The Molochs ontdekken Nederland
Nooit geweten, maar als je hartje Indische Buurt uitstapt bij NS-station Muiderpoort, dan kom je in een soort Nieuwegein binnen de Amsterdamse stadsgrenzen terecht. Na een korte wandeling langs aangeharkte perken met dito jarenzestigflats kom je aan bij een dertien-in-een-dozijn Vinexachtig winkelcentrum. Het enige verschil met die andere twaalf winkelcentra is dat dit winkelcentrum een gigantisch muziekverzamelgebouw herbergt met de naam Q Factory.
En dat is dan weer de gesubsidieerde doorstart van een van 020’s megalomaanste projecten: MuzyQ. Dat had het eerste muziekmakerspaleis moeten worden dat zichtbaar is vanuit de ruimte. Kwa stenenstapelen is dat wel gelukt, maar organisatorisch sneefde de boel jammerlijk. Het betekende ook het einde van de politieke carrière van stadsdeelvoorzitter en Lagerhuislid Fatima Elatik (kent u haar nog?). Anders dan laatstgenoemde is MuzyQ dus als een fenixje uit een hele berg as herrezen als Q Factory. Van binnen en van buiten lijkt alles net een maatje te groot aangeschaft. Een mooie herinnering aan de tijd dat de PvdA nog alle ruimte nam om verheffingsidealen in de praktijk te brengen.
Je vindt de weg daaro niet zonder routebeschrijving. Wel leuk kalendertje dan weer.
Goed, anywaytje, in dat Q Factory kon je zaterdag dus getuige zijn van een bijzonder evenement: het Nederlandse en Europese podiumdebuut van The Molochs. Het belang en de heugelijkheid van dat feit was nog niet tot alle muziekliefhebbers van Nederland doorgedrongen. We zullen niet weer die halve man met zijn paardenkop van stal halen, maar storm liep ook niet echt. Jammer dan voor de thuisblijver a.k.a. luie bankhanger die te beroerd is om van zijn puisterige reet te komen, want het was een avondje om je vingers bij af te likken.
Dat begon al bij voorprogramma MOOON. Dit drietal uit Aarle-Rixtel heeft nauwkeurig de 60s-platencollectie van hun grootvader bestudeerd en alle genres uit dat decennium goed onder de knie. De band wisselt een bluesjam moeiteloos af met het surfgeluid van Dick Dale, om ons vervolgens een puike imitatie van The Outsiders te serveren. Tel daar twee nummers met druggerelateerde titels bij op (Alice D., Mary You Wanna, hahaha) en je waant je gewoon in 1968. Geinig hoor! En hun Engels is ook nog eens een stuk beter dan dat van hun vaderlandse voorgangers in de jaren 60. Wel oppassen voor maniërisme hè jongens. En niet te veel luisteren naar de adviezen van platenbazen. En de eerstkomende drie jaar niet bij De Wereld Draait Door spelen, want wie daar speelt, daar hoor je later nooit meer iets van.
Jeugdig spelplezier bij MOOON
THE MOLOCHS prezen midden in hun set het voorprogramma nog eens nadrukkelijk. En dat wil wat zeggen, want (we schreven het hier al eerder) deze heren uit Los Angeles klinken op hun laatste plaat alsof ze retro eigenhandig uitgevonden hebben. Zet America’s Velvet Glory op en je hoort dan weer een flard Dylan, dan weer The Modern Lovers, dan weer The Kinks, dan weer The Velvets en heel soms zelfs The Rolling Stones.
Op dat Vinexpodium in dat winkelcentrum in Amsterdam Oost voegde de band er nog iets aan toe: onvervalste britpop. Dat laatste komt geheel op het conto van de hoofdrolspeler van de band: Lucas Fitzsimons. Fitzsimons doorbreekt met zijn (nog) wat verlegen versie van de swagger van een Ian Brown en Liam Gallagher de sixtieszweem die rond de band hangt. Opzwepen als de heren uit Manchester gaat hem nog niet zo goed af, maar hij hangt rielext door zijn knieën en zingt soms lekker snerend omhoog naar de zaalverlichting.
Ryan Foster is de andere hoofdrolspeler van de band . Hij speelt zijn gitaar- en orgelpartijtjes lekker achteloos en slordig. Dat geeft precies het goede zgn. scherpe randje aan het bandgeluid, De ritmesectie en tweede gitarist zijn namelijk zulke goede muzikanten dat de nummers anders wat te netjes zouden hebben geklonken. Zo van dichtbij op een podium bekeken had de band eigenlijk veel meer weg van The Brian Jonestown Massacre dan van welke sixtiesband dan ook.
Band aan het werk
Hoewel het publiek om onbegrijpelijke redenen niet echt op stoom kwam (Amsterdammers hebben waarschijnlijk inderdaad alles al eens gezien), speelde de band met overgave een set van een uur. Een toegift staat wel op de setlist, maar komt uiteindelijk niet aan bod. Eigen schuld: we hebben gewoon niet hard genoeg geklapt.
Na afloop drinken we nog een biertje met de heren en wat blijkt: ze zijn al drie dagen in Nederland en logeren al die tijd aan de Marnixlaan te Utrecht. Onze klompen en vliezen breken ter plekke! De lezer die een beetje bekend is met de Domstad weet waarom. Poptempel dB’s ligt zo’n beetje aan deze straat. Waarom heeft de doorgaans zo wakkere boeker van dit kulturbolwerk deze garagebelofte uit de Joe Es of Ee dan niet ook ff daaro geboekt?! Hadden wij niet helemaal met de trein naar dat subsidieslurpende muziekgebouw gehoeven. Wij houden het er maar op dat ook het beste paard van stal wel eens over de rand pist.
Intussen zijn wij natuurlijk razend benieuwd hoe de band zich op de Europese podia ontwikkelt. Over twee weken gaan we dus maar eens een kijkje nemen als ze op het Adidaspodium van het Primavera-Soundfestival staan. Tegen die tijd heeft de podiumervaring in Groot-Brittannië, Zwitserland, Italië en Griekenland de band ongetwijfeld veranderd in een allesverslindend beest. We houden je op de hoogte!
Mocht jij de band gewoon zelf aan het werk willen zien, dan heb ik goed nieuws voor je: op 6 juni staan The Molochs hun lul uit de broek te spelen in Merleyn te Nijmegen. Als je gelukt hebt mag MOOON dan ook weer meedoen.
Comments
Related Posts
Dylan Leblanc laat ons denken →
Gezellig wit boomeravondje met Nitzer Ebb en Front 242 →
Tropical Fuck Storm bijt, zuigt en schuurt dat het een aard heeft →
