The Kryng – Don’t Dig These Modern Tymes
Ze vinden er geen donder aan, deze moderne tijden waarin ze leven, maar ze hebben het er net als iedereen maar mee te doen. En de geschiedenis leert ons dat dit soort onvrede vaak de mooiste muziek oplevert.
Want je kan wel gaan zitten janken dat het vroeger beter was, maar beter is het dat je een elpee opneemt met muziek die wel te pruimen is. Of zoals Samuel Beckett ooit schreef: When you’re in the shit up to your neck, there’s nothing left to do but sing.
Want vroeger was het helemaal niet beter, het was simpelweg een andere tijd. Nostalgie is voor mensen die zijn vergeten hoe het is om jong te zijn. Omdat ze zijn vergeten hoe het wás om jong te zijn. Ze zijn meegegaan in de vaart der volkeren maar hebben onderweg een deel van zichzelf verloren.
En er is nog een ander soort nostalgie, gevoeld door mensen die te jong zijn om erbij te zijn geweest, maar die desondanks een gemis ervaren dat is opgehangen aan een romantische voorstelling van het verleden.
The Kryng in betere tijden…
Valkuil voor veel sixties-bands is dat ze te zeer onder de indruk zijn van de muziek waar ze van houden. Wat ze doen verzandt dan vaak in ‘nadoen’ waardoor de muziek een slap aftreksel wordt van het origineel.
The Kryng is ook een sixties-band. Maar geen revival- of tributeband. The Kryng wil gelukkig vooruit. Want in de tijd kan je alleen maar vooruit. De rest is vooralsnog theorie. Het resultaat is een moderne bietklassieker.
Waar The Kryng op hun de eerste plaat klonk alsof ze een sprint trokken om zo snel mogelijk van kant A naar kant B te komen, klinkt de band nu meer alsof ze lekker aan de wandel is. Minder garagepunk en meer poppy psychedelica waarbij The Beatles nooit ver weg zijn.
Dankzij de subtiele productie valt er veel te ontdekken. In de op het eerste gehoor eenvoudig klinkende liedjes zit veel moois verstopt in de vorm van aanvullende instrumenten en stemarrangementen. Ik hoor piano, iets wat op een klavecimbel lijkt, iets wat op een mellotron lijkt, een trompetsolo, akoestische gitaren en fuzzy 12-string achtergrondrifjes. Ook het meest onderschatte en moeilijkste instrument uit de popmuziek ontbreekt niet: de tamboerijn. Nice…
De teksten van liedjesschrijver Mark ten Hoor spreken van hoop, verslagenheid en troost in een leven vol verwondering en tegenstrijdigheden. Hij vergaloppeert zich niet aan gedateerde beeldspraak waarin kopjes thee worden gedronken op veelkleurige wolken, maar zegt waar het op staat in tekstregels waar het verlangen soms van afdruipt; naar een meisje, rust en regelmaat, een betere wereld, goeie muziek.
Het dagelijkse leven met al zijn beslommeringen is zijn inspiratie en daar heeft Mark meer dan genoeg aan. Het is een dagelijks leven van frustraties en onzekerheden. Maar ook een dagelijks leven waarin tijd wordt gemaakt om weg te dromen met een gitaar op schoot. Zodat de dag toch nog iets moois oplevert, niet gekocht maar zelfgemaakt.
Maar een bietplaat is geen bietplaat zonder dat er wordt toegegeven aan die gezonde behoefte om af en toe eens lekker ergens tegenaan te trappen en een muzikale middelvinger op te steken. Stelletje nozems…
Don’t Dig These Modern Tymes is ondanks de titel een levenslustige plaat. Hij is voorzien van alle hedendaagse gemakken maar zonder die vervelende bijkomstigheden zoals de rockacademie, 3FM, autotune en snikkende keelzang.
De plaat is zoals altijd opgenomen door Arjan Spies, teepdek-meester en Ridder in de Orde van Analoge Bandenplakkers en alhier te beluisteren. Een vinyl versie is er ook in een oplage van 300 exemplaren.
Comments
About the Author
Der Wolfshund Der Wolfshund - a.k.a. Barry Hofstede - is an independent writer. His work includes: theatre plays, short stories and song lyrics. He's also a columnist and story teller. Besides that, he's an avid record collector, part time rock star and deejay.
Pingback: # 30 The Kryng - don't dig these modern tymes (Teen Sound Records) - Platenboer Elpee Groningen