The Feeding of the 5000
In het Evangelie van Johannes (6:1-15) staat een verhaal over de spijziging van de vijfduizend (ook bekend als Het Wonder van de Vijf Broden en de Twee Vissen). Omdat Kettingzaag vandaag zijn 5.000e online bezoeker verwelkomt lijkt het mij zeer toepasselijk hier even bij stil te staan.
Het verhaal gaat over de here Jezus die net gehoord heeft dat Johannes de Doper dood is. Per boot zondert hij zich af op een afgelegen plek, maar de meute blijft Jezus te voet volgen. Als hij aan land gaat en de meute aanschouwt, strijkt hij over Zijn hart en geneest de zieken. Maar het wordt al snel avond en het volgende probleem dient zich aan. Samen met Zijn apostelen vraagt hij zich af hoe ze deze schare in godsnaam van voldoende voedsel kunnen voorzien. Een apostel zegt: “Hier is een jongen, die vijf gerstebroden en twee vissen heeft; maar wat betekent dit voor zovelen?”.
Letterlijk vervolgt het verhaal: “Jezus zeide: Laat de mensen gaan zitten. Nu was er veel gras op die plaats. De mannen gingen dus zitten ten getale van omstreeks vijfduizend. Jezus dan nam de broden, dankte en verdeelde ze onder hen, die daar zaten, evenzo van de vissen, zoveel zij wensten. En toen zij verzadigd waren, zeide Hij tot tot zijn discipelen: Verzamelt de overgebleven brokken, opdat niets verloren ga. Zij verzamelden die dus en vulden twaalf korven met brokken van de vijf gerstebroden, die overgeschoten waren, nadat men gegeten had. Toen dan de mensen zagen, welk teken hij verricht had, zeiden zij: Deze is waarlijk de profeet, die in de wereld komen zou.’
Jezus concludeert: Ik ben het brood des levens. Een soort Kettingzager-avant la lettre dus die Jezus 🙂
Over de Spijziging van de vijfduizend gesproken. In 1979 verscheen er een plaat die destijds wel zo verschrikkelijk radicaal overkwam, dat het nu moeilijk te bevatten is, laat staan uit te leggen. Het is The Feeding of the 5000 van Crass. Deze plaat was in al zijn opruiende maatschappijkritiek en anarchisme zo extreem dat – ik zweer het met de hand op mijn hart- de muziekbladen (NME, Melody Maker, OOR) er de eerste jaren niet eens over durfden te schrijven, laat staan dat radio of TV er aandacht aan besteedde.
Sterker nog: toen de plaat (uitgebracht in een oplage van 5.000 (!) op Small Wonder Records) geperst moest worden weigerden werknemers van de Ierse platenperserij hun medewerking. Hun pijlen richtten zich met name op het nummer Reality Asylum, dat in hun ogen pure blasfemie bevatte. Om de plaat toch geperst te krijgen zette Crass in plaats van dat nummer twee minuten stilte op de plaat en noemde dat cynisch The Sound Of The Free Speech. Later is Reality Asylum alsnog uitgebracht, als 7 inch. Nog weer véééél later werd het met een clipje erbij op YouTube gezet.
CRASS was destijds alleen zeer beperkt bekend in heavy punkkringen (‘cult’ zouden we nu zeggen), maar had daar een dusdanig gruwelijke en diepwerkende invloed dat die tot op de dag van vandaag voelbaar is. Snoeischaar, tot op zijn 16e levensjaar nog een redelijk trouw kerkbezoeker, kan daarover meepraten en beschouwt zichzelve als één der gelukkigen die CRASS ooit live heeft gezien (Paradiso rond 1980, samen met Poison Girls). Er zijn overigens vrijwel geen beelden van CRASS uit hun hoogtijdagen, wel zoiets als dit hier:
Het zal 5.000 Kettingzaag-lezers waarschijnlijk niks zeggen, maar ik krijg er kippenvel van!
One Response to The Feeding of the 5000