Strakke plasser bij Twin Shadow
“Klinkt als Ariel Pink’s Hauted Grafitti meets Washed Out” had de PR-persoon van Rotown op het affiche laten drukken. En dan heeft hij of zij het nog buiten de jaren 80 gehouden. Er had net zo goed “klinkt als Morrissey meets The Psychedelic Furs”, of “klinkt als A-Ha meets Joy Division” kunnen staan. En die verzin ik niet eens zelf, maar pluk ik uit zomaar wat recensies en tweets die zo rond het verschijnen (vandaag!) van de nieuwe plaat van Twin Shadow her en der op de internets opduiken.
Bij het beluisteren van die plaat schoten mij nog heel wat andere namen door het hoofd. Zo doet de single Five Seconds mij bij vlagen denken aan The Sisters Of Mercy, klinkt George Lewis in Run My Heart precies als Don Henley en is I Don’t Care je reinste Meatloaf. Tegelijkertijd klinkt het modern en niet opzettelijk retro. Mag je concluderen dat een band die als zoveel andere bands lijkt te klinken toch vooral als zichzelf klinkt? Na het concert gistereavond in Rotown durf ik hardop te zeggen: ja dat mag!
Het was drukker dan ik had gedacht op een zondagavond in werkstad 010. De zaal was zeker voor tweederde gevuld met publiek dat voor zeker tweederde te jong was om de jaren 80 bewust meegemaakt te hebben. Veel skinny broeken, pony’s en bovenkleding met horizontale strepen dus. Jongens onderscheidden zich met bedacht nonchalante baardgroei, meisjes met witte smartphones. Maar genoeg daarover, we kwamen voor de muziek.
Lief…
Om stipt kwart voor 10 kwam de band op en positioneerde zich in de klassieke New-Orderopstelling (drum, bas, gitaar en meisje op orgel) op het podium. De band oogde en klonk anders dan vorig jaar op Primavera. Daar was het subtiele geluid van Forget nogal opgepompt. Wel lekker voor zo’n festival, maar wat grotesk voor clubshows. Toch bleek het dezelfde band te zijn, al had de bassist zich vermomd als Erlend Øye (niet zo moeilijk, gewoon een UFO op je neus zetten).
De band klonk dus wel anders. Maar de bassist had ondanks zijn vermomming nog steeds een vet geluid en Lewis zelf speelde zijn gitaarpartijen weer als was hij de gnoom uit Minneapolis zelve. Nee, het was orgelmeisje Wynne Bennett, die met haar MBV-achtige partijen een bedwelmende diepte aan de nummers gaf. Alle jongens in de zaal werden dan ook spontaan verliefd op haar. Hoewel de band duidelijk nog wat op elkaar aan het inspelen was (de tour is net gestart), klonk het geheel vooral door Wynne een stuk minder van-dik-hout-zaagt-men-planken dan in Barca. Deze band maakt muziek waar je in wilt wonen, die je meesleurt en hypnotiseert. Van vrijwel alle nummers zou je willen dat ze eindeloos doorgaan.
Twin Shadow vorige maand ergens live in een studio
De nieuwe plaat is sinds vandaag officieel uit, maar al langer te beluisteren via Spotify of Luisterpaal. De Rotterdammer had dat blijkbaar massaal gedaan, want nieuwe nummers konden op veel enthousiasme rekenen. Menig hoofdje knikte mee en hier en daar werd zelfs een voorzichtig dansje gewaagd. Na afloop zag ik veel glimlachjes op de gezichten en de grote stapel nieuwe platen was snel uitverkocht.
Omdat de hele wereld (en vooral de Poepvork) momenteel dolenthousiast is over de band en de nieuwe plaat, verwacht ik ze dit najaar nog wel terug. Maar dan in een iets grotere zaal. Mocht je ze eerder willen zien, dan moet je naar de Vierdaagse in Nijmegen. Krijg je de Rats On Rafts er gratis bij.
Orgelmeisje
Het nieuwe plaatje levert trouwens al wat polemiek op. Er zijn lieden die hun buik nu wel vol hebben van al dat 80s retrogedoe en roepen dat de keizer helemaal geen kleren aanheeft. Daar kan de band eigenlijk alleen maar blij van worden, want zei Pontilus Pilatus niet al: “het maakt niet uit wat ze over je zeggen, zo lang ze maar over je lullen.”
Comments
Related Posts
Nabihah Iqbal is van vele markten thuis →
Warhaus is op zijn best als hij gewoon doet →
In extase bij PVA →
Pingback: George en Samantha doen Morrissey | KETTINGZAAG