SURVIVE heeft Netflix-succes niet nodig

Zo’n beetje de hele wereld heeft intussen de Netflix 80s-scifihorrorserie Stranger Things gezien. Die serie stimuleert bij 40-somethings allerlei herkenningsreceptoren in het brein en is voor 40-minners gewoon lekker cool retro. Een belangrijk element van het succes van de serie is de muziek die Kyle Dixon en Michael Stein erbij gemaakt hebben. Hun band SURVIVE (eigenlijk moet je schrijven: S U R V I V E, maar dat vind ik teveel gedoe hoor, bedenk die sp aties er zelf maar bij ) profiteert mee van het succes.

En gisteren stond SURVIVE uit Austin, Texas zich in een zo goed als uitverkocht Bitterzoet dus aan Nederland te presenteren. Even voor de goede orde: de band bestaat niet alleen uit Kyle en Michael, maar ook nog uit Mark Donica en Adam Jones. Elk van de vier bespeelt minimaal twee wonderorgels (we zagen Moog’s, Korgs, Arp’s en Yamaha’s), dus je kunt je voorstellen dat het podiumpje in Amsterdam nauwelijks groot genoeg was om aan alle instrumenten een plekje te bieden. Het was sowieso een klein wonder dat we de vier bandleden achter hun muur van toetsenborden, snoeren en stekkerdozen nog een beetje konden zien.

Net te zien

De muziek van SURVIVE laat zich slechts omschrijven door het met die van anderen te vergelijken. Het is 100% electronisch en doet sterk denken aan het werk van John Carpenter, Richard Wagner, Giorgio Moroder en onze eigenste Dick Maas. Maar dan klinkt het allemaal nog net wat gemener, dreigender en gothiccer. De ritmes van SURVIVE zijn sloom maar stuwend en dwingend, de bassen zijn diep en hard (ons haar wapperde ervan in de war) en de melodieën zijn episch en buitenwerelds. En alles is dus instrumentaal. Dat is trouwens best gek om op een podium te zien. Ik kon me in ieder geval niet herinneren wanneer ik voor het laatst een band heb zien spelen die helemaal niets vocaals deed en ook nog eens niet tegen het publiek sprak.

Geen gezellige meezingers

Het publiek had die communicatie overigens helemaal niet nodig. Sterker nog: het zou de beleving van de muziek ernstig in de weg staan. De band trekt je namelijk vanaf de eerste noot mee in zijn bedwelmende droomwereld. Om mij heen zag ik jongens en meisjes (veel met tatoeages, Morrisseybril of beiden) met de ogen gesloten zachtjes meewaaien met de windrichtingen die de vier geluidstovenaars aan hun instrumenten ontlokten. Ik weet zeker dat er een paar waren weggezweefd als de band nog wat langer had doorgespeeld. Vormen van zang of spraak hadden de trance slechts verstoord.

De band speelde veel werk van hun laatste plaat RR7349, maar ze speelden het thema van Stranger Things dus gewoon lekker niet. Ze speelden zelfs helemaal niks stront niks van de soundtrack van die serie. Daarin schuilt natuurlijk wel een zekere coolheid, maar als uitsmijter of toegift had het niet misstaan. Zeker omdat veel bezoekers nooit van SURVIVE zouden hebben gehoord zonder de serie.

Hun plaatje brengen ze trouwens wel aan de man met een verwijzing naar Stranger Things

Nu we het over toegiften hebben: het einde van de show was nogal ongewoon. De bandleden staken na een uur spelen half groetend, half triomfantelijk hun handen de lucht in en verdwenen door het deurtje achter het podium. Omdat er geen zangmicrofoon was kon geen van de bandleden “bedankt”, of “tot ziens”, of “jullie waren geweldig” roepen. Verfrissend wel, maar je mist toch iets van een afsluiting. Mijn tip voor de band: componeer gewoon een eigen aftitelmuziekstuk. Dat kun je goed en dan weet iedereen voortaan waar hij aan toe is.