The Divine Comedy geeft je vleugels
Het Noord-Ierse Derry kennen we allemaal als de thuisbasis van The Undertones. De stad herbergt echter nóg een legendarische muzikant: liedjessmit Neil Hannon van The Divine Comedy.
Domineeszoon Hannon verrijkt onze wereld sinds 1989 met liedjes die niet alleen in muzikaal opzicht kleine symfonietjes zijn, maar ook nog eens literaire hoogstandjes. Of het onderwerp nu dansen bij de indiedisco, (wonen in) Zweden, Catharina de Grote, reizen in langeafstandsbussen, Sado-Masochisme in hogere kringen, joyriden of verloren liefde is (ik doe maar een greep), Hannon weet er liedjes over te maken die niet alleen grappig zijn kwa opbouw en pointe, maar die met hun alliteratie, binnenrijm en feilloos metrum meer Nobelprijswaardig zijn dan het werk van een zekere Robert Allen Zimmerman.
Neil over zijn invloeden, waaronder ene Scutt Walkeuhr
Ondanks zijn brede en onweerstaanbare oeuvre is The Divine Comedy een soort van goed bewaard geheim in Nederland. Vorig jaar kwam het elfde album van de band uit (Foreverland), maar dat is hier bij ons vrijwel onopgemerkt gebleven. Het is dan ook niet gek dat het gisteravond in Paradiso (de enige Nederlandse stop in een Europese tour die ruim veertig steden aandoet) wemelde van de Britten en Duitsers.
In de grote zaal met alleen zitplaatsen (gek gezicht is dat) voerde Hannon ons met zijn band langs 24 hoogtepunten uit zijn werk. Daarbij straalde band, voorman en zelfs de roadies (net als de band smetteloos gekleed in pak – mét stropdas) zoveel spelplezier uit dat de zaal zich snel vulde met puur geluk.
“I look at naked ladies ’cause I’m too weak to resist it”
De set bestond grofweg uit twee delen. Het eerste uur warmde de band ons op met wonderschone, maar meer bedaarde nummers. Het gaf ons de gelegenheid ons te verbazen over hoe de vijfkoppige band de rijke arrangementen van de albums (waarop vaak complete orkesten te horen zijn) efficiënt nabootste. Daarbij was de accordeon die de vioolpartijen verving de grootste vondst. Hannon verruilde in dat uur zijn Napoleonskostuum voor krijtstreep met bolhoed om geheel in stijl zijn vileine protestsong The Complete Banker te acteren.
Na een korte break waarin Hannon een gezellig plaatje opzette (Boogie Boogie Love van Jennifer), de hele band voorzag van drankjes (uit zo’n wereldbol, je weet wel) en voor zichzelf een lekkere gin tonic inschonk mochten de voetjes van de vloer.
Dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Hannon ging ons voor in een gelukzalige dienst met dans en samenzang. Verliefde stelletjes grepen elkaar vast, bejaarden dansten de horlepiep en lammen stonden op uit hun rolstoelen. Met onze glazen in de lucht zongen we ons de longen uit het lijf. We zongen dat we elkaar leuk vonden, we zongen over Georgiaanse architectuur, we zongen over hoe graag we samen drinken en tenslotte zongen we over hoe we deze avond met zijn allen zouden gaan vliegen.
Daarna liet Neil ons los en zweefden we de zaal uit, door de deur naar buiten, over de Weteringschans en het Max Euweplein, terug naar alle windstreken waaruit we uit gekomen waren. Met jubel in ons hart en een glimlach op de lippen.
Comments
Related Posts
Dylan Leblanc laat ons denken →
The Lemon Twigs stelen de show op London Calling →
Gezellig wit boomeravondje met Nitzer Ebb en Front 242 →
Pingback: De nieuwe plaat van The Divine Comedy is hun beste ooit - DeKettingzaag