Suicidal Tendencies: een Pepsi als oplossing voor al je problemen
Tjonge, dat was even vreemd opkijken in 1983. De manier waarop punkertjes gekleed gingen stond tot op dat moment grotendeels vast. Maar ineens verschenen daar SUICIDAL TENDENCIES op het toneel. Waar die lui toch ineens mee aankwamen, daar wisten we toch even totaal geen raad mee… Bij hen geen leren jasjes, spijkerhaar, gescheurde T-shirts en kistjes. Nee, in Venice, California liepen ze er kennelijk totaal anders bij: tot de hals dichtgeknoopte ruitjesblouses, blauwe bandada om het hoofd, snorren, skateboards, baseball petjes…
Ook ‘Institultionalized’ het lijflied van Suicidal Tendencies klonk totaal anders. Nu eens geen oersimpele rockgitaarriffjes met verantwoorde teksten van gasten die als het ware gegijzeld werden door politieke correctheid. Neen, dit was brekebeenmuziek, dit was ‘hardcore’ Hier werd muzikaal vooral hard over elkaar heen getuimeld. Krankzinnige ritmewisselingen, korte soli… En wat dacht je wat, deze lui konden spelen!
De clip. Mike kijkt ons strak aan, hij raakt de camera geen moment uit het oog. Actrice Mary Worolov speelt hier de moeder van Mike, we kenden haar al als de schoolmum uit ‘Rock n Roll Highschool’
Zanger Mike Muir wist van ‘Institutionalized’ een hoogstpersoonlijk relaas te maken en aldus wist het lied het tot klassieke status te schoppen. Laten we die tekst eens bij de kop pakken. Hij, de blanke west-coast tiener van gegoede komaf (‘bungalow-punks’ was in het oude Europa de denigrerend bedoelde benaming voor dergelijke types ) begint zijn betoog door laag in te zetten, meteen bij aanvang spreidt hij zijn eigen tekortkomingen ten toon:
Sometimes I try to do things and it just doesn’t work out the way I wanted to.
I get real frustrated and I try hard to do it and I take my time and it doesn’t work out the way I wanted to.
It’s like I concentrate real hard and it doesn’t work out.
Everything I do and everything I try never turns out
‘De hel, dat zijn de anderen,’ wist Sartre al. Of de toen 20-jarige Mike dat citaat zo kon oplepelen waag ik te betwijfelen maar instinctief leek hij precies te weten waar Jean Paul op doelde. Mike introduceert in het nummer althans een paar –vooralsnog naamloze- anderen, en die lijken het allemaal op hem gemunt te hebben. Ze lullen tegen hem aan, ze praten hem problemen aan en ze vinden dat hij hulp moet gaan zoeken. Het is allemaal voor je eigen bestwil, Mike! Maar Mike ziet dat anders en heel omineus graaft hij zich autobio: I’ll figure it out myself and they just keep bugging me and they just keep bugging me, and it builds up inside and it builds up inside…
Vlak voor het refrein komt de aap uit de mouw. Dit is wat die klerelijers met hem willen:
So you’re gonna be institutionalized
You’ll come out brainwashed with bloodshot eyes
Terwijl de band halsbrekende toeren uithaalt horen we Mike nog net zijn nood klagen. Wat denken ze godverdomme wel? :
I’m not crazy – in an institution
You’re the one who’s crazy – in an institution
You’re driving me crazy – in an institution
They stuck me in an institution
Said it was the only solution
To give me the needed professional help
To protect me from the enemy — myself
Snel daarna wordt Mike specifieker en dan krijgen ‘de anderen’ zowaar een naam. Het blijkt met name zijn bloedeigen moeder te zijn met wie Mike het aan de stok heeft:
And then my mom came in and I didn’t even know she was there, she called my name
And I didn’t even hear it, and then she started screaming: MIKE! MIKE!
En dan komt het hoge woord eruit bij ma Muir:
You’re on drugs!
Mike ontkent. En let op, dan komen die klassiek geworden woorden er als vanzelf uit:
Mom just give me a Pepsi, please
All I want is a Pepsi, and she wouldn’t give it to me
All I wanted was a Pepsi, just one Pepsi, and she wouldn’t give it to me.
JUST A PEPSI!!
Geef dat jong toch een Pepsi, ben je als buitenstaander geneigd te denken. Maar in plaats daarvan haalt ma Muir haar echtgenoot erbij. Samen gaan ze er eens serieus voor zitten, ze nemen Mike apart en komen snel ter zake:
We’re afraid you’re gonna hurt yourself.
So we decided that it would be in your best interest if we put you somewhere
Where you could get the help that you need.
Tyfuszooi! Als door een adder gebeten veert Mike op en wordt plotseling opvallend welbespraakt. Alles wat hem dwars zit komt er nu in één keer uit, als in één vloeiende volzin:
Wait, what are you talking about, WE decided!?
MY best interest?! How can you know what’s MY best interest is?
How can you say what MY best interest is? WHAT are you trying to say, I’M crazy?
When I went to YOUR schools, I went to YOUR churches,
I went to YOUR institutional learning facilities?! So how can you say I’M crazy?
En waar blijft die Pepsi, godverdomme!
Hoppen we snel door naar 2014. We zijn dan een jaartje of 32 verder en dit keer staat er opnieuw een west-coast man op, en ook hij is het allemaal spuugzat. Het is Ice-T, de sluwe rapper met het verwijfde loopje. In zijn hoedanigheid als opperhoofdvan Body Count gaat hij flink aan de haal met ‘Institutionalized.’ De muziek laat hij grotendeels ongemoeid maar van de tekst maakt hij een hilarische 2014-versie. De persoonlijke teenage angst van Mike Muir maakt plaats voor meer actuele luxe-problematiek. Over dat teringwijf van hem dat hem gvd niet effe rustig op zijn X-box laat spelen, of over die klote call center-idioot die per se zijn password wil hebben. Enzovoorts. Wat nou anger problem?
Ervaren als hij is in the rap-game weet Ice-T het nummer naar een boeiende finale op te stuwen. En net als in Mike’s geval is een lullig drankje (nee, geen ice tea) het uiteindelijke twistpunt. In zijn geval botst Ice-T met een vegetarische betweter die het waagt hem de les te lezen. De klootzak!
He said do you realize how much sugar is in that Kool-Aid?
I said do you realize how much blood is in a human body?
Do you wanna see it MOTHERFUCKER?
Suicidal.
