Slechts een kleine stap van punkzangeres naar porno-actrice
In schril contrast tot onze eigen hoofdstad zit Londen barstensvol met beladen rock ‘n’ rollplekken. Je kan er met gemak enkele vakanties voor uittrekken en dan nog heb je maar een klein gedeelte gezien. Neem alleen al het straatje Denmark Street, amper 100 meter lang. Behalve dat er vanouds een stel muziekinstrumentenwinkeltjes gevestigd zijn, oefenden de Sex Pistols hier (boven, op nummer 6), de Rolling Stones namen er hun eerste LP op (Regent Studio, nummer 4) , Elton John was er in zijn jonge jaren werkzaam als een anoniem songwritertje (op nummer 20) en Hendrix, Bowie en Lynott struinden hier rond … en zo voorts.
Hoog op mijn persoonlijke Londen-te-doen-lijstje staat het adres 162 Hoe Street. Dat ligt in de noordelijke wijk Walthamstow, het metrostation daarvan is tevens het noordelijkste eindpunt van de Victoria Line, dus best wel een eindje weg van het inner city gedruis. Op 162 Hoe Street geschiedde 40 jaar geleden een klein wonder. Er zat toen een platenzaak, Small Wonder Records geheten, en de twee eigenaren ervan, het echtpaar Mari en Pete Stennett, hadden het lumineuze plan opgevat een platenlabel op te richten. Dat label noemden ze gemakshalve ook maar Small Wonder Records, the birth of a legend… Van winkel noch label is thans iets terug te vinden, al schijnt er boven de deur van dit adres wel een herinneringsplaquette gespijkerd te zitten. Ja, gauw er maar eens heen!
Hoewel Small Wonder Records als platenlabel niet meer dan drie dozijn plaatjes uitpoepte zijn enkele ervan van grote betekenis gebleken. En dan heb ik het niet over de eerste probeersels van best wel geinige acts als Angelic Upstarts, Patrik Fitzgerald, Cockney Rejects en The Carpettes. Neen, het gaat hier om muziek van een geheel andere orde. Allereerst was daar ‘Bela Lugosi’s Dead, de fukking legendarische debuut 12 inch van Bauhaus. Achteraf bezien niet minder dan het startschot voor een complete ‘gothic’ movement, hele volksstammen zouden zich erdoor laten inspireren en hun complete levensstijl erop baseren. Voorts ‘Killing an Arab’ de debuut 7 inch van The Cure, ook al zo’n waanzinnig plaatje. De tekst ervan gaat over de moord op een Arabier op een Algerijns strand en was ingegeven door een boek (The Stranger / L’ Etranger/ De Vreemdeling ) van Albert Camus. Die titel ‘Killing an Arab‘ deed niet alleen destijds de wenkbrauwen fronsen, dat doet het nog steeds. Robert Smith voelde zich meteen al genoopt snel met een verklaring te komen, hij had het geenszins racistisch bedoeld, zei hij. Hetgeen niet kon verhinderen dat deze single in latere jaren zou uitgroeien tot het meest aangevraagde nummer in Israëlische discotheken…
Maar waar ik naartoe wil zijn twee andere debuutplaten die ook op Small Wonder Records verschenen. Het betreft de debuutplaten van Crass en Poison Girls. Over de waanzinnige power en invloed van Crass’ 12 inch ‘The Feeding of the 5000’ kan ik kort zijn want die brengen tot op de dag van vandaag de tongen volop in beroering. Over een anarcho punkcollectief dat volledig autonoom vanuit een plattelandscommune de wereld bestookte met zeer opruiend materiaal. Crass combined the use of song, film, sound collage, and graphics to launch a critical polemic against a mainstream that is built on foundations of war, religion and consumerism, las ik ergens en dat vind ik mooi bondig samengevat.
