The comedown: Le Guess Who, dag 4
Het middagprogramma moet deze jongen helaas laten schieten en dat doet pijn meneer. Met name het missen van de show van KELLEY STOLTZ in Ekko drills a hole in my soul. Ik hoor er later wel goeie verhalen over. Kelley heeft weer nieuwe vrienden gemaakt, met veel charme, zelfspot en maffe humor heeft hij de harten der aanwezigen in een mum van tijd gestolen (maak ik er maar van), niet in het minst ook vanwege zijn zeer aanstekelijke tunes natuurlijk.
Kelley Stoltz in Ekko
Ook het laagdrempelige Le Mini Who-programma was opnieuw prima-de-lux te pruimen, zo krijg ik te horen. De een zit in tentje DRUK de lo-fi experimental electronics van WOUTER VAN VELDHOVEN te diggen, terwijl een ander effe verderop zanger MARK STEWART van THE POP GROUP zo gek heeft gekregen om voor zijn fotocamera te poseren!
Wouter van Veldhoven in DRUK
Mark Stewart van The Popgroup poseert op het Wolvenplein
Voor ondergetekende begint LGW om 18.20 uur als Mikal Cronin het podium opklimt. In zijn kielzog volgt nog een man of tien want Mikal gaat vanavond een unieke poging doen om met behulp van strijkers en blazers het geluid van zijn platen te evenaren. Even kijken wie er daar achter een rits muziekstandaards in het gelid zitten/staan: drie violisten, een cellist, een saxofonist/fluitist, een trompettist en een hoornist. Nou, sowieso knap hoe men dit productioneel mekaar gekregen heeft. Iemand vertelt me nog dat die blazers en strijkers gewoon Nederlanders zijn. Mikal en band zijn gisteren komen invliegen en vervolgens heeft men een uurtje of vier de tijd gehad om het repertoire erin te krijgen. Kom maar op Mikal!
Mikal Cronin in Ronda
Het resultaat mag er zijn. Ik las laatst dat de jeugd van tegenwoordig alleen nog maar in games-termen denkt, nou dan is dit een typisch gevalletje van ‘the next level.’ Bij vlagen klinkt het als een klok en begint het geluid van zijn LP’s echt vleugeltjes te krijgen. Vooral bij een paar ballads (ook enkele nieuwe nummers geloof ik) krijgt de muziek iets feeërieks en overstijgt het zichzelf. Heel fraai! Wel bekruipt je af en toe de gedachte dat het jammer is dat Mikal nog zo vast wenst te zitten aan die garage-herrie. Hard-rock-nummers die eindigen met gierende gitaren, op dat soort momenten vallen die blazers en strijkers in het niet. Wellicht wreekt zich dan ook die korte voorbereidingstijd. Onwillekeurig moet ik dan even terugdenken aan andere, nog betere voorbeelden van een geslaagde, meer organische incorporatie van blazers in rockmuziek, zoals op ‘Exile on Main Street’ of op ‘Eternally Yours,’ die machtige tweede LP van The Saints. Maar al met al een zeer gedenkwaardig concert hoor!
In RASA gaat kort daarop de Malinese band SONGHOY BLUES van start. Onze man Koenraadpss rapporteert: iets teveel wereldmuziekpubliek hier. Is best wel jammer, want daar heb je ze weer: de onvermijdelijke overjarige cultureel antropologe in rood gebatikt jurkje die op het podium gek gaat staan doen. Stigma bevestigend noemen we dat. Songhoy Blues verdient meer met hun intelligente en dansbare afroblues.
Ariel Pink in Ronda
Na Mikal begint – ook in Ronda- het optreden alwaar wij zo reikhalzend naar uitkeken, ARIEL PINK. Na een vage introducerende jam in het halfduister gaat de band echt van start. Een bunch of weirdos die er zichtbaar energie in hebben gestoken om maar zo maf en outta-here over te komen. Een (mannelijke) drummer in bikini met cowboyhoed op, bizarre filmpjes als backdrop, vervormde zanggeluiden, Ariel zelf met een rolfluitje in de weer… En dan ondertussen zo achteloos mogelijk de tofste nummers uit je mouw schudden, that’s the trick. Ze slagen daar wonderwel wel in, een aantal nummers zijn zondermeer sterk. Maar andere ook weer niet en naar het einde toe zakt het wat in. Na afloop tref ik twee dames die voortijdig afgetaaid zijn. Ze hadden zich gestoord aan de vergelijking met Frank Zappa in een of ander online flut-blaadje. “Hij komt nog niet de buurt!’ zegt een van hel fel. Ook het nummerslange, indringende filmpje op de achtergrond van ‘een dikke hoer’ (hun woorden) schoot ze in het verkeerde keelgat. Hmm..tja..
