To the other side: Peter Pontiac

PETER PONTIAC, tja wie heeft hem niet gekend? Was het niet persoonlijk dan wel middels zijn werk. Afgelopen zondag was er in zaaltje Pacific Parc een afscheid georganiseerd voor de grote tekenaar/graficus/illustrator/ontwerper/rock ‘n’ roller/tegenbewegingsfilosoof. Aan een leveraandoening overleed hij de dinsdag ervoor. Of beter gezegd en in zijn eigen woorden: daarmee is hij ‘de Styx overgestoken.’

Even een fietsje huren op Amsterdam CS en dan meteen tegen het werk van de meester oplopen…

Ze moesten me wel overhalen want ik was een beetje in een recalcitrante bui geraakt. Dat had te maken met mijn terugkerende ergernis over de perverse usances die de zogenaamde social media tegenwoordig overheersen. Op zijn minst discutabel vind ik het dat zodra een bekend persoon DOOD is, een gewetenloze meute (altijd mannen, nooit vrouwen) steevast als dolle hyena’s naar hun computertje rennen. In hun sensatiezucht om het zogenaamde ‘nieuws’ zo snel mogelijk, liefst als eerste aan hun vriendjes te melden worden dan dwars over de rug van de overledene heen de nodige ‘likes’ gescoord. Respect, piëteit, terughoudendheid, wat kan jou het schelen zolang jij er maar goeie sier mee maakt, toch? Gisse jongens scoren bonuspunten wanneer ze ook nog zogenaamde ‘emoties’ ten toon weten te spreiden, daarbij handig de verdenking ontlopend dat het hen vooral om te doen is om zichzelf te profileren. Een driewerf bah!

Maar goed, Peter Pontiac hadden we het over. Niemand in Nederland verdient het predicaat ‘underground’ meer dan hij. Een beminnelijk, zachtaardig mens bovendien waardoor het in Pacific West Pacific een drukte van belang was. De baas zelf lag een paar meter rechts van het podium. Opgebaard in een (gesloten) kist, omgeven door kaarsjes, lag hij zich neer te leggen bij de gevolgen van de ‘zesplankenkoorts,’ (woordgrapjes, daar hield hij van), best wel een confrontatie zo.

Om hem heen vielen oude bekenden elkaar in de armen waardoor het op een reünie begon te lijken. Mensen condoleerden elkaar terwijl er tegelijkertijd ook veel gelachen en gedronken werd. Op het podium geen toespraken maar wel veel muziek, waarschijnlijk precies zoals hij het zelf graag gewild had. Zo zagen we een karaoke glamrockband (“Peter hield van glamrock,” riep de zanger, iets wat ik waag te betwijfelen) en zagen we Utrecht goed vertegenwoordigd worden met de Blue Grass Boogieman. Ook gaven de Pignose Willy”s een dampende set brute garageblues ten beste. Op dat moment gingen ook de voetjes van de vloer en begon het afscheid zowaar het karakter van een feestje te krijgen. Kortom: het voelde vreemd doch goed om daar in gezamenlijkheid aanwezig te zijn en Peter te herdenken.

Mijn eerste kennismaking met Pontiac: early 70’s Rolling Stones ‘songbook’, nog tamelijk primitief…. Details van de achterkanttekening.