Strakke fratsen in Helsinki

Hi folks, hierbij nog een nagekomen bericht uit Helsinki, de meest noordelijke hoofdstad van Europa. Ik had al snel door: vooral als de zon schijnt is het hier een toffe plek. De stad báádt dan in het licht. Het koude water dat de stad omringt flikkert en schuimkopt dan aan alle kanten. En daar komt bij, het is hier in juni per etmaal niet meer dan twee uurtjes schemerig donker, vervolgens komt de zon alweer op! Op een gegeven moment zit je de hele dag door ijsjes te likken en in de verte te staren…

Minder geslaagd zijn de massa’s designspullen die her en der uit de etalages puilen. Op den duur gaat het op je zenuwen werken. De duivel komt in vele gedaantes zegt men wel, is dit de vermomde vertrutting ofzo? Kinderspeelgoed, keukenspulletjes, jurkjes, straatmeubilair, alles is even strak en fleurig, alles is über-gedesigned, tot het stadsriool aan toe wellicht. Wie zich wellicht afvraagt wat ons te wachten staat wanneer onze welvaartsstaat eenmaal geperfectioneerd is moet eens in Finland rond gaan kijken: de Designstaat komt eraan!

En dan de dames hier, gebleekte Eskimovamps die vrij rondflaneren… het platinablonde haar dusdanig strak in staartjes gedraaid dat hun buitenste ooghoeken iets naar achteren getrokken worden. Als ze je dan op straat aankijken met die staalblauwe ogen van ze, terwijl ze zwavelstokjes aan je proberen te slijten, dan moet je oppassen, anders ontvlamt er iets…

Maar ach, na een paar verruk’lijke dagen was het plots afgelopen met de pret en begon het te plenzen. De Finnen doken weg onder strak gedesignde capuchons en paraplu’s. Plots leek het een ander volk, leken ze met een vooropgezet plan te vluchten naar voorgeprogrammeerde bestemmingen. Ik als buitenstaander stond erbij en keek ernaar. En regende nat.

Werken hebben titels als ‘the lawyer,’ ‘the secretary,’ ‘the student,’ ‘the detective,’ etc.

Bewegend beeld middels LED-projecties aan de zijwand

Er zat maar één ding op: wederom mijn toevlucht nemen tot Kunst. Gelukkig was mij als toerist de Taidehalli al opgevallen, een gebouw vlak om de hoek bij mijn gehuurde appartementje. Het valt ook niet mee om de Taidahalli niet te zien want de buitenmuren zijn behangen met opgeblazen blow-ups van de hand van een kunstenaar wiens naam mij tot voor kort niets zei: JULIAN OPIE is de naam. Best wel interessant…

Grappig om bij binnenkomst meteen op dit druilerige werk van Julian Opie te stuiten. Alsof hij óók net van buiten kwam en óók nog druk bezig was die rotregen innerlijk te verwerken. Afijn, leergierig als ik ben kwam ik al snel wat dingetjes te weten over deze Brit. Zoals: Julian Opie kunnen we kennen van deze hoes die hij voor BLUR ontwierp (‘Greatest Hits,’ uit 2000).

Of anders wel van deze projectie van een lopend figuur, voor de U2 Vertigo World Tour :

Of anders (je derde en laatste kans) wel van een ‘beeld’ dat hij maakte van de Canadese rocker Bryan Adams, in een voor hem typerende pose:

Dit is in Indianapolis

Opie maakt deel uit van de “New British Sculpture-beweging.” Sterk gestyleerde, strip-achtige portretten schept hij, alsmede is hij behept met een fascinatie voor… enzovoorts, enzovoorts. Ik kon enig gegrinnik niet onderdrukken bij het zien van de muurtekst bij de expo en zag het geworstel van de curator voor me om chocola te maken van Opie’s fratsen: ‘He has created his own pared down, visual language through which to explore the world, aften adapting and interpreting themes and mediums from art history through new technologies. The boundaries between living and artificial, the two and three dimensional, as well as the personal and the anonymous become blurred in his art.’

Nog meer Opie