Nog een keer Ariel Pink in Ronda
Een enorme verrassing is het optreden van THE POPGROUP. Een jaar of 36 (!) geleden stonden deze inwoners van Bristol ook al in Vredenburg (toen Kleine Zaal). Toen was hun muziek nog volstrekt nieuw, wij zelf waren belachelijk jong en hadden geen idee wat we ermee aan moesten. Instinctief omhelsden we het, al kenden we funk alleen van de gehate hitparade en James Brown vonden we een disco-lul (en: dat optreden was dermate kort dat de directie in al haar wijsheid besloot om het punkertjespubliek ter compensatie toegang te verlenen tot een concert dat tegelijkertijd plaatsvond in de Grote Zaal: Chick Corea!).
The Popgroup in Ronda
Terug naar het nu. Mijn vrees vooraf dat we met The Popgroup opgescheept zouden zitten met een lachwekkend opgewarmd prakkie blijkt nergens op gebaseerd. Wat een enorme kracht en vitaliteit bezit deze band! Heavy funk is what we get, woest-anarchistisch, het swingt allemaal als de neten en zit razend strak in elkaar. Tussen 1981 en 2010 bestond deze band niet meer, maar in deze heropgerichte vorm is dit een regelrechte sensatie. Mark Stewart en zijn mannen (drie oudjes , twee jonkies) blijken gewoon hele zalen te kunnen platspelen, daarbij geholpen door een werkelijk fenomenaal zaalgeluid. Waar veel bands van tegenwoordig tekstueel stil wensen te staan bij ‘de banaliteiten van het moderne bestaan,’ daar is Mark gewoon ouderwets boos en geëngageerd. Oude hits als “We are all prostitutes” , ‘She’s beyond good and evil’, een nieuwe hit als ‘Citizen Zombie, ‘ oud of recent, dit gáát tenminste ergens over! Ik zeg: samen met Ultimate Painting, Mikal Cronin, Arthur Brown, Islam Chipsy en Protomartyr behoort dit tot de zes leukste optreden van vier dagen LGW!!!
Os Mutantes in Pandora
Gewoon niet helemaal mijn pakkie an zijn OS MUTANTES. Iets te opgewekte muziek bij dit regenachtige kutweer naar mijn zin. Blij zijn op commando, dat is me nog nooit gelukt helaas. Maar wel alle respect natuurlijk voor deze Braziliaanse legendes, heel leuk om een kwartiertje te ondergaan.
Tegenvallers zijn er ook deze avond. Met name ATLAS SOUND (DEERHUNTER die zijn eigen voorprogramma doet) is ruk. Tivoli moet dit nóóit meer terugvragen, tenzij ze een muzikaal stopmiddel voor het geluidslek willen. DUNGEN had ik meer van verwacht, de Zweden zijn vooral in zichzelf gekeerd, alsof ze een onontwarbare muzikale kluwen aan het ontwarren zijn.
Als afsluiter is DEERHUNTER vooral een goed geoliede machine, al ontwaren we ook wat muzikale losse flodders. Met een beetje fantasie zou je dit krautrock kunnen noemen en is de cirkel met Faust, die het festival zo’n beetje openden, weer mooi rond.
En dan de toekomst, wat moeten we daar mee? LGW moet oppassen niet verblind te worden door de eigen torenhoge ambities. Waarom moet elke editie per se de vorige overtreffen, huh? Volgend jaar 400 bands dan maar? Mijn God… Het misverstand dat steeds meer bands een festival beter maken… Kijk hoe het met Incubate is scheefgelopen. “Less is more,” zou de less moeten zijn, denk daar maar eens over na. Maar wel bedankt voor deze vier prachtige dagen!
(thanx: Koenraad, Joni, Anneloes, Frankie, Matthijs, Lies, Yasmin, Julien)
Comments
Related Posts
Naar de andere zijde met Jaakko Eino Kalevi →
Wat moeten we nou met Ariel Pink en John Maus? →
Twee boerenkinkels op een hippe soundtrack →
