Sonische filevorming bij Daniel Romano. Recensie concert Lux 11-9-2014

Misschien is het begonnen met de nationale koffiehuisrijmelaar Nico Dijkshoorn, die tegenwoordig in iedere tweet zijn naam laat vallen. Of wellicht dat de nationale kwaliteitsmuziekherkenner Leo Blokhuis lovende woorden heeft gesproken. In ieder geval is het noemen van de naam Daniel Romano sinds enkele maanden een populaire bezigheid onder zg. muziekkenners. De toekomst van de hoogwaardige country voor volwassenen heet plots in handen te liggen van van een Canadees die getuige de hoes van zijn nieuwste plaat door het leven gaat in een kermispak, met cowboyhoed en ironische snor. De man maakt country, moet je weten.

Deze Daniel Romano trad gisteravond op in Nijmegen in de zaal van film-en cultuurcentrum Lux. De toekomst van de muziek bleek een nogal verwaaid, bologige jongeman die in niets leek op die vrolijke cowboy op de platenhoes. Enigszins schuchter trad hij de uitverkochte zaal vol tegemoet. Kwaliteitsmuziekminnend Nijmegen leek massaal bereid Romano te omarmen, want erg verwend was zij niet geweest als het gaat om goede optredens. In het oude Doornroosje traden tot voor kort slechts bands op van het kaliber Hallo Venray of Van Dik Hout, leuk en aardig maar toch niet echt passend bij een van de grotere studentensteden van Nederland. Maar ziet, de bouw van de nieuwe Doornroosje heeft direct tot een kwaliteitsimpuls geleid in het muziekaanbod met in de komende maanden optredens van o.a. Bonnie Prince Billy, Courtney Barnett, Kaiser Chiefs en Giorgio Moroder (hoewel me niet helemaal duidelijk is wat deze oude meester precies komt doen in Nijmegen).
Helaas echter was de nieuwe Doornroosje gisteren nog niet gereed en stond Daniel Romano gepland in Lux. En dat hebben we geweten…. Wat een onvoorstelbaar beroerd geluid! De zaal bleek een te smalle snelweg voor Romano met alle sonische filevorming van dien. Bijzonder jammer, want Daniel Romano heeft behalve een serie halfbakken liedjes ook wel enkele pareltjes in de aanbieding. Wel wrong hij zijn stem in alle bochten teneinde zo veel mogelijk op Willy Nelson te lijken. Daardoor stond hij soms zo verkrampt op het podium dat het leek of hij een enorme drol zat tegen te houden. Minpunt was ook dat hij een meisje uit begeleidingsband ruimte gaf om ook een van haar liedjes te zingen. Het gevolg was het soort plaatsvervangende schaamte dat ook menig bezoeker van Wings-concerten moet hebben gehad op het moment dat Linda McCartney haar liedjes mocht opvoeren.
Hoe dan ook en al met al, het is te hopen dat de nieuwe Doornroosje een betere akoestiek heeft. En voor de Daniel Romano-liefhebber zijn er nog meerdere kansen om hem in een betere omgeving te zien.