Qua muzikale en tekstuele radicaliteit is deze plaat van Crass ongeëvenaard. Anarchie in de zuiverste zijn des woords. In navolging van Bauhaus en The Cure groeide Crass ook al uit tot een geliefde lifestyle band. Vooral onder 80s alternatievelingen bij wie het er niet in kon dat punk dood verklaard was raakte Crass een gevoelige snaar. Tot in Nederland zaten hele kraakpanden vol met Crass-adepten. Van al die adepten was Poison Girls de band die, achteraf gezien, misschien wel het meest aanspraak kan maken op de titel ‘second best Crass.’
Het bijzonderste aan Poison Girls was wel de leeftijd van zangeres Vi Subversa, zij was ergens in de 40 en moeder van twee kinderen, ongehoord in die dagen! Haar kinderen noemden zich Pete Fender en Gem Stone. Pete (destijds slechts 15 jaar oud) en zijn drie jaar jongere (!) zusje waren gitarist en de drummer van het bandje Fatal Microbes. Bizar jong natuurlijk, toch maakten zij tegelijkertijd hun debuut, en wel op de andere kant (!) van die Poison Girls plaat, dus ook op Small Wonder Records. Ik zeg je, ook voor huidige oren klinken die Fatal Microbes liedjes nog steeds fris en crispy. Vooral omineuze punkballads klinken goed in hun handen. Zoals ‘Violence Grows,’ dat ook nog eens razend actueel overkomt:
Fatal Microbes op de andere zijde van de Poison Girls-12 inch. Dezelfde nummers kwamen een paar maanden later terecht op een eigen 7 inch (rechts), aangevuld met een extra track.
In a London pedestrian subway
Don’t think passers-by will help
They’ll just look the other way
They’ve seen too much
They don’t wanna know
They don’t wanna know
Violence grows
Maar waar ik heen wil is de zangeres van Fatal Microbes, de toen 14-jarige Honey Bane (echte naam Donna Boylan). Honey Bane was nogal een wildebras en had serieuze privé problemen. Ze was weggelopen van huis en zat in een tehuis. Die verstikkende omgeving wist ze ook al gauw te ontvluchten, waarna ze vervolgens liefdevol werd opgenomen in de Crass-commune. We hebben het dan over het befaamde ‘Dial House,’ een eeuwenoude boerderij met een flink landgoed erbij (2 bij 3 kilometer!) in Epping in Essex, het diende als toevluchtsoord voor menig alternativo. Ik stel me daarbij voor dat met name de Crass zangeressen Joy de Vivre en Eve Libertine (wat een namen toch allemaal) zich over haar ontfermden. Van de nood werd meteen een deugd gemaakt, met Honey Bane als zangeres werd er een plaatje opgenomen! Het resultaat heette ‘Girl on the Run‘ (nu eens niet op Small Wonder Records, maar op het eigen Crass Records) en ook die mocht er wezen. In de zij-vorm verhaalt Honey Bane over de belevenissen van een op drift geraakt meisje dat terecht komt in de hoek waar de klappen vallen. ‘Girl on the Run‘ was zwaar autobio natuurlijk.
attractive and so young
ruining herself
coz she detests her mum
so she keeps on running
in her desperate search
to find some love she’ll remember
Het B-kantje ‘Porno Grows’ is ook onderscheidend, en dan heb ik het niet eens over de clichés ontwijkende, bijna jazzy muziek. Met een invalshoek die nogal aan de Fatal Microbes-track ‘Violence Grows‘ doet denken, gaat Honey Bane tekeer tegen de porno industrie die in haar ogen zeer vernederend is, vooral voor vrouwen.
White girls havent’t got no future
Emmanuelle makes all the cash
Masochistst take all the lash
Black men making love to hash
Porno trash , porno trash, porno trash
Met deze paar liedjes hebben we het beste werk uit Honey Bane’s carrière wel benoemd. Na het aanvankelijk nog geprobeerd te hebben met een nieuwe incarnatie van Fatal Microbes maakt ze daarna de radicale overstap naar EMI. Dus hup, van een anarcho-commune naar een grote multinational! Dit was middenin de punktijd, de grote platenmijen wilden er destijds graag een graantje van meepikken, ook al hadden ze er niets mee. Die overstap van Honey Bane was op zich niet een héle opzienbarende want bands als de Sex Pistols en Gang of Four gingen haar al voor. EMI, destijds ook wapenfabrikant overigens, bleek totaal niet geïnteresseerd in de unieke ‘voice’ van Honey Bane. In tegendeel, geld en uiterlijk vertoon waren voortaan leidend. Gestript van haar identiteit probeerden ze haar om te kneden tot een winstgevend popsterretje.
