Sleaford Mods triomferen in Pandora

In Pandora trappen Sleaford Mods hun Europese toer af, maar voordat het zover is eerst nog effe twee voorprogramma’s meepikken

Het NL-duo G.O.D. bestaat uit een rapper en een knoppendraaier. Het is een projectje van gasten die normaliter deel uitmaken van Cairo Liberation Front en Lookapony. Een hobbyprojectje zou ik het eerder willen noemen, want hoewel ik niet uitsluit dat deze knapen in staat zijn tot gave studio opnames, ontstijgen ze live het buurthuisniveau maar ternauwernood. Er zit weinig overtuiging, opbouw en tempo in, slap gehark is wat we krijgen. ‘Retestrakke elektropunk’ kondigde de TiVre-website aan. Nou daarmee doelen ze zeker op de reet van Frans Vreeke, de Tivre-directeur die net met pensioen is. Ook vanwege de Engelstalige teksten weet G.O.D het publiek nauwelijks te boeien. Om ongelovig van te worden!

Een stuk leuker wordt het als vervolgens een onaangekondigd Engels heerschap (type goedaardige hooligan met Harry Slinger-muts) het podium opstapt, hij ontlokt aan zijn smartphone wat beats en daaroverheen rapt/declameert hij. Het optreden duurt slechts twee nummertjes en smaakt zeker naar meer. Gaaf ook dat hij niet eens aan- of afgekondigd wordt zodat het een anoniem personage blijft. Onwillekeurig zet het aan het denken: hoe cool zou het zijn als alle muzikanten voortaan net zoals middeleeuwse schilders volstrekt naamloos door het leven gaan! Mocht er na 300 jaar alsnog behoefte aan naamgeving zijn dan kan men ze in die gevallen tzt altijd nog aanduiden als ‘De Meester van Nottingham’ ofzo

Wel namen hebben de Sleaford Mods, ze heten Jason en Andrew, dat weet iedereen. Wie weleens het voorrecht genoten heeft om ze in hun thuisland aan het werk te zien weet welk een bijzondere ontvangst hen daar ten deel valt. Het publiek daar brult de teksten uit volle borst en met gebalde vuist mee, het zijn daar heroes die een spreekbuis vormen voor veel vertrapt volk. Hier in Holland daarentegen zijn het meer de frisgeboende, stilletjes genietende, hoogopgelijde jolly fuckers die gniffelend afkomen op de sensatie van een opgefokt frontmannetje, gesecondeerd door een mallotige laptopbediende. Want tja, de Sleaford Mods mogen nu zo onderhand ook bij ons een gevestigde naam zijn, de essentiële kwestie is natuurlijk in hoeverre ze hier goed verstaan en begrepen worden. Die vraag stellen is hem beantwoorden: gevoelsmatig wordt het allemaal wel goed aangevoeld hier denk ik, maar inhoudelijk nauwelijks gevat.

Waarschijnlijk juist om die reden zijn er Nederlanders genoeg die een ‘gimmick ’ in deze band zien. Huh, een gimmick? O Heer, vergeef het hen, de onnozelen van geest! Horen en voelen zij dan niet dat de Mods-teksten oprecht en integer zijn en rechtstreeks van de Engelse straatstenen geschraapt lijken? Noem het ‘fire and fury’ of gewoon ‘working class rage.’ Fuck all! En daar komt bij: gimmicks zijn per definitie van korte duur, terwijl de Sleaford Mods overduidelijk here to stay zijn, zie het volle Pandora. Een van de kwaliteiten van deze forty somethings dunkt mij is juist dat ze zo stug en compromisloos doorgaan op de ingeslagen weg en strak vasthouden aan het originele concept van twee doorsnee lads die zo van straat geplukt lijken.

