Stars: de band die deze tijd nodig heeft
Het was een wel heel erg gevarieerd publiek gisteravond in Bitterzoet. Ik zag zeer jonge mensen en zeer oude mensen, zeer lange mensen en minuscule exemplaren. Ik zag zeer witte mensen en mensen met een Aziatisch- en zelfs donkergekleurd voorkomen. Het was, kortom, een caleidoscopische potpourri van ’s heers kostgangers. En al deze verschillende mensen hadden een ding gemeen: hun liefde voor de Canadese knuffelband Stars.
Stars bestaat inmiddels alweer vijftien jaar, zo memoreerde zanger Torq Campbell. En in die vijftien jaar heeft de band ook in Nederland een trouwe schare liefhebbers opgebouwd. Die ontmoetten elkaar dus gisteravond in Amsterdam, aangevuld met nog trouwere internationale liefhebbers die de band volgen op hun tournee door Europa.
Torq & Amy. Helemaal rechts: de echte meneer Amy
Gek genoeg lijkt Stars, ondanks de trouwe aanhang, in Nederland in steeds kleinere zaaltjes te spelen. In 2008 stond de band nog in De Helling, twee jaar geleden in de kleine zaal van Paradiso en nu dus in het kleinere, maar wel beregezellige Bitterzoet. Tijdens en na het concert vroeg ik me af waarom. Stars heeft namelijk alles in zich om een Grote Band te zijn.
Tel maar op: de band heeft goede nummers in de traditie van de Betere Britse Band (lees The Smiths, New Order en Belle & Sebastian), met af en toe een knipoog naar disco of kuntrie. De band had bovendien de kans mee te surfen op de grote golf Canadese bands die begin jaren 0 het licht zagen. Ze wisselden in die tijd leden uit met Broken Social Scene en Arcade Fire, maar groeiden niet door naar de stadions waar die bands nu wel spelen.
De twee redenen die ik hiervoor kon bedenken zijn dat de leden van de band niet bijzonder knap zijn en dat hun muziek redelijk braaf en positief is. Dat zijn precies de euvelen waar ook Belle & Sebastian mee worstelt, maar die band is dan wel weer retepopulair bij grote groepen. We staan hier dus voor niets minder dan een mysterie. Wie het weet mag het zeggen.
Pretty in pink
Hoe het ook zij: het was geweldig gisteravond. De band kampte in het begin met wat kleine technische problemen, waardoor de eerste twee nummers een beetje de mist in gingen. Maar de band zette, onder aanmoediging van het publiek, dapper door en de sfeer kwam er steeds beter in te zitten. Vrijwel alle nummers van het geweldige nieuwe album No One Is Lost kwamen aan bod. Toetsenist Chris Seligman liet die nummer extra vet klinken met smerige geluiden uit zijn wonderorgels. Frontdame Amy Millan (in schitterende avondjurk) was uitzonderlijk goed bij stem. De boy-girl samenzangnummers met Torq klonken daardoor subliem. Hoogtpunten in de set waren het overdonderende Trap Door van de nieuw plaat, publieksfavorieten Take Me To The Riot en Ageless Beauty en Elevator Love Letter van de eerste plaat, dat woord voor woord werd meegezongen. Met Italo-uitsmijter No One Is Lost gingen alle handen de lucht in en het dak eraf. Daarna was het uit en stonden alle bezoekers, inclusief het barpersoneel, elkaar met een grote glimlach aan te kijken.
En nou die hendjes de lucht in
Deze grimmige tijden vragen om muziek die verbroedert. En precies dat is wat de dames en heren uit Toronto ons bieden. Bezoekers van Stars bezitten geen Kalasjnikovs en tekenen ook geen gemene plaatjes om anderen te beledigen. Het zijn lieve mensen die graag knuffelen. Ja, ook met jou als je er de volgende keer bij bent.
Comments
Related Posts
Dylan Leblanc laat ons denken →
Gezellig wit boomeravondje met Nitzer Ebb en Front 242 →
Tropical Fuck Storm bijt, zuigt en schuurt dat het een aard heeft →
3 Responses to Stars: de band die deze tijd nodig heeft