Schiet Courtney Barnett tekort?

Hèhè, eindelijk effe tijd om mijn gevoelens richting Courtney Barnett van me af te schrijven. Afgelopen dinsdag trad ze op in Paradiso.

Courtney Barnett, wie kent haar niet? Als een komeet-on-speed is deze frêle Australische deerne het afgelopen jaar omhoog geschoten. Slechts anderhalf album plus wat losse flodders waren daarvoor nodig. Nu staat ze als top-act aangekondigd op zowat elk ter zake doende zomerfestival en het einde is nog lange niet in zicht. Alhoewel… een ervaren rockrot als ik denkt te weten wat een dergelijke vuurpijlopkomst betekent: het acute gevaar van ‘too much too soon’ ligt ondubbelzinnig op de loer. Oppassen dus, wijffie!

courtneybb
Bladzijde uit het dagboek van Courtney met daarop het huidige tourschema. Indrukwekkend!

Eerst even eerlijk opbiechten: een optreden van haar in Barcelona, een paar jaar geleden, deed mij bepaald niet ontwaken uit de sluimerstand. Maar haar alom bejubelde LP ‘Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I just Sit’ van een jaartje terug deed alles op zijn kop zetten, mijn interesse was gewekt! Zodoende kwam die Paradiso-show van afgelopen dinsdag like manna from heaven. Ik gaf mijzelf een herkansing als het ware. Ofwel, een re-assessment van Courtney was volledig op zijn plaats, zou de HR-functionaris in mij opmerken.

Welnu, Courtney is shithot en dus is de zaal bomvol. Naar voren dringen lukt niet en halverwege achterin hangend valt op dat verdacht veel heren uit de leeftijdscategorie 35-45 zich daar ophouden. Massaal zie ik ze daar staan glunderen, de blikken strak op het podium gericht. Een coole rockchick wil immers iedereen wel als vriendin, bedenk ik me. Maar meer dan platonisch kan die vriendschap niet zijn natuurlijk, en in zo’n fantasiewereld doet het niet ter zake dat Courtney in werkelijkheid een lesbisch potje is. En dan moet die spaarzaam bedeelde liefde ook nog eens gedeeld moet worden met een 500-tal mede-aanbiddders, het is toch wat!

Dusdanig reikhalzend is er naar Courtney’s komst uitgekeken dat dit het optreden gemakshalve bij voorbaat al tot ‘legendarisch’ bestempeld is, zo lijkt het. Te midden van zo’n devote ambiance lijkt niemand te zitten wachten op een kritische beschouwing. Nou, zo bekrompen wil ik niet zijn hoor hee, ik ben dapper genoeg om een paar kanttekeningen te plaatsen.

courtney barnett5
(live pics by JG; hij vond het wel een top-concert!)

Laten we het om te beginnen eens over het geluid hebben. Na 50 jaar Paradiso weten ze daar nog steeds niet hoe het moet. Ondanks het feit dat er een simpele band in triobezetting op het podium staat versmelt het basgeluid der basdrum met het basgeluid der basgitaar, hetgeen resulteert in een oerlelijk en amorf beukgeluid dat gedurende de hele eerste helft van optreden aanhoudt. Haar prijsnummer ‘Pedestrian at Best, ’ juist bedoeld om de boel in de tweede versnelling te gooien, gaat op deze manier jammerlijk de mist in. Is Courtney dit kwalijk te nemen? Ja natuurlijk! Genoegen genomen met een slappe soundcheck en/of een amateur als geluidsman ingehuurd. Hier gelden geen excuses. Op dit niveau mogen dat soort fouten niet voorkomen, moppert de voetbaltrainer in mij.

courtney barnett

Maar misschien kiest Courtney wel doelbewust voor een sonische overrompelingstactiek. In een dergelijk geval is de subtiliteit altijd het grote slachtoffer. Dan valt op dat live niet alle liedjes van Courtney even sterk uitpakken. Sommige (op de plaat sterke) nummers komen dan nogal opvullerig over. Daar komt bij dat Courtney -met zo’n nog korte carrière achter de rug- slechts kan terugvallen op een beperkt aantal sterke troeven, die ze dan ook keurig over de duur van het optreden verdeelt. Verder is het optreden niet bepaald van epische proporties, al na een minuut of 70 staan we al op de Weteringschans een verfrissend sigaretje te paffen.

Nog een opvullertje? Courtney covert The Grateful Dead tijdens het toegift

Hoe het dan verder moet met Courtney? Even in mijn kristallen bol koekeloeren: dat hangt volledig van haarzelf af vrees ik. Als ze nog een paar van dit soort memorabele platen weet af te scheiden en ze houdt in het oog dat ‘smalll is beautiful,’ juist dan ligt een superstarship binnen in het verschiet. Maar als ze weigert haar geluidsman op staande voet te ontslaan, volledig gaat voor stadionrock en aan komt kakken met een mindere tweede plaat dan voorzie ik voor 2017 een status als ‘last year’s thing.’ Gecontroleerd laten uitbranden, zou de brandweercommandant in mij in dat geval willen adviseren. Remember Sharon Van Etten?