Shame en de gitarist die altijd gelijk heeft

Vandaag geven we het woord aan onze gastscribent Burned Toast. Okay, kom er maar in, jochie!

‘Uw gastschrijver luistert elke dag naar BBC Radio 6 Music. Ook nu staat-ie aan en luister ik naar het ochtendprogramma van funny man Shaun Keaveny (die trouwens, echt waar, regelmatig 3FM jingles van Corné Klein draait, inclusief het typische accent van een Nederlander die Engels spreekt). De reden dat ik ben gaan luisteren naar 6 Music is dat mijn schoonfamilie aan de verkeerde kant van de Noordzee zit. Aangezien uw gastschrijver graag wilde laten zien dat hij de ideale schoonzoon ever was, besloot hij in 1996 zich te verdiepen in het land van zijn geliefde.
Kort samengevat: Engeland is onderdeel van het Verenigd Koninkrijk (VK) en niet andersom, Welsh is een onbegrijpelijke taal, Schotland houdt met z’n olie het VK draaiende, Noord-Ierland wil bij Ierland horen maar dat willen de Ieren niet terwijl Noord-Ieren zich Ieren noemen, ze rijden er links, Irish Travellers zijn zigeuners die uit Engeland komen maar Europa onveilig maken, het metrisch systeem is sinds 1973 in het VK verplicht maar niemand gebruikt het en Oasis vindt zichzelf de beste band ooit.
Kortom, zo’n land wil je helemaal niet in de EU hebben.

Maar mijn verdieping heeft ook enkele andere zaken aan het licht gebracht: de bitters van Boddington hebben een floating widget, een rugby scrum is onmenselijk, crumpets zouden verplicht verkocht moeten worden bij AH en Jumbo (en Scotch eggs ook), de regels van cricket zijn na 20 jaar nog steeds niet duidelijk, Yorkshire is gewoon heel mooi en BBC Radio 6 Music is een fijn radiostation.
BBC Radio 6 Music is alleen digitaal te beluisteren, dus via internet en DAB. Ondanks het digitale luisteren er gemiddeld per week 2,2 miljoen mensen. Waarvan ik er dus één van ben (en CBC’s Peter te Bos ook, las ik pas geleden). Maar wat draaien ze daar dan, hoor ik u vragen. Nou van alles dus. Behalve die ene, het ondergeschoven kindje van de populaire muziek: metal (en alle aanverwante stromingen). Maar niet alleen Corné Klein maar ook Pip Blom komt regelmatig voorbij. Onze Pip is een ware hype aan het worden bij BBC Radio 6 Music.

Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat de Britse (muziek)pers van hypen houdt: een bandje is niet leuk maar ‘awesome’, de songteksten zetten je niet tot nadenken maar zijn ‘mindblowing’. Dus is het soms ploeteren door de superlatieven heen om een beeld van een bandje te krijgen. Of je kan gewoon een Frank Zappa doen: Shut Up ‘n Play Yer Guitar.
Ik besloot mij die houding aan te nemen voor het concert van SHAME, ‘Britain’s most exciting new band’ (The Guardian). De schavuiten (daarover later meer) van Shame krijgen veel aandacht in hun thuisland. Dus ook op 6 Music en daar hoorde ik ze voor het eerst en het smaakte naar meer. Hun elpee Songs of Praise kreeg zoveel sterren dat het pijn deed aan mijn ogen. Het resulteerde in een Europese tour van 38 optredens in 6 weken tijd waarvan 3 in Nederland. Bij het lezen van de laatste zin word ik al moe. Omdat Rotown vergeten is een paal in de zaal weg te halen na de verbouwing en Paradiso zich in een wereld waant waar het blijkbaar normaal is nog steeds €4,50 extra te vragen om binnen mogen te komen, viel mijn keuze op de stad met (volgens onderzoeken) de gevaarlijkste rotonde en ooit eens beste poppodium: Nijmegen.

Nijmegen, 175.000 inwoners waarvan 18.000 studenten. Dus volgens de statistieken zou je dan bij een band als Shame best wel wat jong spul moeten zien. Nou, dat viel vies tegen. Ik waande mij in een reünie van de HAVO-eindexamenklas van het Karel de Grote College uit 1987. Voor alle zekerheid keek ik nog op mijn toegangskaartje maar het stond er echt: Shame, in de roodgekleurde Paarse Zaal. Niet alleen ik maar ook Shame leek verbaasd toen ze het podium opkwamen. De gemiddelde leeftijd van de bandleden is 20 jaar en op die leeftijd wil je maar één ding: meisjes van je eigen leeftijd. In plaats daarvan kregen ze de vrienden van hun ouders voorgeschoteld. Maar Shame liet zich niet van de kaart brengen en met volle overgave begonnen ze aan hun 55 minuten durende set. Zanger Charlie Steen heeft een grote bek maar een klein hartje: verontschuldigend keek hij een bezoeker aan als die bijna de microfoonstand op zijn kop krijgt. Ook legt hij zijn grote bek nog even uit: it’s only entertaintment! De band bezocht regelmatig de Queen’s Head pub in Brixton waar ook The Fat White Family vertoefde en, waar zo te zien, elkaars garderobe werd gedeeld; toepasselijk bezongen in One Rizla: ‘Socks are old and shoes are broke’.

Op de plaat klinkt de muziek wat hoekig maar in de zaal klinkt het ronder en voller. De muziek lijkt stoer en hard maar in feite zijn het prachtige melodieuze nummers. Waar over het algemeen Nederlandse bands binnen de lijnen spelen, zoeken Britse bands meer de grenzen op zonder daar muzikaal op in te leveren. Gitarist Sean Coyle-Smith brengt met zijn gitaarwerk de nummers naar een completer niveau. Met alle liefde neemt hij de Johnny Marr-taak op zich. Bassist Josh Finerty rent kortgebroekt van links naar rechts over het podium. Aan energie geen tekort. Diezelfde The Guardian kopte een paar weken geleden: ‘2018’s angriest, shoutiest young British guitar band’. Met teksten zoals: Do you ever bully your conscience of Do you feel alone (well sometimes I do) of I’d rather be fucked than sad klopt dat ook wel. Dan verwacht je bij het publiek ook zoiets te zien. Dat was niet het geval: op het podium was men drukker dan ervoor. Hier en daar werd er wel beschaafd een beetje gepogoëd door de huisvaders van de HAVO-examenklas uit 1987 maar de muziek van Shame is toch meer om te aanschouwen dan fysiek te ondergaan. Nou en? Gitarist Sean Coyle-Smith zegt het zelf: ’I want people to listen to it and see that we can write songs. We’re not just noise. We’re not a shock-rock band’.
En u weet het: de gitarist heeft altijd gelijk.

Nog te zien:
Vanavond, 26 april: Melkweg
Morgen, 27 april: Rotown