Langzaam vervagende herinneringen aan Manchester

Manchester, ben ik daar wel eens geweest? Ja, een paar keer zelfs. Eind jaren ‘80, begin jaren ‘90 was dat. Er was toen nog sprake van een lijnvlucht tussen Hong Kong (of was nou het Singapore?) en Manchester en daarbij werd steevast een tussenstop gemaakt op Schiphol. Voor dat laatste endje naar Manchester kon je dan voor 150 gulden ofzo meevliegen en omdat ik toen ook al een handige pik was hopte ik enkele malen vrolijk mee.

Ach man, dat pre-internettijdperk…in Manchester ging je dan rechtstreeks door naar de lokale VVV om daar naar een slaapplek te informeren. Met een paar honderd pond in je kontzak om platen van te kopen zei je dan ijskoud tegen de baliedame dat je budget max 10 pond per nacht bedroeg. En dan ging ze uiterst vriendelijk meteen voor je rondbellen. Binnen een half uurtje had ze dan meestal wel iets voor je gevonden. De laatste keer dat ik daar was kwam ik zo terecht bij een ondernemende kraker-met-een-grote-bek in een afbraakwijk genaamd Hulme. Met een paar Japanners lag je dan in een kamertje, ieder op een simpel matrasje. Niks mis mee, ik had toch geen valuables bij me en zoals wij allen weten, Japanners jatten niet.

coron2
Back alley

Tja, en wat dan te doen in Manchester? Ehm…Beetje rondlopen, een keertje met de bus naar Wythenshaw om te kijken waar Slaughter & The Dogs vandaan komen. Voor de deur van de Hacienda staan en er dan achter komen dat die tent hartstikke gesloten is… Verder het gebruikelijke rondje langs concerten, pubs, voetbalstadions, platenzaken… En met de trein is het natuurlijk een stukje van niks naar Leeds, Liverpool, Sheffield, Chester… En daar had je dan ook weer concerten, pubs, voetbalstadions, platenzaken… Maar verders: alles is in de tussentijd ernstig vervaagd in die hersenbrij genaamd geheugen.

Alles? Behalve dan die ene speciale attractie die Manchester rijk is: de Granada Studio’s, onderdeel van Granada TV. Diverse bekende, inmiddels klassiek geworden TV-programma’s zijn producten van Granada. Ik noem So It Goes, Seven Up!, Brideshead Revisited en vooral Coronation Street. Deze laatste serie, ‘The Street’ of ‘Corrie,’ noemen de Britten het liefkozend, wordt in de UK nog immer uitgezonden! Ik las net ergens dat het ‘s werelds langstlopende soap is, al vanaf 1960 is het er, er zijn al meer dan 8.000 (!) afleveringen van gemaakt.

coron 6
Front alley

Wist je overigens dat Morrissey een groot Corrie-fan is? Ja, van jongs af aan al. Hij heeft zelfs ooit wekenlang dagelijks voor het hek bij de studio staan posten, in de hoop een glimp op te vangen van de acteurs. Lief he? Denk dus maar niet dat de locatie van die beroemde The Queen is Dead-binnenhoesfoto van The Smiths, staande voor de Salford Lads Club, op toeval berust. Die pub stond namelijk op de hoek van de echte Coronation Street, de straat waar de hele serie oorspronkelijk op gebaseerd is, in voordstadje Salford dus.

coronation 8

Maar goed, compleet onnozel bezocht ik dus dat studio complex. Tot mijn verbazing liep ik daar ergens middenop dat terrein tegen een tot in detail nagebouwd oer-Engels straatje aan. De filmset van Coronation Street dus! Je mocht daar vrijelijk rondsnuffelen en je verbazen over de authentieke look ervan. Na afloop in het studio-winkeltje kon je foto’s kopen van acteurs uit de serie, compleet met handtekening. Kijk hier, ik heb mijn aankoop goed bewaard. Het is acteur Bill Waddington, in de serie speelde hij het karakter Percy Sugden.

Bill Waddingtonnm

Ach, Bill Waddington, Waddy voor zijn vrienden, is allang dood natuurlijk. Even opgezocht: in 2000 was dat. Bij ons totaal vergeten. Bij de Britten niet, die eren hun helden.

In diezelfde shop kocht ik een singletje van hem. Een koddig liedje, het vraagt aandacht voor bejaarden die altijd zo pijnlijk vergeten worden tijdens de feestdagen. “Don’t Forget the Old Folks at Christmas” heet het. De acteur kon voor geen meter zingen natuurlijk en uit zijn mond klinkt het vooral aandoenlijk. ‘Christmas’ spreekt hij uit als ‘Chrissmasssssss,’ alsof hij niet eens de moeite nam die denkbeeldige bolknak even uit zijn mondhoek te nemen.

bill waddington
Op de achterkant van het hoesje staat: ‘A percentage of the proceeds from sales of this record will be donated to the charity: Help The Aged.’

Helaas staat “Don’t Forget The Old Folks at Christmas’ niet op YouTube. Wel dit andere opbeurende liedje, ook gezongen door Bill Waddington.

Ja mensen, nu word ik even melancholisch. Svp uw begrip hiervoor, maar naarmate ik ouder en eenzamer word en de herinneringen aan Manchester steeds meer beginnen te vervagen, grijp ik steeds vaker terug naar dat ene plaatje (1986) uit de Granada Studio’s. Pure nostalgie is het. Ja, hoe vaker dit plaatje zijn rondjes op mijn draaitafel draait, hoe meer ik het idee krijg dat Waddy dit nummer speciaal voor mij zingt. Van oude mensen, de dingen die voorbijgaan…

MAAR, er is altijd een maar: gelukkig zijn er ook nieuwe tijden er staat weer een nieuwe trip naar Manchester op stapel. Hoera, hier gaan wij heen:

cosmosisb