Schijnbare nonchalance bij Litzberg
Les een voor recensenten is dat enige afstand tot het onderwerp nodig is om een evenwichtig weergave ervan de garanderen. Teveel betrokkenheid kan zomaar een wij-van-wc-eend-adviseren-wc-eend-effect in de hand werken. Tegelijkertijd is het natuurlijk nooit mogelijk om totaal blanco iets van een boek, film, plaat of concert te vinden. De meningsspier is namelijk altijd actief en kleurt zo vanzelf elke indruk. Veel recensies zijn dus onbewust al geschreven voordat de film is gezien of het concert heeft plaatsgevonden Kortom: objectiviteit bestaat niet. Dit soort bespiegelingen gingen door mijn hoofd toen ik vrijdagavond Ekko bezocht om naar LITZBERG te gaan kijken en luisteren. Dat is namelijk niet alleen de band van Utrechts beste gitarist, maar ook die van mijn oude buurman. Zij zijn een en dezelfde: Mathijs Peeters. Maar was daarmee de afstand niet te klein? Een zinderend uurtje met de band van Mathijs namen al mijn twijfel weg.
Mathijs zal overigens de eerste zijn om me erop te wijzen dat Litzberg dan misschien wel “zijn” band is, maar dat het toch echt een team is waar minimaal drie andere individuen een belangrijke rol in spelen. Niet voor niets stelde hij ze gisteren nadrukkelijk aan ons voor. We noemen hun namen daarom ook hier even, zodat de lezer ze een inwendig applaus kan geven. Het zijn Robin Saaze op gitaar, in wie de oplettende muziekliefhebber de eenmansband ROBBING BANKS herkent, Rinse Visser op bas en Otto de Jong op drums. Toch draait het stiekem allemaal toch wel een beetje om Mathijs. En zijn Gibson SG natuurlijk. En zijn Fender Jazzmaster. Gitaren trouwens die het handelsmerk zijn van achtereenvolgens Jeff Tweedy en Johnny Marr – geen onbelangrijk detail. Maar waar menig gitarist zich op gelijke hoogte als dat soort types waant door alleen al de gitaar in zijn bezit te hebben, weet Mathijs er akkoorden en solo’s uit te toveren waar bovengenoemde heren U tegen zouden zeggen terwijl ze hun hoed afnemen.
Niet zo gek dus dat Mathijs al sinds jaar en dag zijn kenmerkende gitaargeluid toevoegt aan verschillende (Utrechtse) bands en gezelschappen. Hij was volwaardig bandlid van Utrolimbobands SANDUSKY en THE GASOLINE BROTHERS, maar speelde ook zijn snaartje mee met andere grootheden zoals JAAP BOOTS & DE NATTE HONDEN, JOAST (nu bijna vergeten, maar in 2010 toch goed voor een optredentje bij DWDD) en twee bands van Michiel Flamman (wat zou hij tegenwoordig doen?): SOLO en UNTERWELTEN. Daarnaast is hij de vaste chauffeur van zijn jeugdhelden The Posies als die Nederland weer eens rondtoeren.
We kunnen dus vaststellen dat Mathijs zijn sporen in de Nederlandse popmuziek al ruimschoots verdiend heeft. Desondanks waren zijn talent noch ambities helemaal uitgerijpt. Hij wilde ook zelf wel eens was. In 2017 was er daarom REIGER, de eerste incarnatie van de band die vrijdagavond voor onze neus stond. Die band maakte twee EP’s (treffend EP#1 en EP#2 genaamd) en toerde wat, om vervolgens van de aardboden te verdwijnen. Zelfs op Bandcamp en Spotify is geen spoortje van Reiger meer te beluisteren. Zouden Mathijs en zijn bandgenoten niet tevreden zijn geweest met dat werk? Heeft het te maken met duidelijkheid in PR (twee bandnamen is erg onhandig)? We kunnen er alleen naar gissen. Of nou ja, we kunnen het ook gewoon vragen aan Mathijs, maar dat heb ik dus niet gedaan vrijdag. Hoe dan ook: met zijn “nieuwe” band Litzberg (waarvan de bandleden dus voor 75% dezelfde zijn als van Reiger) lijkt Mathijs een nieuwe weg naar de spreekwoordelijke top ingeslagen te hebben. Want jongens, wat een fijne plaat hebben die heren gemaakt. “Onnederlands fijn” zou ik In_My_Head zelfs willen noemen als dat niet zo’n flauw cliché was.
