The Lovely Eggs maken alvast de plaat van het jaar
Op 23 februari komt de langverwachte nieuwe langspeelplaat This Is Eggland van The Lovely Eggs uit. Het spreekt voor zich dat de redactie De Kettingzaag de hand heeft weten te leggen op een recensie-exemplaar. We zijn er al een week ondersteboven van.
Voor wie de afgelopen tien jaar onder een steen heeft gelegen: The Lovely Eggs zijn het echtpaar Holly Ross en David Blackwell, beiden trotse inwoners van het Noord-Engelse Lancaster. Ze zijn al jaren lievelingen van alle Britse indieliefhebbers, toonaangevende BBC-DJ’s Steve Lamacq en Marc Riley incluis. Die zijn gewoon fan en laten het duo te pas en te onpas opdraven voor een sessie in hun radiostudio.
This Is Eggland is het vijfde album van Holly en David en net als de vorige vier bestaat het louter uit psychedelische garage pop stuiternummers die je constant door je woonkamer later springen. Ook met de teksten zit het weer meer dan snor. Ze zijn nog steeds allerminst dertien-in-dozijn en alledaags en schieten dit keer nergens door de meligheidsbarrière. Dat was een euvel dat op sommige voorgaande platen nog weleens optrad. Dat maakte die platen niet minder vet en lit, maar ze vroegen wel om een bepaalde stemming om ze op hun waarde te schatten. (lees: laat op de avond met een bakkie op). This Is Eggland werkt op elk moment van de dag en in elke staat van beneveldheid. Dat weet ik zeker, want ik heb dat de afgelopen week uitgebreid getest.
Een oudje die dicht in de buurt van de meligheidsbarrière kwam
The Lovely Eggs hebben voor hun nieuwe plaat samengewerkt met de Amerikaanse producer Dave Fridmann, die wij allemaal kennen van zijn werk met Mercury Rev en The Flaming Lips. Gelukkig merk je daar niet al teveel van. Het geluid van de Eggs is nog steeds rauw en in your face. Okee, op Big Sea hoor je een casio-orgeltje dat doet denken aan dat electronische geriedel in Grandaddy’s The Crystal Lake en op opener Hello I Am Your Sun, hoor je ook wat studiogefröbel met echo enzo, dat we nog niet gewend waren van de band. Maar het leidt niet teveel af. Sterker: het voegt iets toe.
Recht-toe-recht-aan excusesrocker
De variëteit in stijlen en thema’s maakt dat dit verreweg het beste album van The Lovely Eggs ooit is. En dat wil wat zeggen. Uiteraard schuwen ze opnieuw de schuttingtaal niet (Dickhead, Would You Fuck!). Daarin zijn ze lekker consequent. Eerder in hun carrière heeft ze dat een wereldhit gekost, met livefavoriet Fuck It, die geen DJ op de radio durfde draaien. Maar ons dappere duo geeft natuurlijk geen fuck. Verder is het hier en daar lekker recht-toe-recht-aan fistpump indiegarage waarop Holly haar gitaar lekker laat gieren (check excusesrocker I Shouldn’t Have Said That en Witchcraft, waarin mijn oren een ode aan The Fall willen horen). Maar er is ook weer fijne spiegedelica (Let Me Observe) en gespierde indiepop (de verslavende nieuwe single Wiggy Giggy). Het maakt This Is Eggland de ideale plaat om dit jaar mee te nemen naar dat spreekwoordelijke onbewoonde eiland.
Zo ziet hem eruit
De band is op dit moment bezig met een stijf uitverkochte tour door Groot-Brittannië. Daarna volgt ongetwijfeld world domination. Het zal dus niet lang duren voordat een of andere gisse boeker Holly en David naar Nederland tovert. En dan zijn we pas echt spekkoper, want The Lovely Eggs op plaat zijn te gek, The Lovely Eggs op een podium zijn niets minder dan een sensatie. Pas wel op: stilstaan met je armen over elkaar is verboden. Maar dat lukt je toch niet.
Comments
Related Posts
Flat Worms slaat je om de oren, maar geeft je ook netjes een hand →
Een rake muilpeer voor Mark E. Smith →
Indietracks festival: de Britse jeugd doet van zich spreken →
