Sorry hoeft zich niet te verontschuldigen. Live in Ekko, 14 oktober 2022

Altijd lastig: een goede bandnaam verzinnen. Je kunt ermee laten zien dat je boos bent (Rage agains the Machine), dat je wel eens een boek leest (Josef K.), dat je graag wil choqueren (Dead Kennedys), mensen graag in verwarring brengt (Death Cab for Cutie) of het ironische type bent (Fat White Family). En er zijn degenen die een naam kiezen die zo algemeen is dat je je afvraagt wat men er mee wil zeggen. Wil men zich bij voorbaat onvindbaar maken op het internet? Of is het om recensenten alvast de eerste paar zinnen van hun stukje cadeau te geven? Hoe dan ook, in de jaren zestig hadden we al Love, in de jaren zeventig Free en meer recent nog Live. Het meest recente lootje aan deze boom is Sorry.

Sorry? Ja. Sorry, maar zo heten ze echt. Oh Sorry, ik dacht dat je gewoon sorry zei, maar de band heet dus Sorry. Inderdaad, Sorry dus. Afkomstig uit Noord-Londen. Eerst heetten ze Fish, zo lees ik op Wikipedia. Maar toen zei de zanger van Marillion: ‘Sorry, maar zo heet ik al. En dus werd het Sorry. Het wachten is op een band die gewoon Music heet. Of Name.

Sorry hoor, voor dit soort meligheid. Ik weet ook wel dat je de Kettingzaag leest omdat een gedegen recensie wil van het concert van Sorry in Ekko. En daar heb je ook recht op.

Nou, dat begon dus met een voorprogramma, Sacrificial Chanting Mood, dat ik aan me voorbij liet gaan. Geen idee waarom eigenlijk. Daarna mocht de deejay van dienst even tonen dat hij prima op de hoogte is van de nieuwste Britse indie. Dankzij Shazam kon ik in afwachting van Sorry de namen van de volgende bands noteren: Sprints, Been Stellar, Mush en The Dare. Klonk zeker niet slecht, die nieuwe oogst uit Engeland. Het publiek kwam me trouwens als redelijk jong voor, maar dat komt waarschijnlijk omdat ik graag Americana-concerten bijwoon.

Toen kwam dus Sorry op. Tikkeltje studentikoos met een blond zangeresje die in haar blauwe Adidas trainingspak zo leek weggelopen uit een vrouwenvoetbalteam. Hoewel wat klein van stuk toch best een stuk, vond ik. Het begon allemaal wat timide en aftastend. Sorry dat we hier staan, leken ze uit te stralen. Sorry publiek, vandaag is de stem eventjes wat minder, Sorry, beetje zwaar getafeld.

Maar die schroom werd gelukkig snel afgeworpen waarna echt een uitstekend concert volgde. Sorry voor de liefhebbers van afkraakrecensies, maar ik kan er niets anders van maken. De soms best ingewikkelde nummers klonken live soms beter dan op Spotify, vond ik. Desalniettemin wil ik van de gelegenheid gebruik maken om de thuisblijvers te adviseren op deze of een andere streamingdienst Sorry op te zoeken. De muziek stuitert op een fijne manier van de hak op de tak, alsof het een muzikale vertaling wil zijn van de koers van de Pond.

Had ik al eens verteld dat muziek dikwijls een spiegel is van de tijdgeest? En deze tijdgeest verdraagt geen toegift, zo bleek gisteren weer. Sorry hoor, maar aan dat soort flauwekul doen we niet. En dus zo plots als ze er stonden, zo snel verdween Sorry van het podium. Na een concert waarover ze zich bij niemand hoeven te verontschuldigen.

Rest mij om nog sorry te zeggen tegen de man die ik per ongeluk een duwtje gaf bij mijn gang naar de bar en ook sorry aan alle kleine meisjes die achter mij stonden en die dankzij mij niet naar hun evenknie op het podium hebben kunnen kijken. En aan de lezer van dit stuk zeg ik eveneens sorry, voor het verknoeien van zijn of haar tijd met allerlei flauwekul (hoewel er ook best een paar rake observaties in staan, al zeg ik het zelf).

Onderstaande amateurkiekjes zijn van Annemarie Van Rijn, zij had namelijk per ongeluk haar echte camera in Zwitserland laten liggen.. 🙂