Stereo Total laat niemand koud

Eergisteren vroeg kameraad J. mij of ik zin had om mee te gaan naar het concert dat Stereo Total ’s anderendaags in Bitterzoet zou geven. “Ja nou!” riep ik onmiddellijk uit. Al meer dan tien jaar luister ik met veel plezier naar de liedjes van dit illustere duo uit Berlijn. Ik volg ze niet echt (moest even opzoeken dat ze sinds 1995 bestaan en in die zeventien jaar dertien plaatjes hebben gemaakt), maar ik draag ze een zeer warm hart toe.

Tot gisteravond wist ik niet eens hoe ze eruit zagen. Met lichte wedstrijdspanning zat ik dus in de trein naar 020. Daar werd ik gelukkig niet teleurgesteld. Na een onderhoudend voorprogramma van een in weinig modieus leder gestoken pianist met een repertoire dat bestond uit Duitse cabaretklassiekers, maatschappijkritiese liederen en vertaalde punksongs, beklom Stereo Total het podium.

Het duo doet nog het meest denken aan een wat gekke oom en tante die een “stukje” doen op de 80ste verjaardag van je oma. De tante heeft het voorkomen van een brave bibliothecaresse met een ondeugende hobby. De oom heeft zijn adhd normaal goed onder controle, maar is vanavond zijn Ritalin vergeten.

Door hun gezamenlijke charme zit de stemming er al in nog ze voor ook maar één noot gespeeld hebben. Oom Brezel kondigt een avondje aan met voor elk wat wils: pop, disco, house, electro, punk en rap. En dat maken ze gewoon waar. Na twee nummers hebben ze dus de hele zaal aan het dansen. Hun talen beheersen ze ook nog eens: binnen een uur horen we nummers in het Duits, Frans, Engels, Spaans en zelfs Japans voorbij komen.

Tante Françoise vertelt voorafgaand aan elk nummer even kort waar het over gaat. Wel zo overzichtelijk. De onderwerpkeuze varieert namelijk nogal, van jongensprostitutie (Stricherjungen mit Raucherlungen) tot Pop Art (Pixelize me) en van triosex (L’amour a troi) tot huisdieren (Miau Miau).

Stricherjungen

De nummers kun je stuk voor stuk meezingen zonder ze eerder gehoord te hebben – en je voetjes willen er als vanzelf op gaan tanzen. Knap! Ondertussen krautsurfde oom Brezel de zaal een keer rond en mocht er een meisje uit het publiek meezingen. Stimmung alom dus!

Niet in Bitterzoet, maar had zomaar gekund (hoewel daar niet van die blitse beeldschermwandjes zijn)

Helaas was het na een ruim uur alweer over. Als laatste nummer voor de toegift speelde oom en tante een vuige Comme d’habitude op zijn Sids. Daarna was er nog ruimte voor megahit Wir Tanzen in 4-Eck, waarbij de halve zaal het podium op mocht en I Hate Everybody At The Discotheque, waarbij Brezel weer de lucht in ging. Het refrein van dat laatste nummer werd tot laat in de nacht gescandeerd op de straten van de hoofdstad.

Brezel op handen gedragen

Ik heb bij het standje nog even het meest recente plaatje van ze gekocht, want zo’n band, daar wil je op een of andere manier bij horen. Al was het maar door er een plaatje van te hebben. Vanmorgen een paar keer geluisterd en ik durf hem je gerust aan te bevelen. Voor als je op zoek gaat in de platenwinkel: zo ziet hij eruit.