In Pandora het vertrouwde beeld. De ene, Andrew, hobbelt heen en weer achter zijn bestickerde laptop zonder het ding echt aan te raken. Met een blik bier in zijn ene hand en de andere hand diep weggestopt in de zakken van zijn trainingsbroek ziet hij er uit als een loser eerste klas. Maar wij weten beter: juist door helemaal niks te doen vormt hij zo één grote opgestoken middelvinger naar al die duizendeen ‘dj’s’ die op het podium faken alsof ze ter plekke muziek aan het creëren zijn. Dat eeuwige populaire doch schemerige gedoe achter hoge tafels…

De ander, Jason, heeft iets meer doorgeleerd zo lijkt het. Hij schrijft zelfs boeken (’Slabs from Paradise’) en termen als ‘alienation’ gebruikt hij met enige regelmaat in interviews, alsof hij Karel Marx weleens gelezen heeft. In Pandora gaat hij weer onwaarschijnlijk tekeer tegen alles wat hem dwars zit in dit moderne kutleven. En steeds als er even een muzikaal intermezzo valt steekt hij zijn ouderemannenborst hanig vooruit en maakt verwijfde pirouetjes. Aan zelfspot geen gebrek dus en doordat zijn felle tirades gepaard gaan met veel spuugspetters creëert hij als het ware een soepel dansvloertje voor zichzelf, jaja slim is hij ook!

3,5 jaar eerder in Tivre. LGW november 2014, zondagmiddag rond 13.00 uur. De Mods hebben net een half uur ervoor een 3voor12-sessie gedaan (zie hieronder). Meteen na afloop worden ze aan de tand gevoeld door Atze de Vries die zijn gasten niet netjes laat uitproate. Maar ja, slecht idee ook om op dat tijdsstip te interviewen, Engelse mannen hebben nou eenmaal op zondagmorgen een kater… s Avonds volgt een heftug optreden in Ekko (zie hier het Zaagstukkie )

Een Sleaford Mods-show is zo kaal als de schedel van Erik ten Hag. Het is minimalisme ten top en dat werkt verfrissend. Wat zeg ik, bij deze band krijg je hoe dan ook spontaan last van een goed humeur! De verlokkingen van het grote geld of van het showbiz-gebeuren hebben geen enkele vat op hen, zo lijkt het. Bij hen weet je wat je niet krijgt: geen subtiele overstapjes naar artistiek verantwoorde multimediadecors, of naar opgesuikerde nummers met flauwe ‘gezongen’ refreintjes om de boel wat mediavriendelijker te maken. Nee, hier is sprake van de punkrock van deze tijd. Dit zijn de digital punks, dit is Crass-zonder-gitaren anno 2018! ‘Punk-hop’ is de term, de perfecte symbiose tussen punkrock en hiphop dat zich afspeelt in het schemergebied tussen John Cooper Clarke, Wu-Tang Clan, The Prodigy, Johnny Rotten en Ian Dury.

Het optreden eindigt met het schitterende drieluik Jobseeker, Tweet Tweet Tweet en Tied up in Nottz, dat laatste een ‘hommage’ aan hun thuisstad (‘with a ‘z,’ you cunt!’) ingeluid door de werkelijk geniale openingsregel ‘The smell of piss is so strong it smells like decent bacon.’ Concluderend stel ik vast: de Sleaford Mods weten verdomd goed waar ze mee bezig zijn. Het zijn niet alleen de ongepeperde meningen, de verengelste, kapotte hiphop beats, de snijdende humor en bijtende satire die het ‘m doen, maar het gaat ook om de wereld daarachter. Om de ‘fundraisings’ die ze doen bijvoorbeeld, of om allerlei muzikale samenwerkingen met mindere goden, alsook met ondermeer (voormalig Crass zanger) Steve Ignorant, The Prodigy, Leftfield en The Popgroup. Of om hun platen die uitkomen op allerhande Europese DIY-labels en labeltjes, waardoor die ook weer kunnen floreren. Kortom, achter de compromisloze ‘politics’ bonkt een groot, sociaal kloppend hart, en dat is volgens mij….het geheim van de Sleaford Mods.

Nog te zien:
6 april, Vera, Groningen
7 april, Ancienne Belgique, Brussel, met een volledig door Sleaford Mods gecureerde avond, check!

Zomaar wat 7 inches. Die ene rechtsonder vond ik in een platenzaak in Munchen, blijkt te zijn uitgebracht op Little Teddy Records, een lokaal labeltje