Terug naar vrijdagavond. Ik had Litzberg nog niet zien optreden en was meteen verrast door het solide bandgeluid. Niet gek als je erover nadenkt. Deze heren spelen al een aantal jaartjes samen en zitten midden in een tour van In_My_Head. Vorig weekend stonden ze bijvoorbeeld nog op Noorderslag. Ze zijn dus lekker op elkaar ingespeeld en de heren staan er ontspannen en zelfverzekerd bij. Een beetje nonchalant zelfs. Ze laten zich de pis zogezegd niet lauw maken. Ook niet door een voor driekwart gevuld Ekko.
Dat die zelfverzekerdheid ook een beetje een pose is, blijkt als Mathijs ons tussen twee nummers door vertelt dat hij driekwart van de bezoekers kent en dat dat toch wel enige spanning veroorzaakt. Tsja, dat heb je bij thuiswedstrijden. Maar inderdaad, tijdens het ophangen van mijn jas hoorde ik andere bezoekers aan elkaar vertellen dat ze gingen kijken naar de band van de vader van die jongen waar hun zoon mee op voetbal zit. Dat de band van die voetbalvader zich dan ook nog eens van wereldklasse is zal ook die bezoekers verrast hebben.
Schijnbaar nonchalant dus spelen Mathijs en zijn mannen vrijwel de gehele debuutplaat, waarvan de nummers live nog wat vinniger overkomen dan op de plaat. Dat geldt met name voor Try_Again (die underscore is van de band hè). Dat nummer is sowieso al een hoogtepunt op de plaat, maar live ontpopt het zich tot een regelrechte krautkraker. Je krijgt bijna plaatsvervangend kramp in je vingers als je de bassist minutenlang hetzelfde motiefje hoort spelen, terwijl de twee gitaristen losgaan in solo na solo. Niet van die lelijke vingervlugge met veel noten, maar meer in de stijl van een Jeff Tweedy of een Johnny Marr: uitgesponnen en vervormde noten. Dat de drummer de hoofdrol speelt in dit nummer had je al geraden. Zowel band als publiek gaan volledig op in deze trip. Halverwege het nummer doorbreekt Mathijs de vierde wand door een willekeurige bezoeker (niet echt natuurlijk) te sommeren zijn gitaar over te nemen, waarna deze held een nog grommender geluid toevoegt aan dat van de band. Publieksparticipatie in het kwadraat.
Nog zo wat hoogtepunten uit de set: een lekker swingende versie van Some_Day (waarvan ik vermoed dat Mathijs het voor zijn kinderen geschreven heeft). Een loepzuiver Hollow_Man, waarbij Mathijs ons uitnodigt om te huilen, maar waarbij hij toch vooral zijn eigen gitaar laat huilen. Een Wire-achtig ultrakort nummer, waarin ik Get It On van Reiger meende te herkennen (maar ik kan er zomaar naast zitten). En als klap op de vuurpijl een zeer breekbare solo-uitvoering van Hide_N_Gone, dat hij naar eigen zeggen pas voor de tweede keer live speelde. Geen speld te horen in Ekko.
Eigenlijk was ik na twee nummers al vergeten dat ik naar de band van mijn mijn oude buurman stond te kijken. Litzberg is namelijk gewoon een van de beste en leukste livebands van Utrecht en zelfs van Nederland, die een veel groter publiek verdient. Ga maar eens luisteren op Spotify. Of nog beter: stap op je fiets en schaf In_My_Head aan bij Plato in de Voorstraat. Ik weet zeker dat ze je de plaat met plezier verkopen – de complete bemanning van die platenwinkel stond vrijdagavond namelijk met zijn of haar neusje aan het podium geplakt. Nou, meer aanbeveling heb je niet nodig lijkt me.
Alle foto’s bij dit stukje zijn genomen door Anne-Marie van Rijn. Dank!
De vrienden van Darthfaber waren er trouwens ook: https://darthfaber.wordpress.com/2020/01/25/litzberg-ekko-utrecht-24-jan-2020/
Comments
Related Posts
Energie met vraagtekens bij Beige Banquet →
Weet Mandy, Indiana de hooggespannen verwachtingen wel waar te maken? →
‘Alternatieve indie’-avond in TiVre is voor 66,6% goed →
Pingback: Litzberg – Ekko, Utrecht, 24 jan 2020 | darthfaber