijeen te scharrelen. Ze staan ook nog eens op veilige afstand van elkaar. Dus niet meer zoals twee jaar terug toen de twee aangrenzende podia elkaar vrolijk aan het overstemmen waren. Maar Metropolis zou Metropolis niet zijn als er zich niet opnieuw een struikelblok aandient. Dit keer is de catering de steen des aanstoots. Op het hele terrein zijn maar een paar kleine biertentjes te vinden, en dat terwijl de beukende hitte het volk juist doet snakken naar het stelselmatig nuttigen van veel van die goudgele rakkers.
Deze meiskes houden het niet langer uit gewoon
Lange tijd staat er dan ook bij elke tap minimaal een man of 200 op zijn beurt te wachten. Achter de toog daarentegen staan een paar slome duikelaars, er zit totaal geen tempo in. Studenten vermoeden we: van die gedemotiveerde lui die voor 4 euries per uur zijn ingehuurd en nergens kaas van hebben gegeten. Zodoende lopen de wachttijden voor een drankje op tot -eigen ervaring- een half uur (!) En dat onder de felle zon, dus allicht dat er veel gemopperd en gescholden wordt. Overigens, de enige tent waar alles wél vlotjes verloopt is de muntjesverkooptent!
De mafste types kom je tegen daaro
O ja, er was ook nog muziek. SIC ALPS om mee te beginnnen. Na allerlei recente successen van garagebands van Amerikaanse makelij kon je er op wachten dat nu ook de mindere goden het vliegtuig ingetrokken worden. Sic Alps deed al eerder een lo-fi NL-toertje en staat nu dus plots groot op Metropolis. In de publiciteit wordt hun dynamic slacker psych voor het gemak maar meteen over een kam geschoren met Ty Segall, Mikal Cronin, Thee Oh Sees, etc.
Nou, de band speelt leuk en groovy, maar niet meer dan dat. Veteraan-frontman Mike Donovan heeft zo te zien wat lokale schooljongens meegelokt, dit is duidelijk een twee-generaties-band. De nummers klinken live wat gewoontjes en van hun unieke uitstraling moeten ze het ook al niet hebben. En godskolere, wat staat het geluid tyfushard! Omdat we niet zo’n trek hebben in een permanente gehoorbeschadiging houden we het halverwege voor gezien. En hey, horen we daar bij het afdruipen niet een covertje ingezet worden van The Seeker van the Who?
De juniorenafdeling van Sic Alps
JACCO GARDNER dan. Gelukkig heeft hij de Ot en Sien-achtergrondfilmpjes dit keer thuisgelaten. Voor de rest is het het vertrouwde en fijne Jacco-geluid met de bekende Spa Rood-psychedelica. De aandachttrekkerij van de lolbroekdrummer daarentegen gaat steeds meer irriteren, en …. Maar wacht even….. dat is verassend: Jacco speelt nu ook een paar nieuwe nummers en die eindigen beide in (voor Jacco-begrippen dan) heavy instrumentale freak-outs. Klinkt goed! Heeft er nu dan eindelijk iemand met visie ‘per ongeluk’ een leuk pilletje tussen zijn broodje gezond gepropt? Of zouden bij hem op tournee door de USA de schellen van de ogen zijn gevallen? Hoe dan ook, de herfst van 1967 lijkt nu definitief aangebroken te zijn in Huize Gardner!
Kick Out The Jams, Jacco!
Dan is het tijd voor de TRAUMAHELI’S. Zoals bekend muzikaal weinig om het lijf hebbend, met 13-in-een-dozijn liedjes, af en toe zelfs tamelijk plat met deze basloze bezetting. Maar goed, voor de vele aanwezige onnozelaars voor wie The Oblivians nog een enigma vormen gaat er een wereld open natuurlijk.
Maar toch, ondanks de muzikale beperkingen krijgen ze van de K-zaag redactie een tien met een griffel voor Gedrag en Vlijt. Deze Grunnen-boys weten met minimale middelen maar met een enorme berg flair er een ware happening van de maken. Karrenvrachten energie worden er tegenaan gegooid en ze zetten gewoon een knalgoeie show neer. En dus worden er vanuit strategische plekken in het publiek supersoakers ingezet terwijl Mark Lada al crowdsurfend over onze hoofden heen helicoptert…. Topentertainment!
Na Traumahelicopter heet in Nederland Imitatieland de nieuwste loot aan de naäap-stam MOSES & THE FIRST BORN. Knap musiceren is het probleem niet bij deze Eindhovenaren, wel het aanboren van zuivere inspiratiebronnen. Want in plaats van te tappen uit de eigen zielenroerselen, speelt deze band liever leentjebuur bij de bekende hippe bands. Wel eens een pijnlijk precieze imitatie van the Black Lips gehoord? moet je deze hieronder horen: Werkelijk tot in de finesses nagedaan! Op zich knap…
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=CfhMdBez4b4&w=560&h=315]
Een paar jaar terug coverde DE KIFT eens in WORM Rotterdam op indrukwekkende wijze een stel oude nummers van de lokale commie-punx De Rondo’s. Bij wijze van eerbetoon was dat, in het kader van een cd-reissue. Diezelfde Kift collaboreert nu met een andere Rotterdamse band, namelijk RATS ON RAFTS. Ook dit keer gaat het om een eerbetoon, maar dan mbt het 25-jarige jubileum van het festival waar ze spelen. De twee bands staan dit keer gezamenlijk op het podium, waarbij in het oog springt dat de ene band toch zeker anderhalve generatie ouder/grijzer is dan de ander. Maar of met negen man tegelijk elkaars nummers spelen nou iets interessants oplevert? … In ieder geval wel een mengelmoes aan stijlen en een kakofonie aan geluid, dat wel.
Hoogtepuntje van het festival is wat mij betreft het Finse K-X-P. Ze zien er totaal gothic uit (tot en met een zwartlederen, met studs bezaaide slagerschort!), maar schijnt bedriegt. Muzikaal zit het razend knap in elkaar bij deze band en een vette groove staat steeds voorop. Oftewel ”intense post-krautrock-acid-house’ aldus de Metropolis website, die hun nieuwe plaat beschrijft als: ‘…een album vol met rock ‘n’ roll shamanisme, glam-punk gekkigheid, malende dance en elektronische Motorhead techno, free jazz, drone, noise en pop.‘ Hallo, ben je daar nog?
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=sYKDiB_MWi4&w=560&h=315]
Daarna ook nog de beukrock van PARQUET COURTS uit de US of A ondergaan. Helaas was ik op dat moment niet meer in goeden doen. Veel zon en veel bier is uiteindelijk een beroerde combinatie, kan ik je verklappen. Nee, het valt toch om den drommel niet mee om je op zondagavond nog helemaal te geven terwijl Grolsch-benen je parten beginnen te spelen en allerlei maandagochtendkwesties reeds door je kop beginnen te spoken, brrr!
Parquet Courts, helemaal aan het einde van de dag. Hieronder met hun hitje Borrowed Time
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=lsygwAVtwd0&w=560&h=315]
Comments
Related Posts
Last Night At Club vinex, Vol. 8 →
Almost had to Start a Fight →
Oogst 2016 →
4 Responses to Samen vallen en opstaan met Metropolis Festival