EMI had op dat moment net James Pursey ingeschakeld als labelmanager/ talentscout/ songschrijver. Deze ‘Jimmy’ Pursey was actief geweest als zanger van Sham ’69 , een typische ‘second wave’ punkband in die tijd. De band had het ondanks zeer beperkte muzikale vermogens tot enkele UK-hits geschopt (‘If the Kids are United’; ‘Hurry up Harry‘) en Pursey trad op als een soort spreekbuis van de post-Johnny Rotten punkgeneratie. Gezegd moet worden dat hij goed leek aan te voelen wat de kids wilden en daar kwam bij dat hij een vaardig publieksmanipulator was. Voor EMI kwam hij goed van pas, voor het nieuwe sublabel Zonophone zochten ze iemand met street credibility, iemand die dat label naar een hoger plan kon brengen. Honey Bane werd zijn eerste prooi.
Met verve poogde Jimmy Pursey op te treden als manager van het nog steeds piepjonge meisje. Hij stelde haar, hoe voorspelbaar kan het soms zijn, een glansrijke carrière als ‘new wave ster’ in het vooruitzicht. Niet gehinderd door enige smaak schreef hij liedjes voor haar die terecht kwamen op een viertal singletjes, alle vier van discutabele kwaliteit (inclusief een cover van de Supremes’ ‘Baby Love‘). Ook aan haar looks werd gesleuteld, de hardcore punkgirl werd getransformeerd tot een sexy pin-up new wave ster in de dop. Op het B-kantje van een van deze singles (‘Guilty dub‘) faket ze meteen al wat orgasmes, een soort punky Donna Summer dus. Her en der valt te lezen wat een smakeloze kwast en een doortrapte non-valeur die Jimmy Pursey eigenlijk was. Het zal je maar gebeuren, overgeleverd te zijn aan de nukken van een straathond. Desondanks heeft ze aan Jimmy Pursey’s bemoeienis haar enige optreden bij TOTP te danken, Hij produceerde de weinig opzienbarende reggae-new wave-disco hybride ‘Turn me on, turn me off’, ze zou er zowaar een klein hitje mee scoren, haar enige ever.
Nadat haar prille new wave-carrière al snel spaak liep zou Honey Bane diep wegzakken in de beerput die wij ‘het leven’ noemen. Dermate diep was haar val dat ze weldra begon te poseren voor vieze herenblaadjes. Nota bene de zangeres van ‘Porno Grows’! Maar ja, je hebt ook PVV-ers die zich tot de Islam bekeren, dus moeten we er ook niet heel raar van opkijken dat Honey Bane weldra ook nog eens ging acteren in pornofilmpjes. Als ‘genante zaken’ jouw ding zijn dan moet je zeker eens googelen naar die filmpjes. Gewoon ‘honey bane’ intikken en dan nog een paar vieze woorden erachter… . Ik verzeker je, zelfs zij die scheel kijken kijken recht in haar theemuts. Niet echt een pretje om naar te kijken.
Is er een moraal aan dit verhaal? Nou ik vind, in de eerste plaats moet een ieder doen wat hij / zij niet laten kan. Immers, het leven is een stok kaneel, ieder zuigt eraan en krijgt zijn deel. Maar aan de andere kant: platenmaatschappijen, en ook televisiemaatschappijen en modellenbureaus trouwens, zijn in essentie opslok- uitwring- en uitspuugfabrieken, ze moeten het bij uitstek hebben van mensen van vlees en bloed, van menselijk materiaal als belangrijkste grondstof. Het is dan maar te hopen dat ze een moreel kompas hanteren, dat ze daarop varen en dat ze kwetsbare mensen weten te ontzien. Ik het geval van Honey Bane had EMI veel beter moeten weten.
.
