The Strypes en Night Beats in Paradiso
“Sold out!” kraaiden The Strypes vorige week trots op hun FB-pagina nadat bekend werd dat hun Paradiso-concert van afgelopen maandag volledig was uitverkocht. Wat ze er niet bij vermeldden was dat het concert kort ervoor verplaatst was van de Grote naar de Kleine Zaal, ongetwijfeld het gevolg van een tegenvallende kaartverkoop. Aha, dus ons een beetje knollen voor citroenen verkopen eh??? Maar waarschijnlijk hadden de streepjes er zelf geen benul van wat er speelde, jong en onervaren als ze zijn, zullen we maar zeggen. Bovendien ook een beetje cru voor ze, net nu de media een beetje wakker beginnen te worden (van Nieuwkerk, Beelen …. plus de rest van de NSB-top).
Maar voor de liefhebber was dit een fikse meevaller natuurlijk, een buitenkans om je favo’s van dichtbij te observeren. Mooie bijkomstigheid was ook dat er in het gebouw nog meer entertainment te scoren viel. De Main Hall bleef dan wel op slot, in de Kleine Zaal speelden ook nog THE HYPNOTIC EYE en in de kelder stonden THE RESONARS, MASTON en NIGHT BEATS (triple showcase van het Trouble in Mind-label). Vijf jonge en gretige bands in relatief intieme settings dus, en dat voor de prijs van één, een mens kan het beroerder treffen (maar moest wel veel trappen lopen).
Al snel na afloop van het Strypes-optreden stonden de eerste enthousiaste reacties op FB. Zoals deze van ene Y. V. te U.: ‘Zo dat was leuk! Niets nieuws onder de zon, maar het fanatisme waarmee deze jochies (want dat zijn het) spelen is aanstekelijk. Nat achter de oren. Nog nooit geschoren, maar speuluh alsof al jaren op de Reeperbahn hebben vertoefd. Nu met suizende oren thuis .”
En gelijk heeft hij! Al wens ik daar wel graag wat aantekeningen bij te plaatsen.
Als een soort muzikale kameleon lijken The Strypes razendsnel van politieke kleur te veranderen. Begonnen als aandoenlijke pre-pubescent boy-band die Beatles- en ander 60s-covertjes speelde, rolden ze door naar een rhythm & blues stramien waarbij de invloeden meer uit de jaren 50 (of zelfs eerder) geput werden, getuige 50s r&b-standaardjes als You Can’t Judge a Book en CC Ryder. Die 50s/40s-serie werd gisteren in Paradiso nog uitgebreid met nummers als Down the Road Apiece (van oorsprong uit 1940!) en Route 66 (van Bobby Troupe, uit 1946).
Het brutale gezicht van bravoure
Maar nu blijkt dat het R&B-jasje the Strypes kennelijk alweer te strak zit en lijken ze op zoek naar grootsere muzikale avonturen. Ik zou het dan ook geen r&b meer willen noemen wat The Strypes nu brengen . Eerder high-energy, up-tempo rock ‘n roll . Alles in de hoogste versnelling gegooid, waarbij de flitsende gitaarsolo’s je om de oren vliegen.
Daarnaast lijkt in tegenstelling tot hun charmant-hoekige Rotown-optreden van april j.l. hun instelling nu vooral om te imponeren en te overrompelen. Met veel bravoure staan ze op het podium, na (grom, grom) eerst het publiek een uurtje te hebben laten wachten. Groot geworden door het succes op de Britse eilanden weten ze inmiddels heel goed hoe je het volk moet bespelen. Ook lijkt er in de tussentijd stevig geschaafd aan moves, opbouw van de set, poses enzo. Kortom, het moge duidelijk zijn: met dezelfde snelheid waarmee de jeugdpuisten van hun koppies zijn weggeretoucheerd zijn alle tekenen van bescheidenheid verdwenen.
De concurrentie ligt altijd op de loer
Op zich ook een unicum in de geschiedenis van de popmuziek dat de gemiddelde leeftijd van het publiek minimaal twee keer zo HOOG is als dat van de band op het podium. Want waar hebben we dat meer gezien? Ik zou het niet weten… . Elvis in zijn Las Vegas-periode misschien? ?? Is ook wel effe wennen. Want als gitarist Josh het publiek herhaaldelijk begint aan te sporen om toch vooral te gaan dansen en mee te klappen, dan begint het plots heel erg naar bejaardengymnastiek te ruiken, daar bovenin Paradiso. Dat was dan ook het moment dat de verlokkingen van de kelder steeds groter begonnen te worden. En groter….
Night Beats in de kelder
Neem nou The NIGHT BEATS. Die Seattle-gasten stonden daar in die kelder toch een gemeen potje dirty garazie te spelen.. . zwaar verslavend, daarvan lust ik wel pap en de honden brood. Waarom is het verdomme nou zo moeilijk voor die Strypes om gewoon een beetje NORMAAL te blijven doen?
O ja, en je raad nooit wie daar gewoon in het wild rondliepen in Paradiso? Paul Weller en Jacco Gardner natuurlijk. Nog even wilde ik ze met elkaar in contact brengen, maar ja, wie zegt dat ze elkaars muziek kennen en weten te waarderen? Wijselijk liet ik ze dus maar met rust. Maar na afloop vroeg ik me nog wel af wat Paul nou van The Strypes zou vinden. Hij zat zelf immers ook ooit in een hippe retro-band, en ook hij stond toen voor het punt: hoe nu verder? Hij zocht het toen in verdieping en introspectie terwijl the Strypes nu lijken te gaan voor versnelling en expressie. Hm, wat een interessante gedachten laat ik vandaag toch weer los op de mensheid !
Die Paul toch…
Ok vooruit, nog een gedachte dan: de titel Snapshot voor hun plaat is bijzonder treffend. Ik heb meteen een goeie titelsuggestie voor hun altijd moeilijke, tweede album: Too Much Too Soon, wat vind je daarvan?
Comments
Related Posts
The Lemon Twigs stelen de show op London Calling →
Met The Bug Club de januaridip te lijf →
Misty Fields laten wij voortaan niet meer links liggen →
4 Responses to The Strypes en Night Beats in Paradiso